Nancy E. Adler, een gezondheidspsycholoog wiens werk heeft bijgedragen aan het transformeren van het publieke begrip van de relatie tussen sociaal-economische standing en lichamelijke gezondheid, stierf op 4 januari in haar huis in San Francisco. Ze was 77.

De oorzaak was alvleesklierkanker, zei haar man, Arnold Milstein.

Dr. Adler speelde een belangrijke rol bij het documenteren van de krachtige rol die opleiding, inkomen en zelfwaargenomen standing in de samenleving spelen bij het voorspellen van gezondheid en een lang leven.

Tegenwoordig is het verband algemeen bekend; een waarheid onder deskundigen op het gebied van de volksgezondheid is dat de levensverwachting meer wordt bepaald door uw postcode dan door uw genetische code. Maar dertig jaar geleden was het nog een duister idee.

“Het is dankzij de decennia van Nancy’s werk en leiderschap dat we de sociaal-economische standing nu erkennen als een van de grootste en meest consistente voorspellers van morbiditeit en mortaliteit die we kennen”, zegt Elissa Epel, een gezondheidspsycholoog aan de Universiteit van Californië, San Francisco. Francisco, en een mentee van Dr. Adler.

Vanaf 1997 leidde Dr. Adler de MacArthur Basis Analysis Community over sociaal-economische standing en gezondheid, een groep gezondheidseconomen, epidemiologen, artsen, deskundigen op het gebied van de volksgezondheid, psychologen en sociologen die de relatie tussen sociaaleconomische standing en gezondheid hebben bestudeerd. De groep wordt gecrediteerd voor het mainstream maken van het idea van sociale determinanten van gezondheid, samen met hun implicaties voor de gezondheidszorg en het sociaal beleid.

“Ze keken naar de vraag: ‘Hoe komt ongelijkheid, armoede of stress onder je huid terecht?’” zei Claire Brindis, onderzoeker op het gebied van volksgezondheid en beleid bij UCSF. “Hoe beïnvloedt dit je leven? Hoeveel jaar ga je leven?”

Hun werk bouwde voort op de Whitehall-studie, een onderzoek onder Britse ambtenaren dat in 1967 begon en dat een sterk verband aantoonde tussen sociale klasse en sterfte. Deze bevinding wees op factoren die verder gaan dan de toegang tot medische zorg of een ziektekostenverzekering.

“Wat Nancy intrigeerde was dat de relatie zelfs tot in de hogere regionen bleef bestaan”, zegt Dr. Milstein, een vooraanstaand onderzoeker op het gebied van gezondheidsbeleid. “Als je een jaar additional opleiding had gehad, of 200.000 pond verdiende in plaats van 190.000 pond, bestond de relatie nog steeds.”

In 2000 ontwikkelde Dr. Adler de MacArthur-ladder, een hulpmiddel dat mensen vraagt ​​hun waargenomen inkomen, opleiding en sociaal-economische standing aan te geven op de sporten van een ladder met tien treden. Het blijft een betrouwbare voorspeller van een verslechterde gezondheid en vroegtijdige ziekte, wat aangeeft dat zelfperceptie van standing op zichzelf een betekenisvolle marker is.

In een rapport uit 2007 voor de MacArthur Basisschreef ze: “Voortijdige sterfte is meer dan twee keer zo waarschijnlijk voor Amerikanen met een middeninkomen als voor degenen aan de high van de inkomensladder, en meer dan drie keer zo waarschijnlijk voor degenen aan de onderkant dan voor degenen aan de high.”

Dr. Brindis zei over Dr. Adler: “As soon as in a lifetime komt er een wetenschapper langs die de manier verandert waarop we zien wat zich vlak voor ons bevindt.”

Nancy Elinor Adler werd geboren op 26 juli 1946 in Manhattan als zoon van Alan en Pauline (Bloomgarden) Adler. Haar moeder was onderwijzeres, haar vader kledingfabrikant en -verkoper. Toen Nancy een jong type was, verhuisde haar familie naar het westen en vestigde zich in Denver.

Op de middelbare faculty werd ze in vervoering gebracht door Nancy Drew, de fictieve tienerdetective, die een soort rolmodel werd. “Ik denk dat ik echt indruk heb gemaakt op Nancy Drew en erg enthousiast werd over het idee om mysteries op te lossen,” zei Dr. Adler in een gesprek bij UCSF in 2015.

Ze ging naar het Wellesley School. In haar tweede jaar ontmoette ze Dr. Milstein, destijds een junior op het nabijgelegen Harvard, wiens zus, Ann, ook naar Wellesley ging.

“Ann nodigde me uit voor een ontmoeting met een lief meisje uit Denver dat aan de overkant van de gang woont”, herinnert dr. Milstein zich, nu hoogleraar geneeskunde aan Stanford College. “Nadat ze ons had voorgesteld, vertelde mijn zus me dat dit het meisje was met wie ik zou trouwen.”

Dr. Adler studeerde in 1968 af met een graad in psychologie. Ze trouwde in 1975 met dr. Milstein.

Naast haar man laat ze twee dochters achter, Julia Adler-Milstein en Sarah Adler-Milstein; haar broer, Richard Adler; en drie kleinkinderen.

Het onderzoek van Dr. Adler daagde al vroeg de heersende opvattingen uit. Op de graduate faculty aan Harvard, waar ze een Ph.D. in 1973 interviewde ze voor haar proefschrift vrouwen voor en nadat ze een abortus hadden ondergaan.

“Destijds werd er veel gepraat over hoe abortus neerkwam op een levenslang trauma voor de vrouw”, zegt Dr. Harvey Fineberg, voorzitter van de Gordon en Betty Moore Stichting, een filantropie gevestigd in Palo Alto, Californië, en die al heel lang een vriend van Dr. Adler was. “Maar Nancy ontdekte precies het tegenovergestelde. Ze ontdekte dat vrouwen het zagen als een kans om hun leven te herpositioneren.”

In 1972 werd Dr. Adler aangenomen als assistent-professor psychologie aan de Universiteit van Californië, Santa Cruz. Ze verhuisde in 1977 naar de vestiging in San Francisco van de universiteit, waar ze hoogleraar medische psychologie en vice-voorzitter van de afdelingen psychiatrie en kindergeneeskunde werd. In 2022 ging ze met pensioen.

Bij UCSF begon ze aan een reeks onderzoeken die het verband aantoonden tussen de sociaal-economische standing en een spectrum aan ziekten, zoals diabetes en hart- en vaatziekten. In 1979 gaf ze samen met twee collega’s daar een boek uit met de titel ‘Well being Psychology’, waarmee ze de time period bedacht. Ze startte in de jaren tachtig de eerste graduate en postdoctorale programma’s in de gezondheidspsychologie in de Verenigde Staten. Soortgelijke programma’s zijn sindsdien over de hele wereld ontstaan.

Tien jaar geleden, gesteund door de toenemende aandacht voor gezondheidsverschillen, adviseerde Dr. Adler grote ziekenhuizen programma’s op te zetten om de sociale factoren van de persoonlijke gezondheid te meten en aan te pakken. Tegenwoordig meten ziekenhuizen en klinieken sommige daarvan routinematig, en vele hebben programma’s om deze te verzachten.