Ik praat en schrijf veel over zelfcompassie, omdat, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zelfcompassie niet luchtig, zelfmedelijdend of genotzuchtig is. Zelfcompassie is daarbij essentieel mentaal en emotioneel welzijnen dankzij de rol die het kan spelen bij het vormen en behouden van gewoonten, kan het ook het fysieke welzijn ondersteunen.
Twee dingen die vrienden, familie, cliënten en mensen in het algemeen vaak verkeerd zien als het gaat om zelfcompassie, zijn:
- Ze zijn het zelfcompassie niet waard omdat er andere mensen zijn die meer lijden of worstelen dan zij. (“Natuurlijk, wat er met mij gebeurde was erg, maar andere mensen hebben het erger.”) Of,
- Omdat ze lijden of worstelen, erop wijzen dat andere mensen het objectief gezien slechter hebben, ontkracht op de een of andere manier hun eigen pijn. (“Hé, dunne mensen hebben ook final van gewichtsstigmatisering, dus het is niet eerlijk om te zeggen dat dikke mensen het nog erger hebben.”)
Opmerking: ik gebruik altijd het woord ‘dik’ als neutrale omschrijving, vergelijkbaar met de woorden dun, kort, lang, Canadees, bruine ogen.
De waarheid is dat iedereen op een of ander second lijdt, op de een of andere manier, op grote en kleine manieren, omdat lijden deel uitmaakt van de menselijke conditie. Deze twee dingen zijn tegelijkertijd waar:
- Als je lijdt of worstelt, is die pijn reëel.
- Hoewel het belangrijk (en eerlijk en vriendelijk) is om te erkennen dat sommige mensen in hun leven meer lijden (‘het erger’) zullen ervaren dan jij, neemt dat je eigen lijden niet weg.
Zelfcompassie (en compassie) zijn oneindige hulpbronnen. Je hoeft niet te vechten voor jouw stukje van de compassietaart EN je hoeft jezelf geen compassie te ontzeggen omdat iemand ‘het meer verdient’.
Hoe meer we de drie delen van zelfcompassie beoefenen – mindfulness, zelfvriendelijkheid en gemeenschappelijke menselijkheid – hoe medelevender we ook worden tegenover anderen. Het is een win-winsituatie en geen nulsomspel.
Verder kijken dan “andere mensen hebben het erger”
Ik kan je niet eens vertellen hoeveel mensen ik ken die diep medelevend zijn tegenover andere mensen, maar geen greintje medeleven voor zichzelf kunnen missen.
De reden? Je hebt het geraden: “Omdat andere mensen het nog erger hebben.” Alsof je, om echt een gevende, zorgzame persoon te zijn, zelf geen behoeften kunt hebben – en als je ze wel hebt, zou je ze niet moeten erkennen.
Soms, het is een schande om hier op in te speleneen gevoel van gebrek aan waarde dat zich vertaalt naar “Ik ben medeleven niet waard” en “Mijn pijn is onbeduidend…omdat ik onbeduidend ben.”
Wanneer ik met cliënten werk en we de verbinding leggen tussen gebeurtenissen uit de kindertijd en de huidige uitdagingen van volwassenen op het gebied van voeding en lichaamsbeeld, breng ik zelfcompassie ter sprakekom ik vaak in eerste instantie een afwijzing tegen van ‘hoe slecht’ hun ervaringen waren. Dit geldt ongeacht of deze ervaringen in het vroege leven te maken hadden met misbruik en verwaarlozing, of met de uitingen van een dieetcultuur. Als we het over de dieetcultuur hebben, kan het gaan om ouders of andere familieleden die een of meer van de volgende zaken hebben gedaan:
- Chronisch diëten en/of kritiek op hun eigen lichaam
- Bekritiseerde het lichaam van mijn cliënt
- Zet mijn cliënt op dieet of houd zijn gewicht in de gaten
- Prees het magere lichaam van een sort terwijl hij zijn dikke broer of zus bekritiseerde of zich ‘zorgen maakte’
- Toegestaan dat dunnere broers en zussen meer aten dan dikkere broers en zussen
- Openlijk commentaar geven op de dikke lichamen van vreemden (of zelfs fel bekritiseren).
De excuses zijn talrijk. Als hun ouders een dieet volgden en hun eigen lichaam bekritiseerden, hoor ik vaak: “Nou, ze hebben ME tenminste niet op dieet gezet, het had erger kunnen zijn.” Als de ouder regelmatig een anti-vetvooroordeel jegens anderen vertoonde, dan is het: “Nou, ze hebben nooit kritiek op MIJN lichaam gehad, dus het had erger kunnen zijn.” Ik hoor ook: “Ja, ik wou dat ik op 8-jarige leeftijd niet met diëten was begonnen, maar ik heb in ieder geval nooit een eetstoornis ontwikkeld.”
Ja, objectief gezien is het erger om een klinische eetstoornis te ontwikkelen (die fataal kan zijn) dan om eindeloos veel tijd, geld en energie te besteden aan diëten…maar de pijn van het jarenlang of zelfs tientallen jaren op het jojo-dieethamsterwiel zitten is nog steeds reëel.
Ja, objectief gezien is het pijnlijker als je ouders je lichaam bekritiseren dan om ze het lichaam van een vreemde te horen bekritiseren… het doet nog steeds pijn als je je afvraagt wat je ouders van JOUW lichaam denken (en vermoedt dat je weet wat ze denken), zelfs als ze het niet onder woorden brengen.
Gewichtsstigma treft niet iedereen in gelijke mate
Dieetcultuur en anti-vetvooroordelen (ook wel gewichtsstigma genoemd) kussen nevenen het is een ongelukkig feit dat het leven in een anti-vetcultuur betekent dat mensen over het hele gewichtsspectrum zijn kwetsbaar voor gewichtsstigma en vooroordelen.
Voor dunnere mensen zal het grootste deel van dit stigma gelden geïnternaliseerd (gericht op jezelf), hetzij omdat ze het gevoel hebben dat ze “gewoon die laatste vijf pond moeten verliezen” of omdat ze bang zijn kritiek te krijgen als ze ooit aankomen.
Voor dikkere mensen kan dit stigma geïnternaliseerd zijn (tenzij ze lichaamswaardering en respect hebben gecultiveerd), maar het zal ook afkomstig zijn van talloze externe bronnen. – artsen, collega’s, werkgevers, vreemden – maar ook systemen en instellingen. Denk aan belemmeringen voor bepaalde operaties of behandelingen, theaterstoelen die knellen, dunne caféstoelen, kledingbedrijven die niet de moeite nemen om een werkelijk inclusief assortiment maten te produceren, sportscholen die ervan uitgaan dat je traint om af te vallen in plaats van alleen maar om gewicht te verliezen. sterk.
Een dun voorrecht is reëel, en hoe ontevreden u ook bent over uw lichaam, als u tenminste relatief dun bent, kunt u met minder of minder problemen door deze wereld navigeren.* U kunt zich door deze wereld bewegen met het vertrouwen dat uw lichaam fysiek previous waar het moet passen, dat u vrijwel elke winkel binnen kunt lopen en iets kunt vinden om te dragen, en dat uw intelligentie, competentie en gezondheidsgewoonten niet in twijfel zullen worden getrokken omdat van uw lichaamsgrootte.
Dus iedereen die worstelt met geïnternaliseerd gewichtsstigma en ontevredenheid over het lichaam, heeft dat mededogen waard, zelfs als het gewicht van de anti-vetonderdrukking wordt vergroot bij hogere gewichten.
*Als je dun bent en een lichamelijke handicap hebt of neurodivergerend bent, dan zal deze wereld je voor een aantal uitdagingen en obstakels stellen, omdat deze is opgezet voor mensen die lichamelijk en neurotypisch zijn. Maar uw uitdagingen zullen niet dezelfde zijn als voor iemand die dik EN gehandicapt en/of neurodivergerend is. Dat is intersectionaliteit op het werk.
Iedereen ontmoeten waar ze zijn
Als u, na het lezen van dat laatste gedeelte, denkt dat de oplossing voor externe en institutionele anti-vetvooroordelen “gewoon afvallen” is, wil ik u daar DAAR tegenhouden.
Het plaatsen van de final van systemische discriminatie en onderdrukking op de mensen die de discriminatie en onderdrukking ervaren, is over de hele linie verkeerd en verdraaid. Het maakt niet uit of je het hebt over discriminatie en onderdrukking op foundation van gewicht, huidskleur, religie, geslacht, bekwaamheid of wat dan ook.
Weet je nog hoe ik zei dat compassie een onbegrensde hulpbron is? Compassie voor één persoon betekent niet dat je minder aan iemand anders hoeft te tonen om de balans in evenwicht te brengen. Het betekent ook niet dat je minder compassie voor jezelf hoeft te tonen.
Als iemand worstelt of lijdt, of dat nu door zijn eigen hand is of door die van iemand anders, dan verdient hij of zij compassie, punt uit. Ze verdienen het niet om te horen dat het hun eigen schuld is omdat ze in het “verkeerde” lichaam zitten. Ze verdienen het niet om te horen dat andere mensen het erger hebben. En als ze iemand zijn die het objectief gezien slechter heeft dan de meeste mensen die met iets soortgelijks worstelen – gewichtsstigma – verdienen ze het in dit geval niet dat iemand met meer privileges zegt: “Hé, ik heb er ook final van!”
Als we compassie tonen voor, en misschien zelfs vechten voor, iemand die meer stigma, onderdrukking en discriminatie te verduren heeft dan wij, wint iedereen, omdat een opkomend tij alle boten optilt.
Hulpmiddelen voor zelfcompassie
Hier zijn enkele belangrijke bronnen om meer te leren over zelfcompassie:
Dit bericht bevat Amazon-affiliatielinks. Als Amazon Affiliate verdien ik aan in aanmerking komende aankopen.
Carrie Dennett, MPH, RDN, is een in de Pacific Northwest gevestigde geregistreerde diëtist, voedingsdeskundige, freelance schrijver, intuïtief eetadviseur, auteur, en luidspreker. Haar superkrachten omvatten voedingsmythen doorbreken En inspirerende vrouwen om zich beter in hun lichaam te voelen en voedselkeuzes te maken die plezier, voeding en gezondheid ondersteunen. Dit bericht is uitsluitend voor informatieve doeleinden en vormt geen geïndividualiseerd voedings- of medisch advies.
Op zoek naar 1-op-1 voedingsadvies? Carrie biedt een 6 maanden Meals & Physique programma (intuïtief eten, lichaamsbeeld, mindfulness, zelfcompassie) en a IBS-managementprogramma van 4 maanden (low-FODMAP dieetcoaching met de nadruk op het vergroten van de voedselvrijheid). Bezoek de hyperlinks voor meer informatie en boek een free of charge kennismakingsgesprek om te zien of het programma goed bij je previous, en of wij goed bij je passen!
