“De kloof tussen het juiste weten en het juiste doen is een hardnekkig probleem”, zegt David Levine, gezondheidseconoom aan de College of California, Berkeley. Die kloof wordt benadrukt door een studie die vandaag is gepubliceerd in Wetenschap¹.

Jaarlijks sterven wereldwijd een half miljoen kinderen onder de vijf jaar aan diarree, maar artsen en apothekers schrijven vaak geen goedkope levensreddende behandeling voor de aandoening voor. Een groot Indiaas onderzoek suggereert dat dit gebeurt omdat voorschrijvers niet denken dat hun patiënten de therapie willen.

De meeste particuliere artsen en apothekers in het onderzoek begrijpen de voordelen van een orale rehydratatieoplossing (ORS). De behandeling, een voorgemengd zakje zouten en suikers dat wordt gemengd met water, bestaat al meer dan een halve eeuw. Het voorkomt uitdroging en vermindert drastisch het risico dat kinderen overlijden aan diarree.

Om beter te begrijpen waarom meer kinderen geen ORS krijgen, lanceerden Zachary Wagner, een gezondheidseconoom bij de RAND Company, een non-profit onderzoeks- en beleidsorganisatie in Santa Monica, Californië, en zijn collega’s een grote experimentele interventie in twee Indiase staten. Karnataka en Bihar.

Ze stuurden acteurs die zich voordeden als de vader van een ziek tweejarig form naar meer dan 2.000 willekeurig geselecteerde privéartsen en apothekers in middelgrote steden. Driekwart van de verzorgers in India zoekt hulp voor hun zieke kinderen bij privéklinieken en apotheken.

De interacties waren bedoeld om te beoordelen of lage niveaus van ORS-recepten te wijten waren aan een tekort aan aanbod, prikkels om duurdere medicijnen te verkopen, zoals antibiotica, of gevoeligheid voor de wensen van de patiënt.

Elke acteur arriveerde onaangekondigd bij een instelling en legde uit dat hun form al twee dagen final had van diarree. Sommigen vertelden de aanbieder dat ze eerder ORS hadden gebruikt om hun form te behandelen en vroegen of ze het opnieuw moesten gebruiken. Sommigen noemden in plaats daarvan antibiotica, en anderen brachten geen eerdere behandelingen ter sprake. Sommige acteurs merkten op dat ze in de instelling geen medicijnen zouden kopen en alleen advies wilden. De onderzoekers stuurden ook een voorraad ORS voor zes weken naar de helft van de faciliteiten.

De onderzoekers ontdekten dat de behandelingsvoorkeur van een patiënt veel belangrijker was dan de financiële prikkels en de beschikbare voorraad van de kliniek of apotheek om te verklaren waarom er te weinig ORS wordt voorgeschreven.

Acteurs die een voorkeur voor ORS uitten, hadden twee keer zoveel kans om het te krijgen als degenen die geen behandeling noemden. Uit een enquête onder meer dan 1.000 verzorgers in de twee staten en vertegenwoordigers van de klinieken en apotheken bleek dat 48% van de verzorgers vindt dat ORS de beste behandeling is voor diarree, maar dat slechts 16% deze voorkeur uitspreekt wanneer ze klinieken bezoeken. Op zijn beurt denkt slechts 18% van de artsen en apothekers dat hun patiënten ORS willen.

“Het is een heel elegante studie”, zegt Levine.

Tevreden klanten

De resultaten “druisen enigszins in tegen de overtuiging onder economen dat financiële prikkels heel veel uitmaken”, zegt Karen Grépin, gezondheidseconoom aan de Universiteit van Hong Kong. In plaats daarvan waren informatiebarrières belangrijker.

Maar Ramanan Laxminarayan, een epidemioloog aan de Princeton Universiteit in New Jersey, zegt dat financiële prikkels moeilijk te scheiden zijn van andere motieven. “Wij beschouwen artsen als neutrale beslissers op foundation van wat het beste is voor de patiënt, en dat is vaak niet het geval”, zegt Laxminarayan. “Artsen nemen beslissingen op foundation van wat een patiënt gelukkig maakt”, zegt hij, wat een onderliggend financieel motief heeft. “Als een patiënt niet tevreden over je is, zal hij niet steeds terugkomen.”

Over het geheel genomen zegt Grépin dat het onderzoek indrukwekkend is, maar dat er nog veel meer moet worden uitgepakt. Het is bijvoorbeeld niet duidelijk waarom sommige patiënten hun voorkeur voor ORS niet aan hun zorgverleners doorgeven. De studie biedt ook geen duidelijk pad voorwaarts over hoe de ORS-opname kan worden verbeterd, zegt ze. “Het vertelt me ​​niet echt wat ik nu moet doen.”

Wagner is van plan research te ontwerpen om interventies te testen die de perceptie van artsen en apothekers kunnen veranderen, en hoe patiënten hun voorkeuren uiten. “Mensen gewoon vertellen dat ORS een levensreddend medicijn is – we hebben het plafond bereikt over wat dat kan doen.”