“Wet Evening in Georgia” is een nummer geschreven door Tony Joe White in 1962 en gepopulariseerd door R&B zanger Brook Benton in 1970.

In een interview op 17 januari 2014 met muziekjournalist Ray Shasho legde Tony Joe White het denkproces uit achter het maken van “

Wet Evening in Georgia” en “Polk Salad Annie”.

Toen ik van de middelbare college kwam, ging ik naar Marietta, Georgia, waar een zus woonde. Ik ging daarheen om een ​​baan te zoeken en speelde thuis ook gitaar en zo. Ik reed met een kiepwagen voor de snelwegafdeling en als het regende hoefde je niet naar je werk. Je kunt thuis blijven en de hele nacht gitaar spelen en rondhangen. Dus die gedachten kwamen bij mij terug toen ik ongeveer drie maanden later naar Texas verhuisde. Ik hoorde “Ode to Billie Joe” op de radio en ik dacht: man, wat echt, need ik ben Billie Joe, ik ken dat leven. Ik ben in de katoenvelden geweest. Dus ik dacht dat als ik ooit zou proberen te schrijven, ik zou schrijven over iets waar ik verstand van heb. In die tijd deed ik veel Elvis en John Lee Hooker op het podium met mijn drummer. Geen originele nummers en ik had er niet echt over nagedacht. Maar nadat ik Bobbie Gentry had gehoord, ging ik zitten en dacht… nou, ik ken Polk omdat ik er een heleboel van had gegeten en ik wist van regenachtige nachten omdat ik veel regenachtige nachten doorbracht in Marietta, Georgia. Ik had dus echt geluk met mijn eerste pogingen om iets te schrijven dat niet alleen echt was en behoorlijk tot op het bot raakte, maar ook zo lang duurde. Dus het was voor mij een soort gids door het leven, om altijd te proberen te schrijven wat ik weet.

In 1969, na een aantal jaren zonder grote hit, had Benton getekend bij een nieuw platenlabel, Cotillion Information (een dochteronderneming van Atlantic Information). Onder de aandacht gebracht van producer Jerry Wexler, nam Benton het nummer op in november 1969 met producer Arif Mardin, sessiepersoneel aanwezig op de hitplaat, waaronder Billy Carter op orgel, Dave Crawford op piano, Cornell Dupree en Jimmy O’Rourke op gitaar, Harold Cowart op bas, Tubby Ziegler op drums en Toots Thielmans op mondharmonica.

Afkomstig van zijn ‘come-back’-album

Brook Benton

Vandaag werd het melancholische nummer meteen een hit. In het voorjaar van 1970 stond het nummer bovenaan de Billboard Greatest Promoting Soul Singles-hitlijst. Het bereikte ook nummer vier op de Aanplakbord Scorching 100,(1) en nummer twee op de Grownup Modern-hitlijst. In Canada stond het nummer op nummer 2 in de RPM Journal Scorching Singles-hitlijst.

De RIAA certificeerde het enige goud voor een verkoop van een miljoen exemplaren. In 2004 stond het op nummer 498 op de lijst van de 500 beste nummers aller tijden van Rolling Stone.

en.m.Wikipedia.org