Het geheime wapen van het Korps Mariniers:
Elke Amerikaan kent het verhaal van de Boston Tea Celebration en de implicaties ervan voor de Revolutionaire Oorlog. Minder bekend, maar wellicht van groter belang voor een land dat meer bekend staat om koffiepauzes dan om theetijd, is het feit dat de Amerikaanse smaak voor koffie onlosmakelijk verbonden is met de geschiedenis van zijn leger.
Wij waren ons er tot voor kort niet van bewust. Maar achteraf gezien was het volkomen logisch dat we geobsedeerd zouden raken door koffie toen we bij de mariniers gingen. Zoals we later ontdekten, maakten we deel uit van een lange rij mannen wier enthousiasme voor het drankje nauw verbonden was met hun ervaringen in de dienst.
Door de strijd vermoeide mariniers van het 22e regiment dronken koffie na zware gevechten op het Einwetok-atol in het Pacific Theatre in februari 1944. NATIONALE ARCHIEF- EN ADMINISTRATIE
Kapitein Robert Okay. Beecham schreef in zijn boek ‘Gettysburg: The Pivotal Battle of the Civil Battle’: ‘De kracht van de soldaten om de vermoeidheid van de mars te doorstaan en hun plaats in de gelederen te behouden werd enorm vergroot door een kans om onderweg een kopje koffie te zetten.”
De populariteit van koffie groeide in de jaren na de wederopbouw. Maar het werd pas een huishoudelijk basisproduct toen de Industriële Revolutie, de opkomst van het reclametijdperk en de culturele vermenging tijdens de Eerste Wereldoorlog plaatsvonden. Zoals William Ukers uitlegde in Het Thee- en Koffievakblad“de 2.000.000 soldaten die naar het buitenland gingen en daar drie keer per dag hun koffie dronken… gebruiken deze sinds hun terugkeer naar het burgerleven meer dan ooit tevoren.”
De auteurs, eerste luitenant Harrison Suarez, hyperlinks, en eerste luitenant Michael Haft, zetten koffie tijdens de pauze tijdens de coaching in Camp Lejeune, NC, in september 2012. GYSGT ADMINISTRATIE
Tegen de tijd van de Tweede Wereldoorlog consumeerden Amerikaanse militairen 32,5 pond koffie per hoofd van de bevolking, per jaar, waarbij het Military Quartermaster Corps zelfs zo ver ging dat het zijn eigen bonen roosterde, maalde, vacuümverpakte en naar het buitenland verscheepte. Ondertussen gaat de legende dat toen soldaten in Italië espresso tegenkwamen, ze deze verwaterden om een brouwsel te maken dat leek op de koffie die ze thuis dronken.
Er zijn veel concurrerende verhalen, maar sommige mensen vermoeden dat dit het bescheiden start was van het drankje dat we nu kennen als een ‘Americano’.
Jaren later, toen het onze tijd was om ons bij de mariniers aan te sluiten, vertelden Vietnamveteranen ons verhalen over het verbranden van C4-explosies om koffie te zetten in de jungle. We waren niet zo cool – de rantsoenen die we kregen waren voorzien van een vlamloze chemische verwarming – maar internet als degenen vóór ons zou koffie dienen als een van de weinige constanten in ons verder nomadische bestaan.
Meestal was er niet veel tijd, en vaker wel dan niet verslikten we ons gewoon in een pakje droge oploskoffie vanwege de cafeïne. Maar als het mogelijk was, zaten we een paar minuten onder het genot van een kopje koffie met een andere marinier.
Basistraining
In de beginperiode, toen we werden opgeleid tot officier in Quantico, Virginia, leerden we over de koffiegewoonte tijdens de pauzes tussen de reduce door.
De instructeurs legden uit dat we binnen slechts zes maanden meer dan 1.600 uur formeel onderwijs zouden krijgen, wat zij een masterdiploma in dood en vernietiging noemden. Het resultaat was een eeuwige slaapschuld terwijl we moeite hadden om de brandslang van informatie bij te houden.
Als we niet in het bos waren, dronken we zwarte koffie om wakker te blijven tijdens de les. Niemand sprak over recepten of verhoudingen – tijdens de pauzes gooide je een greenback in het metalen blikje, vulde je een plastic schuimbeker en ging je terug naar het klaslokaal. Het enige waar je om gaf was de cafeïne die je het volgende uur gestimuleerd hield. Toen we ‘s avonds de tactieken en invloedrijke veldslagen bespraken, was het hetzelfde verhaal. Verbrande, bittere, zwarte koffie per liter, een constante metgezel. Maak een pot, deel deze met de relaxation van je group en ga een paar uurtjes studeren.
In het veld
Elke Meal Able to Eat werd geleverd met een voorgerecht, een tussendoortje voor onderweg, een dessert om het moreel op peil te houden, en een assortiment kleine objects om voor afwisseling te zorgen. De ene keer kreeg je een pakje warme chocolademelk, de andere keer oploskoffie of appelcider, en de andere keer thee. Omdat mariniers verschillende voorkeuren hebben, is er een ingewikkeld ruilsysteem ontstaan, dat vooral handig was bij het samenstellen van de componenten om koffie te zetten.
“Hé man, ik ruil mijn kegels voor je voor dat pakje Irish cream cappuccino.”
“Echt niet, Irish cream cappuccino is goud. Je zult de deal moeten verzachten.’
“Oké, prima. Je magazine mijn chocoladekoekjes ook hebben.’
Je wist nooit precies wat je ging verzamelen, of dat er zelfs maar tijd zou zijn om de hele puinhoop op te warmen. Maar wat het resultaat ook was, je deelde je brouwsel met je vrienden. Het was een slechte vorm om het allemaal voor jezelf te houden.
Als pelotonscommandanten deelden we vaak met onze pelotonssergeanten en squadronleiders terwijl we rond een kaart verzamelden en onze plannen voor de dag bespraken. Of het nu in de bossen van North Carolina, de bergen van Californië of de woestijnen van Afghanistan was, het ritueel zorgde voor een gevoel van continuïteit.
In land
Aan het einde van de inzet bevonden we ons op een buitenpost in de woestijn, ver verwijderd van het geweld en de realiteit van de oorlog. We dronken allemaal een soort stroperige ijskoffiecreatie. De koffie was niet geweldig, zeker niets om over naar huis te schrijven, en toch voelde het weelderig aan.
Terwijl we daar zaten, nog steeds tot de tanden bewapend maar nippend aan onze drankjes, dachten we terug aan de laatste keer dat we koffie hadden gedeeld. De patrouillebases waarover we het bevel voerden, lagen een paar kilometer uit elkaar, en zo nu en dan kregen we de kans elkaar te ontmoeten. Terwijl we onze koffie zagen sijpelen, spraken we over de voortgang van ons Afghaanse leger en onze politiepartners.
Het klinkt waarschijnlijk frivool, twee infanterieofficieren die midden in een oorlog koffie en verhalen delen. Geen meningsverschillen van ons. Het was absoluut frivool, en dat was het punt. In de pauze tussen missies, nadat al het belangrijke was bereikt, zocht iedereen naar een manier om te decomprimeren.
Mariniers van het 1ste Bataljon, 9de Marine Regiment in de Inexperienced Bean in Camp Dwyer, in de provincie Helmand, Afghanistan, na voltooiing van hun inzet in december 2011. MICHAEL HAFT
Thuiskomen
Toen we terugkwamen van de uitzending kwamen we een podcast tegen die ons inspireerde om meer over koffie te leren. We hadden nooit verwacht dat het een obsessie zou worden. Koffie was meer dan alleen een drankje. Het was een manier om te onthouden waar het allemaal om draait, een manier om contact te maken met oude vrienden, een manier om te begrijpen waar onze levenspaden ons naartoe hadden gebracht.
We bevonden ons in coffeeshops, waar we over de mariniers schreven en probeerden de complexe emoties en gedachten die we hadden over onze ervaring te doorgronden. We hadden de afgelopen vier jaar in zo’n andere wereld doorgebracht, en de afgelopen zes jaar in zo’n andere mentaliteit, dat we, toen we het Korps Mariniers verlieten, beseften dat we die twee met elkaar moesten verzoenen.
En toen, midden in het proces, klikte het plotseling. We hielden van koffie, we genoten van schrijven, en het schrijven van een boek over ons favoriete drankje zou zoveel van onze andere interesses met elkaar verbinden. Fotografie, reizen, nieuwe mensen ontmoeten, gemeenschap en tijd doorbrengen met vrienden: het maakte allemaal deel uit van de aanpassing en een venster op wat we vervolgens zouden kunnen doen.
Michael Haft en Harrison Suarez zijn de auteurs van Perfecte koffie thuisen voormalige infanterieofficieren van het United States Marine Corps
De geschiedenis van koffie in het leger
Koffie is heerlijk en misschien zelfs een integraal onderdeel van je werkdag, maar wist je dat de smakelijke drank een rijke geschiedenis heeft in de Amerikaanse militaire ervaring?
Sinds de burgeroorlog speelt koffie een rol in het leven van de soldaat. Kapitein Robert Okay. Beecham uit de Burgeroorlog schreef in zijn boek Gettysburg: The Pivotal Battle of the Civil Battle: “De kracht van de soldaten om de vermoeidheid van de mars te doorstaan en hun plaats in de gelederen te behouden werd enorm vergroot door de mogelijkheid om een kopje koffie onderweg.”
Deze traditie van koffie en het leger fascineerde vooral de mariniers Michael Haft en Harrison Suarez. Toen Haft en Suarez zich bij de mariniers voegden, verwachtten ze een zware reis, maar ze verwachtten geen obsessie met koffie. Naarmate hun enthousiasme voor de drank groeide, begonnen ze te beseffen dat ze zich hadden aangesloten bij de gelederen van vele soldaten vóór hen die op de drank vertrouwden als een manier van leven.
In de New York Instances Haft en Suarez schreven over het belang van het ritueel dat het drinken van koffie met zich meebracht. “We deelden vaak met onze pelotonssergeanten en squadronleiders terwijl we rond een kaart verzamelden en onze plannen voor de dag bespraken. Of het nu in de bossen van North Carolina, de bergen van Californië of de woestijnen van Afghanistan was, het ritueel zorgde voor een gevoel van continuïteit.”
Haft en Suarez gingen verder Schrijf een boekover hun ontdekking van het verband tussen koffie en Amerikaanse soldaten.
https://www.aol.com/meals/history-coffee-military
voorraad