Uitgelichte afbeelding: usatoday
Nr. 1 duurste koffie komt van Elephant’s
Gehoord over alles in aanmerking genomen
Door MICHAEL SULLIVAN
Olifanten zijn, in tegenstelling tot mensen of civetkatten, herbivoren. De fermentatie die in hun darmen plaatsvindt terwijl ze cellulose afbreken, helpt de bitterheid in de koffiebonen te verwijderen. Hier krijgt een olifant medische behandeling van de Golden Triangle Asian Elephant Basis. Michaël Sullivan/NPR
Ik maak geen grapje: de duurste koffie ter wereld wordt nu geproduceerd in de Gouden Driehoek van Thailand, een regio die beter bekend staat om een andere dure, zij het illegale, export: opium.
De Canadese ondernemer Blake Dinkin, 44, zet zijn spaargeld erop in dat hij zijn idee in goud kan omzetten. Hier is het addertje onder het gras: zijn Black Ivory Espresso wordt gemaakt door koffiebonen door de niet onbelangrijke magen van olifanten te halen en vervolgens de bonen uit, nou ja, dat te plukken.
Het lijkt op Kopi Luwak, de civetkoffie die een paar jaar geleden erg populair was; Dinkin heeft het idee zojuist uitgebreid.
Hij weet dat het imago van Kopi Luwak is vernield vanwege zorgen over namaak, ziekten en dierenmishandeling. Maar hij houdt vol dat er niets neps – of frivools – is aan Black Ivory Espresso.
HET ZOUT Nu kan een take a look at uitwijzen of uw dure kopje kattenpoepkoffie nep is
HET ZOUT Hier is de primeur voor kattenpoepkoffie
“Er zijn gemakkelijker manieren om geld te verdienen”, zegt hij. “Ik zou hier geen tien jaar mijn spaargeld op steken als ik dacht dat het niet echt was, of als ik dacht dat het gewoon een grap van de ene op de andere dag zou zijn.”
Grap. Rechts. Laten we de grappen hier en nu maar achterwege laten, oké?
“Crappacino”, “Brew No. 2”, “Good to the final drops” – Dinkin heeft ze allemaal gehoord.
En hoewel hij er een goede sport in heeft, is het duidelijk dat hij ze ook beu is. Hij praat liever over wat zijn brouwsel anders – en beter – maakt dan Kopi Luwak. En het begint met het idee dat olifanten, in tegenstelling tot mensen of civetkatten, herbivoren zijn.
“Ze eten veel gras en veel groen, bladmateriaal. Om dat af te breken gebruikt een herbivoor fermentatie om die cellulose af te breken”, zegt hij. “Gisting is geweldig voor zaken als wijn, bier of koffie, omdat het de suiker in de boon naar boven haalt en het fruit uit het koffiepulp in de boon overbrengt.”
En die fermentatie die de bitterheid helpt wegnemen, zegt Dinkins, maakt zijn koffie uniek.
“Ik wil dat mensen de boon proeven, en niet alleen het gebraad”, zegt hij. “Het aroma is bloemig en chocolade; de smaak is chocolademout met een vleugje kers; er is geen bitterheid; en het is heel zacht, zoals thee. Het is dus een soort kruising tussen koffie en thee.”
Black Ivory Espresso-arbeiders sorteren koffiebonen uit olifantenpoep. Michael Sullivan/NPR
Om dat punt te bereiken, worden de koffiebonen gemengd tot een puree met fruit en vervolgens through de mond aan de olifanten gevoerd, of through de slurf opgezogen. Dit laatste klinkt vrijwel alsof er heel wat kleingeld door een stofzuigerslang wordt opgezogen.
Vervolgens wacht je één tot drie dagen totdat de olifant zijn lading heeft gelost, pluk je de bonen uit de olifantenpoep (als je die kunt vinden), laat je schuimen, spoel je af en herhaal je. Het is niet altijd gemakkelijk om “het resultaat” te vinden, wat een van de redenen is waarom er ongeveer 33 kilo koffiebonen nodig zijn om slechts 1 pond Black Ivory Espresso te maken.
En het is niet alleen de langzamere kookplaat die de koffie anders maakt, zegt Dinkin. Hij haalt zijn Arabica-bonen van bergstammen in het noorden van Thailand, vlakbij de grens met Myanmar. Het droogproces duurt lang en het roostproces is nauwkeurig.
En dan zijn er nog de olifanten. Meer specifiek, hoe gaat u te werk bij het vinden van bereidwillige schepen? Wat zou je doen als iemand je ongevraagd belde en zei dat hij je olifanten als slowcookers wilde gebruiken?
Blake Dinkin haalt zijn Arabica-bonen van bergstammen in het noorden van Thailand. Het droogproces duurt lang en het roostproces is nauwkeurig.
Michael Sullivan/NPR
John Roberts, de directeur van de Golden Triangle Asian Elephant Basis, herinnert zich dit.
“Zolang we konden bewijzen dat er geen cafeïne of iets anders schadelijks uitlekte, was het in ieder geval de moeite van het proberen waard”, zegt hij.
Was Roberts bezorgd dat de olifanten iets te exhausting op de brij zouden slaan? Niet echt.
“Het zijn niet noodzakelijkerwijs de olifanten die opgewonden raken waar ik me te veel zorgen over maak, het zijn olifanten die hun cafeïnefixatie missen en hoofdpijn hebben en een slecht humeur hebben. … Het is heel gevaarlijk. Het laatste wat je wilt is een chagrijnige olifant”, zegt Roberts.
Hoe smaakt brouwsel nr. 2? Ik kocht een portie – vijf of zes espressokopjes – voor zeventig greenback, en ging op het terras van het vijfsterrenhotel Anantara Golden Triangle zitten om te kijken hoe Dinkin de ‘ervaring’ voorbereidde.
Eerst aardde hij het liefdevol. Daarna brouwde hij het, opnieuw met liefde. En toen, nadat het was afgekoeld, was ik klaar.
A portie Black Ivory Espresso in het vijfsterrenhotel Anantara Golden Triangle in Chiang Rai, Thailand. Michael Sullivan/NPR
Het eerste dat in mijn (weliswaar) jeugdige geest opkwam, was een scène uit een Austin Powers-film waarin hij zegt: “Het is een beetje gek.”
En in feite was de olifantenpoepkoffie een beetje nootachtig, maar ook erg smaakvol en helemaal niet bitter – precies zoals Dinkin had beloofd.
Vervolgens ging ik naar binnen om een paar kopjes te pimpen voor hotelgasten. Het toeval wilde dat de eerste die ik ontmoette een Fin was – en de Finnen drinken meer koffie per hoofd van de bevolking dan wie dan ook ter wereld. Dat maakte Juha Hiekkamaki het perfecte onderwerp terwijl hij – voorlopig – nipte.
“Ja, dat is heel interessant, need meestal gebruik ik suiker bij koffie. Maar dit is nogal een zachte smaak, en ja, dat vind ik finest lekker, ‘merkte hij op.
Toen werd het beter, omdat zijn vrouw Claire een Britse is en niet eens koffie drinkt. Haar oordeel?
“Het is een beetje fruitig,” zei ze. ‘Nou, oké, het is rozijnachtig voor mij. Normaal gesproken beschrijf ik het drinken van koffie als een beetje zoals het drinken van plaswater. Maar het heeft achteraf niet die vreselijke modderige watersmaak, wat erg lekker is. Ik vind het erg leuk.”
Verwacht geen Black Ivory in een Starbucks bij jou in de buurt. Dinkin verkoopt een ervaring, voorlopig beperkt tot vijfsterrenhotels en resorts in Azië en het Midden-Oosten – en een kleine winkel in Consolation, Texas, genaamd The Elephant Story, waar de winst naar het behoud van olifanten gaat.
“Het is niet mijn bedoeling om hier veel van te produceren”, zegt Dinkin. “Ik wil het gewoon als een klein, nichebedrijf houden. Ik magazine werken met mensen met wie ik heel graag samenwerk, ik kan er een behoorlijk inkomen van verdienen en iedereen is blij. Dat is wat ik wil.”
Hij is er nog niet helemaal, maar hij zegt dat hij bijna break-even is.