Sinds zaterdag 13 januari heeft Portland sneeuw, ijskoude regen, Windsnelheden van 45 mijl per uur, en temperaturen die in de tienerjaren dalen. Duizenden hebben dat gedaan verloren kracht, MAX-lijnen kwamen gierend tot stilstandEn IJsplaten hebben veel wegen in de stad getransformeerd op verraderlijke ijsbanen. Eigenaars van eating places en voedselkarren hebben hiermee te maken gehad gebarsten pijpen En ondergelopen eetzalen. Lijnkoks, bedieners, chef-koks, bedrijfseigenaren en barmannen zijn voor een lastig dilemma gesteld: werken en gevaarlijke omstandigheden riskeren, of bellen en het risico lopen loon mis te lopen.

Zelfs sommige van degenen die wel open gingen, zijn uiteindelijk vroegtijdig gesloten, hetzij door gebrek aan zaken, een gletsjereetkamerof stroomstoringen. Veel restauranteigenaren overlegden met het personeel om te beslissen of ze tijdens de storm een ​​of alle dagen moesten sluiten. Sommigen trotseerden de wegen en kwamen op hun werk aan, maar kregen na hun aankomst te maken met andere uitdagingen: ontbrekende leveringen, ongelukken bij het binnenkomen. Degenen die wel werkten, waren vaak afhankelijk van een of andere vorm van steun van de gemeenschap om open te blijven. Hieronder delen we hun verhalen, zoals verteld aan Eater Portland. De antwoorden op de interviews zijn voor de duidelijkheid bewerkt en ingekort.

Liz Serrone, chef-kok bij Gabbiano’s

Dit jaar probeerden we de sneeuwstorm voor te zijn. We hebben al ons personeel doorgenomen en aan iedereen gevraagd: “Als het sneeuwt (en in het ergste geval rijden de bussen niet), kunt u dan comfortabel het gebouw binnenkomen?” Ik had een harde grens in het zand getrokken: niemand is verplicht om te komen als hij zich onveilig voelt om naar zijn werk te gaan. Mensen moeten zich op hun gemak voelen als ze nee zeggen. Als mensen alleen afhankelijk zijn van bussen, vind ik dat een moeilijk nee, need de laatste keer dat mensen naar hun werk gingen, stopten de bussen met rijden, zodat ze niet veilig thuis konden komen. Dit gebeurt elk jaar en de stad doet niets aan de toestand van de wegen.

Op zaterdag konden slechts twee koks en ik met een gerust gevoel aan de slag. We hadden daar dus een hele kleine staf, en één persoon kon nog steeds niet binnenkomen. Gelukkig woont mijn accomplice in de buurt en hij kookte, dus hij heeft ons geholpen. We waren redelijk goed gevuld voor de voorkant van het huis; Ik denk dat we twee servers hadden, een barman en een ondersteunend personeelslid, en toen was Blake (Foster), een van de eigenaren, daar. Normaal gesproken spreiden we de planning van de diensten van de medewerkers over de nacht, maar in dit geval werkte iedereen de hele nacht.

Uiteindelijk hebben we op een dag, dat was zaterdag, alleen een beperkt menu gemaakt. Ik heb onze fanfavorieten uitgekozen, waar we het meeste van verkopen. De enige reden dat ik dat deed, was omdat ik dacht: ‘Oké, ik heb twee ja’s. We koken met zijn drieën, één is een voorbereidingskok. Ik heb een menu nodig dat ik met zijn tweeën kan maken, misschien alleen ik als de andere koks zich niet op hun gemak voelen om binnen te komen.” We wisten ook niet zeker of we leveringen zouden kunnen ontvangen, wat uiteindelijk het geval was. Al onze leveringen zijn geannuleerd en zondag is een donkere dag voor leveringen. Dus hebben we zaterdag een kort menu gemaakt, en zondag en maandag konden we het volledige menu serveren.

We konden elke dag open, behalve dinsdag; het restaurant is gesloten vanwege de ijzige omstandigheden. Eerlijk gezegd was ik verrast hoeveel mensen er kwamen. Die eerste dag was het nog niet glad, maar wel zo koud. Iedereen was te voet, iedereen kwam gebundeld naar buiten. Ik was blij dat er mensen waren, ik was blij dat we een warme plek konden zijn waar mensen binnen konden komen. Maar als ik het was, zat ik op de financial institution.

Jayden Nyx, chef-kok bij Unhappy Valley en Pine State Biscuits

Ik was vrijdag in Pine State toen de sneeuw begon te vallen. We zijn op een gegeven second de stroom kwijtgeraakt, heel kort, maar die kwam weer terug omdat we een generator hebben. We werden dichtgeslagen – iedereen houdt van hun ontbijt. Een van de managers bracht me naar huis en ze waren zelfs hun opties met me aan het afwegen, of ze open zouden gaan of binnen zouden komen. Iedereen heeft momenteel geld nodig, dus sommige mensen wilden open zijn, andere niet.

Vrijdagavond viel bij mij thuis de stroom uit. Ik heb koude urticaria, ik ben eigenlijk allergisch voor de kou, dus ik logeerde bij mijn vriend. Vanuit hun ramen kon je auto’s zien ronddrijven in de sneeuw op MLK – mensen die probeerden te stoppen en andere auto’s raakten. Mijn managers probeerden contact met mij op te nemen over werken op zaterdag en zondag, maar ik gleed uit op de lure en mijn telefoon viel uiteen. Ik kon pas de volgende dag contact met hen opnemen. Ik was doodsbang om hen te vertellen dat ik niet kon werken. Ik was zo bang dat ik ontslagen zou worden, maar mijn managers zeiden: “Het is prima, het spijt ons dat dit is gebeurd.” Bepaalde plekken zijn niet zo begripvol.

Ik was twee dagen weg. Mijn vrienden Nate en Earl hadden de beschikking over een vrachtwagen die in het start een deel van de sneeuw aankon; Toen ze een aantal daklozen zagen die geen onderdak konden vinden, pakten ze zoveel mogelijk jassen en mutsen, en uiteindelijk verdeelden we ze door de stad.

Maandag had ik een avonddienst in Unhappy Valley. Ik kwam binnen en begon om 17.00 uur aan mijn dienst, en om 17.00 uur ging de verwarming kapot, internet toen ik binnenkwam. Je kon je adem in de bar zien. In het start was het druk, need mensen hadden een vrije dag, ze dronken iets, namen een pauze van alles wat er gebeurde, maar toen kregen ze het koud. Om 20.00 uur was het dood. We probeerden het een paar uur vol te houden, maar om 22.30 uur besloten we vroeg af te sluiten.

Sindsdien heb ik niet meer gewerkt en ik heb echt gemengde gevoelens gehad. Ja, ik wil niet met het weer te maken hebben; Ik loop overal. Maar het zal echt pijn doen als ik deze maand de huur betaal. Ik hoop dat mensen lijnkoks hetzelfde begripsniveau geven. Ik zou willen dat er meer een systeem was om mensen door deze dingen heen te ondersteunen – we verliezen geld en hebben moeite om de huur te betalen – maar het is gewoon niet veilig om naar binnen te gaan.

Nicholas Numkena-Anderson, front-of-house- en barmanager bij Jade Rabbit

Wij zijn een veganistisch restaurant, dus zakelijk viel het weekend eigenlijk wel mee. Minder dan normaal natuurlijk: de lunch was een spookstad. Zaterdag en dinsdag zijn we gesloten, omdat het grootste deel van ons personeel niet aan het werk kon en het risico niet waard was. Toch konden we op bepaalde dagen open. We zijn erachter gekomen dat veganisten veel dingen zullen doorstaan ​​om aan hun voedsel te komen.

De andere dagen voerden we een beperkte dienst uit, en wanneer hij daartoe in staat was, gebruikte onze eigenaar en chef-kok, Cyrus (Ichiza), zijn auto met vierwielaandrijving en kettingen om iedereen veilig naar huis te brengen. Maar zonder leveringen begonnen we ons af te vragen wat we zouden hebben achtergelaten als de storm eindelijk voorbij was. Onze deur was dichtgevroren en toen we hem eenmaal openden, moesten we creatief te werk gaan om hem dicht te krijgen. Godzijdank voor onze distilleerderijploeg; ze waren tremendous behulpzaam met hun uitrusting.

Over het geheel genomen hadden we een beetje geluk, vergeleken met onze andere vrienden in de bedrijven om ons heen waar leidingen waren gesprongen of zoiets. Normaal gesproken hebben we het op zaterdag superdruk, en sommige van onze medewerkers zijn bezorgd dat ze de huur niet kunnen betalen of hun rekeningen niet kunnen betalen vanwege de langzamere maand, zelfs niet met deze sneeuwstorm.

Gabriella Martinez, mede-eigenaar en patissier bij Libre

Het begon als een gesprek tussen eigenaren en personeel; we wilden ieders inbreng over de vraag of we moesten openen. Zaterdag zouden we opengaan, maar in overleg met Carlo (Lamagna) van Magna hebben we besloten om te sluiten. De wind speelde een grote rol; niemand zou door die wind lopen. Normaal gesproken zijn we op zondag en maandag gesloten, maar op dinsdag waren de wegen redelijk vrij, dus ik sprak met Chris (Reeder), onze supervisor en barman, en we besloten om met ons tweetjes open te gaan om mensen een plek te geven om te gaan drinken. Mijn kamergenoot kon me binnenbrengen en ik arriveerde die dag rond 13.30 uur; het was eigenlijk een mooi second van de dag. Ik had met Chris gesproken en hij had laten weten dat hij me naar huis zou brengen.

Onze eerste tafel was een tafel met vaste gasten die binnenkwamen voor een verjaardag – ze konden by way of Uber naar ons toe en weer naar huis. Maar we hadden in totaal vier mensen; we hadden het heel erg moeilijk. Het ging zo langzaam dat we besloten eerder te sluiten. Het was nog steeds te koud en niemand wilde naar buiten. De verwarming werkte niet echt omdat we grote ramen hebben; Zodra de zon ondergaat, is onze verwarming niet sterk genoeg om de ruimte op te warmen. In het restaurant werd het 50 graden. En met de ijswoensdag zijn we gesloten.

De manier waarop iedereen elkaar heeft gesteund en berichten op sociale media heeft geplaatst, is heel bijzonder. Dit zijn de realiteiten van wat we elke winter moeten doormaken. Toen ik zag dat de speelgoedwinkel sloot en zei dat ze dit jaar gewoon niet door konden komen, Baker gaat internet sluiten… als we januari niet halen, gaan we misschien sluiten. Maar de gemeenschap die elkaar steunt, het is heel bijzonder.

Rivier Varken

Harol Mendieta, keukenmanager bij River Pig en mede-eigenaar bij Papi Chulo’s

Eerst hebben we met de eigenaren gesproken om het plan voor het weekend uit te werken. Toen we besloten wat we wilden doen, hebben we met het staff gesproken om te zien wie ons kon helpen. Davide (Bricca), een van de eigenaren, en ik hebben de medewerkers die naar binnen wilden, opgesplitst en opgehaald en naar huis gereden, zodat ze zich geen zorgen hoefden te maken over vervoer. Voor de mensen ver weg van het restaurant was het beter om thuis te blijven. Dat is onze eerste zorg: met mensen praten, kijken of ze zich veilig voelen als ze binnenkomen.

Ik denk dat we het hele weekend volledige personeelsbezetting hadden. Met de sneeuw was het gemakkelijker: mensen konden lopen. Dinsdag moesten we vroeg sluiten, omdat we niet wisten wat we met het ijs konden verwachten. Rond 15.00 uur zijn we gesloten, zodat mensen veilig thuis konden komen. Maar woensdag gingen we niet dicht. Er waren een paar mensen die de bus konden halen, dus zij konden aan het werk.

Het was druk. We waren een van de weinige plaatsen die open was. DJ Motaz viel thuis de stroom uit, dus speelde hij zaterdag, zondag en maandag in River Pig. De mensen genoten, ondanks het weer. We hebben veel vaste gasten uit de buurt; ze wisten dat we waarschijnlijk open zouden zijn. Dat is iets wat we willen blijven doen en ervoor willen zorgen dat ze weten dat we er zijn als ze ons nodig hebben.