OVER DE BLUES
Blues is een gevoel, zullen de meeste Afro-Amerikanen je vertellen. Als je vriendin of vriend je bijvoorbeeld verlaat, is de kans groot dat je je dagenlang verdrietig of neerslachtig voelt. Met andere woorden, je voelt je somber; je zult de blues hebben.
Wat weinig Afro-Amerikanen je zullen vertellen is dat de oorsprong van de uitdrukking niet zwart en Amerikaans is, maar Engels, hoewel het tegenwoordig meestal geassocieerd wordt met Afro-Amerikanen. In het Engeland van de 16e eeuw zouden depressieve mensen vervolgd worden door de ‘blauwe duivels’. Later, in 1807, sprak de Amerikaanse auteur Washington Irving al over ‘een aanval van de blues hebben’.
Maar de blues wordt tegenwoordig algemeen gezien als een soort muziek die uitdrukking geeft aan het gevoel van depressie dat ooit gebruikelijk was bij Afro-Amerikanen, als gevolg van onderdrukking, segregatie en problemen met het andere geslacht. Dit kan de reden zijn waarom Afro-Amerikanen zeiden: “Blanke mannen kunnen geen blues hebben”, althans niet dezelfde soort blues.
De oorsprong van de blues is moeilijk te achterhalen, omdat een oraal style als de blues uiteraard weinig geschreven sporen nalaat. Het lijkt erop dat het zich ongeveer 100 jaar geleden heeft ontwikkeld, hoewel de naam ‘blues’ destijds nog niet werd gebruikt. Het kwam voort uit zwarte veldliederen, negro-spirituals en de blanke folkballades geïmporteerd door Britse kolonisten en enigszins aangepast op Amerikaanse bodem.
De eerste bluesopnames verschenen rond 1920. Ze werden gemaakt door zwarte zangeressen die eigenlijk een ietwat vervalste vorm van de muziek zongen die vreemd genoeg later ‘de klassieke blues’ werd genoemd. Ma Rainey en Bessie Smith waren in de jaren twintig de meest authentieke en populaire artiesten van het style.
De oorspronkelijke country- of rurale blues werd pas rond 1925 opgenomen, toen de platenmaatschappijen beseften dat ze behoorlijk wat winst konden maken door zwarte boeren, die op zijn finest semi-professionele muzikanten waren, te vragen in ruil daarvoor een paar liedjes voor hen op te nemen. voor een beetje whisky en ongeveer $ 5 per nummer. De zangeressen, professionele entertainers, vroegen uiteraard om meer.
Dankzij deze gelukkige omstandigheid zijn we er nu redelijk zeker van dat de countryblues afkomstig is uit de Mississippi Delta (een gebied in de staat Mississippi dat niet magazine worden verward met de Delta van de Mississippi in Louisiana).
Zwarten vormden hier ooit meer dan 90% van de bevolking en werden zwaar uitgebuit en onderdrukt. Typisch in deze originele vorm van blues zong een zwarte deelpachter over zijn ontberingen, terwijl hij zichzelf begeleidde op de gitaar. De landelijke blues ontwikkelde zich ook in de katoenteeltregio van Oost-Texas en in een groot deel van het zuidoostelijke deel van de VS.
In de jaren twintig en dertig migreerden veel zwarten naar het noorden en middenwesten. Ze vonden werk in de fabrieken in Chicago, Detroit, St. Louis en andere steden; maar er ontstonden al snel getto’s, toen ze, alleen al door het grote aantal, de blanken begonnen te overweldigen die stadsgebieden verlieten die ze ooit voor zichzelf hadden gehad.
Zwarten brachten hun etnische cultuur en hun muziek met zich mee. Blueszangers migreerden ook, vooral omdat ze in veel gevallen zelf arbeiders waren en web als iedereen probeerden een beter inkomen te verdienen.
Er ontstond een zekere heimwee naar het zuiden; maar tegelijkertijd werden de getransplanteerde zwarten steeds geavanceerder en luisterden ze liever naar muziek gespeeld door muzikanten die geavanceerder waren dan de landelijke bluesartiesten. Zo begonnen kleine bluescombo’s, met piano, gitaar, mondharmonica en andere instrumenten, de soloartiesten te vervangen.
Vanaf de jaren ’40 schakelden ze over op elektrische instrumenten en begonnen ze een nieuwe vorm van blues te spelen, luider en agressiever, die ‘city blues’ werd genoemd. In de jaren vijftig behoorden Muddy Waters en Howlin’ Wolf tot de belangrijkste exponenten van dit soort muziek, en dienden later als modellen die werden geïmiteerd door vele jaren zestig-groepen zoals de Rolling Stones en de Animals.
Na een periode van winterslaap in de jaren vijftig gaf de groeiende populariteit van blues bij een jong clean publiek veel zwarte blueszangers de kans om weer op grotere schaal te spelen, voor meer geld dan voorheen.
Toch is het duidelijk dat de blues vandaag de dag, als zelfstandig style, niet langer als zeer modieus wordt beschouwd. Maar met zijn gemakkelijk te leren drie-akkoordenstructuur is het een handige springplank voor muzikale improvisatie. Het heeft een grote invloed gehad op moderne populaire muziek in vele varianten, en op muzikanten die willen terugkeren naar de wortels van moderne populaire muziek voordat ze overstappen op een andere, linguapresss.com
Mashup van Billie Vacation’s vertolking van Physique & Soul uit 1959 en die van Amy Winehouse & Tony Bennett uit 2011 voor mijn mission :).