Een aantal jaren geleden werkte ik in een kleine, onafhankelijke supermarkt. Ik had – dacht ik destijds – het geluk om uit de kassa te stappen en naar de gemakkelijkste (zoals in de minste hoeveelheid grove schoonmaak en/of zwaar tillen) afdeling te gaan, waar er een onverklaarbare (voor de buitenstaander) vrij zware ommekeer was op de derde positie, achter de supervisor en een zeer lange tijd medewerker.

De oude medewerker was ongelooflijk lief, aardig en gelijkmatig. Op een werkplek waar mensen op hun beste dagen gestrest, pissig en kliekachtig waren, en op hun slechtste dagen driftbuien kregen, waar managers nooit enige vorm van managementtraining hadden gehad en er allemaal maar mee aan de slag gingen, hield IEDEREEN van haar. Het was een hele prestatie!

Het enige probleem met haar was dat ze nooit iets deed waar ze geen zin in had. Ze bracht het grootste deel van haar tijd door met het roken van wiet achter het gebouw en het langzaam schoonmaken van de planken op onze afdeling, hoger dan een vlieger. Alles wat ze niet wilde leren, zoals het bijhouden van regels en het ordenen ervan, het opslaan van iets op een moeilijk bereikbare of moeilijk te vinden plaats, het onthouden van wat er op de eindkappen stond, wilde ze gewoon niet doen… af en toe wilde ze zelfs niets opslaan helemaal niet (ze opende met vreugde dozen, noteerde de inhoud op de verkeerde plaats en stopte alles in backstock, zelfs als de planken leeg waren). Ze verontschuldigde zich altijd zo en zei: “Oh, het spijt me, ik ben zo dom!” en al snel zou je je verontschuldigen en haar geruststellen, of de relaxation van de medewerkers zou boos op je zijn omdat je ‘gemeen’ tegen haar was. Ze was een meester.

Dit betekende dat al het daadwerkelijke werk op de relaxation van de afdeling viel (ik allemaal, als nieuwste lid van het crew). Maar niemand anders zou een woord tegen haar horen, ze was zo’n aardig persoon! Iedereen hield van haar! (Ja, ze was de hele tijd excessive! Natuurlijk was ze relaxed!). Mijn afdelingsmanager kende de stand van zaken, maar ze wist ook dat de algemeen directeur nooit een woord over deze persoon zou horen, en ze had het opgegeven haar iets te laten doen.

Het echte leuke was dat ze haar nooit echt een loonsverhoging gaven, omdat ze niets deed, maar ze was daar al een hele tijd, dus ze gingen haar nooit ontslaan – en ze legden me heel plechtig uit dat ze dat nooit zouden kunnen doen. geef het nieuwste lid van de afdeling meer geld dan ze verdiende, omdat ze anciënniteit had. Zo werd de verrassende omzet op wat de beste afdeling leek, verklaard.

Uiteindelijk ben ik daar verder gegaan – ik bleef veel te lang in een baan waar ze een grote deal maakten over het verhogen van je uurloon met 25 cent, in de veronderstelling dat ze uiteindelijk mijn harde werk zouden merken – maar telkens als ik weer naar binnen ga om te winkelen, is ze er nog steeds, en de derde positie op de afdeling is altijd iemand nieuw.