Het opperhoofd kwam de kamer binnen en kreeg een vertrouwd grimmig gezicht; daar, midden op de vloer, lag een lichaam, zo dood als een deurnagel.

‘Goh,’ zei de chef. “Hij had ieder van ons kunnen zijn.”

‘Denk je dat echt?’ Jack, al twintig jaar hun beste junior-detective, was al ter plaatse en verwachtte de komst van de chef.

Het opperhoofd wierp een lange blik op de uitgestrekte stijve en keek op zichzelf neer. Soortgelijke lengte en gewicht – zelfs hun trenchcoats hadden dezelfde snit en tint. Jadacht hij ernstig, ik denk echt. Toch had hij werk te doen. “Wat hebben we?”

‘Zelfmoord, vanwaar ik sta,’ zei Jack. ‘Kijk eens naar deze plek. Het is duidelijk zijn laboratorium of zoiets. Ik denk dat de stress eindelijk de eierkop bereikte, en hij barstte.

De aandacht van de chef verschoof van lichaam naar kamer. Het had geen ramen en geen bijzonderheden, afgezien van een paar halfopen archiefkasten, een dichte verzameling wandklokken met een uniek formaat en de kamerhoge supercomputers die langs de achterkant zoemden. “Geen deuren naar binnen of naar buiten, behalve degene waar ik web doorheen liep”, vatte de chef samen. ‘En, in tegenstelling tot de laatste dood die hier plaatsvond, geen getuigen van iemand die vertrok. Het is een klassiek mysterie in een afgesloten kamer.”

‘Laatste dood?’ vroeg Jac.

‘Vorige week is hier nog een arme kerel vermoord. Sommige huurders zagen iemand hier wegrennen – met een lichaam. Daar wordt nog steeds aan gewerkt.”

‘Weet je zeker dat dit een moord is? Ik dacht dat je zei dat het een van die whoozitwhutsits in een afgesloten kamer was.

“Een mysterie in een afgesloten kamer is gewoon een moord die te slim is voor zijn eigen bestwil.” De chef hield even stil. “Twee in één week. Iemand wil hier iets hebben slecht.” Hij liep richting het lichaam. “Waar is de CSI?”

“Zoals gewoonlijk nemen ze de tijd. Voelt als voor altijd.”

“Laten we dan maar beginnen.” De chef trok een paar latexhandschoenen aan. ‘Welnu, wie ben jij…’ vroeg hij aan het lijk, terwijl hij het op zijn rug rolde.

Hij huiverde.

Geen gezicht. Het hoofd was daar zeker, maar waar hadden ogen, een neus, een mond moeten zitten? Niets. Nada. Zilch. De chef verlegde de aandacht naar de handen van het slachtoffer, maar die zaten onder de brandwonden. Toch vond hij zijn eerste aanwijzing: een klein notitieboekje in de linkerhand van het slachtoffer.

Lees meer sciencefiction van Nature Futures

De chef trok het boekje uit de dodelijke greep van het slachtoffer en bladerde erin. ‘Nou, nou, welke geheimen verbergt jouw kippenkras-script?’ Tekeningen, schema’s, vergelijkingen. Onderzoeksnotities? Hij had dit eerder gezien. ‘Jack, heb je ooit van een tijdkristal gehoord?’

‘Is dat niet die movie met de poppen? De kinderen vinden dat geweldig.”

‘Verkeerde kristal, Jack. Nou… je weet hoe een gewoon kristal werkt. Een enkel moleculair patroon herhaalt zich voor onbepaalde tijd in de ruimte. Stel je dat eens voor, maar dan voor de tijd. Een gebeurtenis, doorgaans niet groter dan een paar millimeter groot, herhaalt zichzelf, tot op het atoom, ritmisch en temporeel.” De chef tikte verstrooid met zijn hand op de houten vloer terwijl hij de geluiden uitsprak. Bu-dum. Bu-dum. “Metronomisch, als een perfecte hartslag.”

“Hè.” Jack staarde leeg en leek het te verwerken, maar schijnbaar ook niet. ‘En dat heeft deze slimme alec geschreven? Hoe weet jij eigenlijk zoveel?”

‘Het kwam ook ter sprake bij de moord van vorige week. Ik heb mijn huiswerk gedaan. Je zou het eens moeten proberen, voorbij junior-detective komen.’

‘U lijkt alles te weten, chef. Ben je ooit bang dat je te veel weet?

‘Ik ben rechercheur, Jack. Is dat mogelijk?”

‘O chef,’ grinnikte Jack. “Het is altijd mogelijk om te veel te weten.”

Maar de chef was al verder gegaan. ‘Er was een worsteling,’ zei hij, wijzend naar kleine rode vlekken op de hoek van het notitieboekje.

‘Bloed betekent niet strijd, chef. Als het een moord is, dan is er natuurlijk bloed.”

Uit de voering van zijn trenchcoat maakte het opperhoofd iets wat leek op een kleine, eeuwenoude pieper, die de rode markeringen opzuigde. Na een lange, stille minuut hoestte het apparaat de geheimen van het bloed op en drukte regel na regel gedetailleerde demografische informatie af op het kleine show. Bloedgroep O. Man. Tsjechisch. Genetische markers geassocieerd met: hoog mind, atletisch vermogen, sociopathie. Nachtuil. Ectrodactylie. Het bleef rammelen. “Absoluut een worsteling”, bevestigde de chef. ‘Dit bloed is van de dader. De pad waarschijnlijk ook.

‘Of het slachtoffer! Hoe weet je dat dat van een of andere John is?’

“DNA vertelt je van alles. Zoals dat iemand hier een vorm van ectrodactylie had, die het slachtoffer niet heeft.’

“Elektro-pterodactyl?” Jack probeerde het ongelovig te herhalen.

“Ectrodactylie. Sommige cijfers van de moordenaar zijn misvormd.’

‘En gezien het slechte handschrift – denk je dat het blocnote van de moordenaar is losgewrikt? Aantekeningen van waar hij naar op zoek was.’

“Precies.”

‘Nou, dat volgt – het slechte handschrift, bedoel ik. Hij was slim, toch? Ps. Doktoren, weet je.”

De chef zweeg even en keek naar Jack. “Hoe weet jij dat?”

‘Kom op, documenten met een slecht handschrift zijn een bekend stereotype, chef.’

‘Nee, dat hij slim was.’

“Nou, uit de bloedanalyse natuurlijk!” riep Jack uit. ‘Van jouw dingamajig!’

“Maar dat heb ik niet gezegd.” De chef staarde met dolken in Jack, die zwaaide en naar de analysator wees. ‘En dat kun je vanaf daar niet lezen, Jack.’

‘Nou, als eerlijkheid is wat je wilt…’ Jack, die kogels had gezweet, hervond zijn kalmte en glimlachte. ‘Het is Jack niet; Dat is nooit zo geweest,’ zei hij met plotselinge precieze articulatie. ‘Het is Djack. Oké, ik weet dat het hetzelfde klinkt als ik het hardop zeg, maar het begint met een D. Afkorting voor Djakovich. Achternaam.” Hij pauzeerde even. “Het is Tsjechisch.”

Het opperhoofd bleef rustig staren.

‘Geef mij wat krediet,’ zei Djack. ‘Het is niet makkelijk om slimme jongens zoals jij er één te geven.’

Het opperhoofd pakte zijn holster, maar werd eruit getrokken; de loop van Djack was al op het hoofd van het opperhoofd gericht. ‘Ah-ah-ah, onthoud alsjeblieft,’ schold Djack uit.

Het opperhoofd stopte midden in zijn beweging en hief zijn handpalmen recht. “Wat ga je doen, Djak? Schiet me neer en gooi mijn lichaam in de rivier? Het opperhoofd stapte langzaam naar hyperlinks terwijl Djack op tijd reageerde en danste naar rechts van het opperhoofd; hun cirkelvormige wals vormde de kop van een langzame deadlock.

“Nee, ik herhaal geen fouten. Kijk, ik heb het tijdkristal gevonden, chef. Ik heb die man vorige week ook vermoord. Maar het is moeilijk om een ​​dode man in een dichtbevolkte stad te smokkelen. Het trok uw aandacht. Dus dat kristal? I moet het nu beschermen. Mensen worden te slim.”

Djack kon het laatste geluid van zijn zin nauwelijks afmaken toen de rechterhand van het opperhoofd ongeduldig langs zijn mond naar beneden klapte, waardoor hij uit zijn evenwicht raakte. “Doet Dat slim?” schreeuwde de chef. Maar tegen de tijd dat de chef hem voor de tweede keer kwam klokken, was Djack hersteld. Als vergelding schoot hij de hand van de chef neer.

Het opperhoofd schreeuwde en greep naar zijn rechterpols terwijl zijn hand in vlammen opging. “Wat is er aan de hand?!”

Djack veegde het bloed van zijn lippen en glimlachte. “Verdamper. Laat geen spoor achter. Dat was maar een vluchtige klap. Stel je eens voor wat een voltreffer kan doen.” Het opperhoofd maakte een wanhopige poging om het wapen te pakken, terwijl hij naar Djack’s schietende hand stak; maar Djack, die het antwoord verwachtte, vuurde nog een brandend schot af op de zuidpoot van het opperhoofd. ‘Tussen jou en mij, ik gun je die eerste.’

Het opperhoofd hijgde van verstikte pijn. “Maar waarom?” sputterde hij. “Onze landen zijn bondgenoten.”

‘Het zijn maar spionagezaken, chef. Je zou het niet begrijpen. Sorry, het was niet de bedoeling dat het zo uit de hand zou lopen,’ zei hij per ongeluk. “Het is niets persoonlijks, alleen… onprofessioneel.”

De enige hoop van het opperhoofd was nu ontsnappen. Met een uitvalsprong katapulteerde hij zichzelf over het dode lichaam. Djack schoot laag, alsof hij de grens niet had verwacht, maar miste. In plaats daarvan zapte hij het dode slachtoffer opnieuw, waardoor hij volledig werd verneveld. De chef kreeg het tijdelijke uitstel dat hij nodig had. Het enige wat hij hoefde te doen was de overloop bereiken…

Maar het geluk van de chef was niet opgewassen tegen zijn lot, en met bliksemsnelle reflexen vuurde Djack een tweede schot rechtstreeks op het gezicht van de luchtlandingscommandant af.

Het opperhoofd viel op de grond en liet zijn buik zonder pardon op de grond vallen, met zijn gezicht naar voren, met een plof.

Djack zuchtte. Maar er was geen tijd om te rusten. In de vestibule klonken voetstappen. Djack stak zijn wapen weer in de schede en bleef in de houding staan.

Het opperhoofd kwam de kamer binnen en kreeg een vertrouwd grimmig gezicht; daar, midden op de vloer, lag een lichaam, zo dood als een deurnagel.

‘Goh,’ zei de chef. “Hij had ieder van ons kunnen zijn.”