Ik zou willen dat de wetenschap altijd good…wetenschappelijk was… maar helaas is dat niet zo. Voorbeeld: de samenvatting van een nieuw WeightWatchers-onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift Obesitas zegt dat van de 2.843 gewichtsverlieshandhavers in WeightWatchers die een jaar lang werden gevolgd, 57% hun gewichtsverlies bleef behouden, terwijl 43% meer dan vijf pond aankwam. Dat klinkt niet zo slecht, toch? Laten we daar een speld insteken, terwijl ik u eraan herinner om nooit zomaar de samenvatting te lezen. Vooral in het geval van dit onderzoek, waarbij veel lichamen vermist raakten.
Voor deze studie maakten de onderzoekers gebruik van deelnemers aan de WeightWatchers Success Registry (een soort versie van de Nationwide Weight Management Registry, waar ik deel van uitmaakte toen ik diep in de dieetcultuur zat en had een diep verstoorde relatie met eten en beweging). Concreet verzamelden ze 7.025 deelnemers van 18 jaar of ouder die minstens een jaar eerder hadden gemeld dat ze by way of Weight Watchers minstens 20 pond waren afgevallen.
7.025? Wat is er gebeurd met het nummer 2.843? Waar zijn die additional 4.182 mensen gebleven? Hoe werd 60% van de oorspronkelijke groep, oftewel 6 op de 10 mensen, poef??
Oké, ze zijn niet allemaal gaan poepen. Slechts 4.004 (57%) van hen gingen poef, door na een jaar nooit meer een vragenlijst in te vullen. (Gegevens van nog eens 30 mensen werden verwijderd omdat deze ‘ongeloofwaardig’ waren, terwijl gegevens van 148 mensen werden verwijderd omdat ze tijdens het jaar van de follow-up meer dan vijf pond afvielen, wat te wijten zou kunnen zijn aan andere factoren, zoals ziekte .)
Dus van de 2.843 mensen die vertrokken, bleven er 1.632 hun Weight Watchers-gewichtsverlies in beide gevallen binnen vijf pond (gemiddelde winst minder dan één pond), terwijl 1.211 in dat jaar meer dan vijf pond aankwamen (gemiddelde winst ongeveer zeven pond). Zoals ik aan het start van dit bericht al zei: op het eerste gezicht ziet dat er niet vreselijk armoedig uit… maar hoe zit het met die vermiste lichamen?
Halloooooo…waar ben je geweest?
Waarom hebben die 4.004 mensen ervoor gekozen de vragenlijst niet in te vullen, ondanks dat ze deel uitmaken van het ‘succesregister’? Zou het kunnen zijn omdat ze weer op gewicht waren en zich schaamden? Een weloverwogen gok vertelt ons dat dit een waarschijnlijk situation is, hoewel we dat uiteraard niet met zekerheid kunnen weten.
Sommige van die 4.004 mensen hadden het misschien te druk om de vragenlijst in te vullen. Mogelijk is de herinneringsmail in de spammap terechtgekomen. Sommigen hadden kunnen sterven. Wie weet.
Maar raadsel me eens dit: als je gewicht zou verliezen en het eraf zou houden (een situation dat zeer wordt gevierd in onze door gewicht geobsedeerde samenleving), zou je dat feit dan niet waarschijnlijk delen en vieren? Zou u niet trots zijn om deel te nemen aan onderzoek dat aantoont dat het WEL mogelijk is om af te vallen en op gewicht te blijven?
Ik weet dat ik supertrots was om lid te worden van het Nationwide Weight Management Registry, en blij om de tremendous vervelende jaarlijkse vragenlijsten in te vullen (hoe moet je precies je gemiddelde wekelijkse perzikinname schatten als je ze een paar keer per week eet, een paar maanden per week?) jaar terwijl ze in het seizoen zijn?).
Of ik was opgewonden totdat de onvermijdelijke gewichtstoename begon, ondanks het feit dat ik nog steeds obsessief mijn eten en bewegingen in de gaten hield. Toen stopte ik met het invullen van de jaarlijkse enquêtes, en uiteindelijk stopten ze met het verzenden ervan (ik heb een stiekem vermoeden dat ik nog steeds in hun database sta als een “succesverhaal” over gewichtsverlies, omdat ik ze nooit gegevens heb gegeven waaruit iets anders bleek).
Hoe dan ook, ik heb er alle vertrouwen in dat het veilig is om te zeggen dat in dit onderzoek, en in andere onderzoeken naar gewichtsverlies, waarbij een aanzienlijk proportion van de deelnemers ‘misplaced to follow-up’ is, gewichtstoename de reden is dat de meesten van hen een MIA kregen.
Zij zeggen mislukking, ik zeg zelfbehoud
Dat was het deel van de studie waardoor ik wiskunde ging doen. Laten we het nu hebben over het deel van deze studie dat mij kwaad maakte.
De auteurs zeiden dat er in de loop van het jaar van het onderzoek een aantal veranderingen hebben plaatsgevonden die mogelijk de winnaars van de beheerders hebben gescheiden. Specifiek…
Hen: “…gainers lieten achteruitgang zien in de praktijk van evidence-based gewichtsbeheersingsgedrag gemeten door de WCSS, inclusief zelfcontrole, strategieën voor fysieke activiteit, en voedingskeuzes en coping. Winnaars meldden ook een toename in het initiëren (eten zonder honger) en een afname in de gewoontesterkte voor gezond eten en bewegen.”
Mij: O-kaaaay, dus de winnaars snauwden in het licht van het aanhoudende beperkende eet- en bewegingsgedrag, en besloten dat als ze One Extra Chunk And One Extra Step moesten opnemen, ze spontaan zouden ontbranden. Dat klinkt als zelfbehoud. Bovendien is eten zonder honger een volkomen voorspelbare reactie op een dieet. Het is het ‘binge’-gedeelte van de restrict-binge-cyclus
Hen: “Vergeleken met de volhouders rapporteerden de winnaars een grotere toename in ontremming (dwz verlies van controle over te veel eten als reactie op externe en interne stimuli) en de bereidheid om hunkeren naar voedsel te negeren. Winnaars rapporteerden een toename in zelfoordeel en isolatie en een verslechtering van het lichaamsbeeld, de perceptie van de algemene gezondheid, geestelijke gezondheid en lichamelijke pijn.”
Mij: Nogmaals, binge-restrict-cyclus. Dit is een logische reactie op echte of vermeende ontbering, en als je op dieet bent, kan die ontbering bestaan uit de keuze van voedsel, de hoeveelheid voedsel (oftewel, je hongert jezelf uit) en het beu zijn om sociale evenementen over te slaan omdat je moet sporten of bang om in de buurt van voedsel te zijn dat je ‘niet kunt eten’. Wat betreft het zelfoordeel, het isolement en de relaxation van die zin? Nou, duh.
Als je het gevoel hebt dat je weer een dieet hebt “gefaald” en je aankomt, zul je jezelf waarschijnlijk veroordelen. Je zult je waarschijnlijk ook zorgen maken dat je je gezondheid verpest (omdat ons allemaal wordt verteld dat gewicht = gezondheid, ook al is dat niet het geval). Als je jezelf isoleert, zal je geestelijke gezondheid een klap krijgen, en als je je verstopt en je te zelfbewust voelt om te gaan wandelen of naar je yogales te gaan, dan zal je lichaam waarschijnlijk pijn doen.
Oh, en nog iets
Ik zou nalatig zijn als ik de olifant in de kamer niet zou erkennen: de gegevens die in dit WeightWatchers-onderzoek zijn verzameld, zijn zelfgerapporteerd en zelfgerapporteerde gegevens zijn notoir niet betrouwbaar.
Zeg ik dat deze studiedeelnemers leugenaars zijn? Nee niet echt. Maar gezien dat…
…we hebben een heel menselijke neiging om succesvol te willen zijn, en…
…veel mensen zijn mensenliefhebbers, en…
…er een waargenomen machtsverschil tussen onderzoeker en deelnemer bestaat dat de neiging tot het behagen van mensen kan vergroten, en…
…het laatste wat je wilt doen als je een dieet volgt, is ‘mislukken’ door weer op gewicht te komen…
…Dan er is een goede kans dat sommige/veel van de “onderhouders” hun cijfers een beetje hebben verdraaid.
Dat deed ik toen ik nog deel uitmaakte van het Nationale Gewichtscontroleregister, omdat ik mezelf ervan overtuigde dat ik de gewichtstoename zou ‘corrigeren’ voordat de volgende jaarlijkse enquête zou plaatsvinden. Toen uiteindelijk duidelijk werd dat dit ondanks mijn inspanningen niet zou gebeuren, stopte ik met het invullen van de enquêtes.
Laten we dus nog eens kijken naar de bewering dat 57% van de mensen in de WeightWatchers Success Registry hun gewicht gedurende een jaar follow-up handhaafden, en dat 43% een gewichtstoename van meer dan vijf pond ervoer.
Als je de 4.004 vermiste mensen meetelt en ervan uitgaat dat ze vermist zijn geraakt omdat ze zijn aangekomen, dan behield 23,1% hun gewicht en ervoer 72,9% een gewichtstoename. Oké, sommigen van die 4.004 hadden het aan het einde van het jaar waarschijnlijk gewoon te druk om te reageren, en misschien bleven ze wel op gewicht… maar ik wed dat dat gecompenseerd werd door de ‘onderhouders’ die wel reageerden, maar niets openbaarden dat ze daadwerkelijk in gewicht zijn aangekomen.
Een zilveren randje… of toch niet?
Ik werd geprikkeld door deze verklaring van de auteurs van het WeightWatchers-onderzoek: “Ondanks het herwinnen van gewicht bleef het gewicht van de gainers 18% onder hun WW-startgewicht, wat de standards voor gewichtsverliesonderhoud voor langdurig succesvol gewichtsverlies overtrof en ander onderzoek op dit gebied ondersteunde.”
Oké, niet gekieteld. Eerder geïrriteerd. Dit is een van de stiekeme, bedriegerachtige klompjes die in bijna elk onderzoek naar gewichtsverlies aanwezig zijn. Hoewel sommige/alle deelnemers actief aan het aankomen zijn, zeggen de auteurs iets feestelijks over het feit dat ze nog steeds onder hun startgewicht zitten. Alsof de tijd stopt als de onderzoekers stoppen met volgen.
Nee, wat er feitelijk gebeurt, is dat het gewicht zich in een stijgende lijn bevindt, en dat zal waarschijnlijk op dat pad blijven. We weten niet waar of wanneer de herwinning zal stoppen. Misschien zullen sommige deelnemers niet AL hun verloren gewicht terugkrijgen, maar sommige zullen zeker MEER terugkrijgen. En vanwege een fenomeen dat ‘fats overshooting’ wordt genoemd, alle herwinners zullen waarschijnlijk eindigen met meer lichaamsvet en minder spieren dan waarmee ze begonnen.
Dit is de reden waarom het aangaan van een “calorietekort” (ook wel uithongering genoemd) bij het opzettelijk nastreven van gewichtsverlies een verliezende propositie is. En het is de schuld van de dieetcultuur, de commerciële dieetindustrie en de medische gewichtsverliesindustrie. Het is NIET de schuld van de lijner!
En ik zorg ervoor dat ik mijn cliënten die schade hebben geleden door WW (of het nu een eetstoornis veroorzaakte of simpelweg en frustrerend genoeg ervoor zorgde dat ze niet meer naar eten konden kijken zonder aan punten te denken) liet weten dat het niet hun schuld is. Ze deden gewoon wat ze dachten dat ze moesten doen.
Carrie Dennett, MPH, RDN, is een in de Pacific Northwest gevestigde geregistreerde diëtist, voedingsdeskundige, freelance schrijver, intuïtief eetadviseur, auteur, en luidspreker. Haar superkrachten omvatten voedingsmythen doorbreken En inspirerende vrouwen om zich beter in hun lichaam te voelen en voedselkeuzes te maken die plezier, voeding en gezondheid ondersteunen. Dit bericht is uitsluitend voor informatieve doeleinden en vormt geen geïndividualiseerd voedings- of medisch advies.
Op zoek naar 1-op-1 voedingsadvies? Carrie biedt een 6 maanden durend Meals & Physique programma (intuïtief eten, lichaamsbeeld, mindfulness, zelfcompassie) en a IBS-managementprogramma van 4 maanden (low-FODMAP dieetcoaching met de nadruk op het vergroten van de voedselvrijheid). Bezoek de hyperlinks voor meer informatie en boek een free of charge kennismakingsgesprek om te zien of het programma goed bij je previous, en of wij goed bij je passen!
