Veel Amerikaanse scholen slagen er niet in om alle leerlingen kwalitatief hoogstaand onderwijs te bieden, en beleidsmakers lijken niet te weten wat ze eraan moeten doen. Zelfs voordat de scholen sloten tijdens de pandemie, was 30 procent van de scholen al gesloten afstuderende senioren slaagde er niet in een basisniveau van leesvaardigheid te bereiken, en 40 procent slaagde er niet in dit te doen in wiskunde, volgens nationale gegevens. Prestatieverschillen tussen ras en sociaal-economische standing beide onderwerpen blijven tot op zekere hoogte al tientallen jaren bestaan. Intussen zijn de leraren dat wel een van de meest gestresste werknemers in Amerika, en hoewel er zorgen zijn over het massale vertrek van onderwijzers nog te verwezenlijkenhet aantal jongeren dat het beroep betreedt is aan het afnemen voor jaren.
De afgelopen twintig jaar hebben overheidsfunctionarissen verschillende pogingen ondernomen om de staat van het Amerikaanse onderwijs te verbeteren:het opvoeren van gestandaardiseerde exams, het uitbreiden van handvestscholenen aandringen staten over te nemen uniforme maatstaven voor de prestaties van leerlingen-te weinig baat. Het is misschien begrijpelijk dat deze inspanningen vooral gefixeerd zijn op wat er gebeurt in de hallen van de Amerikaanse openbare scholen voor basis- en voortgezet onderwijs. Maar er is minder aandacht besteed aan een andere diepgaande invloed op ons onderwijssysteem: het gezinsbeleid van ons land. Uit mijn rapportage blijkt dat veel van de elementen die het academische succes van kinderen bevorderen hun wortels buiten de college hebben – en dat als Amerika leraren wil helpen, het zijn ouders beter zal moeten ondersteunen.
De Verenigde Staten zijn een moeilijke plek om een type groot te brengen. Betaald verlof En betaalbare kinderopvang, gemeenschappelijke voordelen in veel van onze collega-landen, zijn niet gegarandeerd. Beschikbare ondersteuningen, zoals als belastingkredieten of (onbetaald) baanbeschermd gezins- en ziekteverlof, sluiten soms de armste burgers uit. Veel hulpmiddelen zijn specifiek gericht op behoeftige gezinnen kan heel zijn moeilijk toegankelijk of mee te nemen arbeidsvoorwaarden– een grote vraag in een land met weinig infrastructuur om werkende ouders te ondersteunen. Deze omstandigheden maken het leven niet alleen onnodig moeilijk voor zorgverleners; ze brengen ook het hele undertaking van het lesgeven aan Amerikaanse kinderen in gevaar.
De opvoeding van een type begint op het second dat het wordt geboren, zegt Dana Suskind, oprichter en mededirecteur van het TMW Middle for Early Studying + Public Well being aan de Universiteit van Chicago en auteur van Oudernatie, heeft me verteld. Het grootste deel van de fysieke hersenontwikkeling vindt binnenin plaats de eerste paar levensjaren, voordat de meeste kinderen ooit een klaslokaal binnenstappen. Dit is een gevoelige tijd, waarin kinderen bijzonder kwetsbaar zijn voor stress en goed voorbereid zijn om cognitieve terrein te winnen. Ouders spelen in deze fase een belangrijke rol als “de eerste en belangrijkste hersenarchitecten van kinderen”, aldus Suskind. Door kinderen te betrekken bij rijke interacties – door af te stemmen op wat hen interesseert, door met ze te praten en voor te lezen, en ze terug te laten ‘praten’ – worden de neurale verbindingen gestimuleerd en versterkt die de hersenkracht opbouwen en de foundation leggen voor leren. Veel ouders, zoals ouders zonder betaald verlof of met zware werkschema’s, hebben minder mogelijkheden om zoveel aandacht aan hun kinderen te besteden. Rijkere households kunnen de arbeid uitbesteden aan professionals, maar nu het land worstelt met: groot tekort aan personeel in de kinderopvangstaan steeds meer ouders en kinderen er alleen voor.
Als kinderen geen vroegtijdige ondersteuning krijgen, lijdt hun leervermogen eronder. Volgens Suskind houdt het heen-en-weer-contact tussen verzorger en type verband met prestaties op het gebied van geletterdheid, wiskunde, ruimtelijk redeneren en zelfregulatie – die allemaal cruciaal zijn voor academisch succes. Zonder voldoende betrokkenheid lopen kinderen het risico al met een achterstand naar college te gaan. Door één schatting Vanaf het schooljaar 2017-2018 is de helft van de Amerikaanse 3- tot 5-jarigen niet “op de goede weg” op ten minste één gebied van schoolrijpheid, zoals wiskunde en expressieve taal, of emotionele ontwikkeling en gedragsmanagement. “Leraren vragen om het verschil te compenseren … is in principe onmogelijk”, zei Suskind. Beleidsmakers wijzen vaak op universele pre-Okay als een mogelijke oplossing, maar hoewel dat zeker zou kunnen helpen, begint het niet vroeg genoeg. Vanaf negen maanden oud, kinderen met een laag inkomen scoren slechter op cognitieve ontwikkelingstests dan hun rijkere leeftijdsgenoten, en de ongelijkheid wordt groter naarmate ze de peutertijd ingaan.
De problemen kunnen al in de vroege kinderjaren beginnen, maar de druk op Amerikaanse ouders kan voor problemen blijven zorgen zodra kinderen naar college gaan. Als verzorgers wordt van ouders verwacht dat ze veel doen om het onderwijs van hun kinderen te ondersteunen: ze afzetten en ophalen, spullen kopen, bijeenkomsten met leraren bijwonen, de logistiek van buitenschoolse activiteiten en sporten beheren, helpen met huiswerk. En als een type een leerprobleem heeft dat verband houdt met zijn gezondheid, zoals problemen met het gezichtsvermogen of gehoor of een ontwikkelingsstoornis, zijn de ouders verantwoordelijk voor het maken en meenemen naar afspraken en soms zelfs voor het implementeren van strategieën die ze thuis in de therapie hebben geleerd. Deze hoge mate van betrokkenheid bij de opvoeding van een type is krachtig voorspeller van academisch succes, maar het is voor velen heel moeilijk om te ondernemen. “Als je niet in staat bent om je werkschema te voorspellen, of vrij te krijgen van je werk om dat soort dingen te doen, dan wordt je vermogen om zo betrokken te zijn weggevaagd”, zegt Jennifer Lansford, de directeur van het Middle for Sort- en gezinsbeleid aan de Duke College, vertelde het me.
Voor ouders met een laag inkomen kunnen de uitdagingen extremer zijn. Kinderen kunnen niet effectief leren als niet aan hun basisbehoeften (voedsel, onderdak, slaap, veiligheid) wordt voldaan. Stress thuis kan leiden tot wangedrag in de klas en cycli van leerverstoring, vertelde Lindsay Popilskis, een psycholoog in het Clarkstown Central College District in New York. Als kinderen zich niet goed gedragen, missen ze lestijd, raken achterop en raken gefrustreerd. “Dus dan treden ze weer op”, zei Popilskis. Hoewel leraren verschillende strategieën hanteren om verstoringen in de klas te beheersen, enig succeskunnen ze alleen zoveel doen als ze de oorzaak van het probleem niet kunnen aanpakken.
Suzanne Langlois, die de afgelopen zeventien jaar les heeft gegeven op een openbare middelbare college in een welvarend deel van Maine, twijfelt er niet aan dat de middelen van de households van haar leerlingen haar werk gemakkelijker maken. Ze vertelde me dat ze zelden de gedragsproblemen ziet die ze had toen ze in een wijk werkte waar de armoede veel hoger was. Ze vindt het veel gemakkelijker om tieners te betrekken die zich niet laten afleiden door zorgen over de gezondheid of de werkgelegenheid van hun gezin. Omdat ze met zoveel steun is opgegroeid, zijn haar huidige studenten over het algemeen zelfverzekerder. Ze hebben nog steeds problemen, zoals alle kinderen, maar die zijn meestal minder dringend en gemakkelijker voor haar om aan te pakken. ‘Het is verbazingwekkend hoeveel meer ik daadwerkelijk les magazine geven’, vertelde Langlois me. “Toen ik in mijn vorige district was, had ik altijd het gevoel dat ik zoveel kinderen had die behoeften hadden en dat ik geen van hen ontmoette. Het voelde verschrikkelijk.” Nu er minder kinderen in een disaster verkeren, heeft ze de ruimte om contact op te nemen met iedereen die het moeilijk heeft. “Ik voel me succesvoller. En dat brengt meer energie in het onderwijs.”
Scholen kunnen een reddingslijn en toevluchtsoord zijn, vooral voor mensen met een moeilijk gezinsleven. “Op dit second zijn en zijn wij de niet-erkende sociaal vangnet voor Amerika”, vertelde Theo Moriarty, een leraar in Seattle, mij. Scholen zorgen niet alleen voor voedsel, zorgen vaccins, maar verbindt ook gezinnen met verschillende gemeenschapshulpmiddelen, of helpt hen bij het navigeren door het labyrintische proces voor het verkrijgen van Medicaid, huisvesting en andere diensten. Maar dit is een grote verantwoordelijkheid die op één instelling moet worden gelegd. En uiteindelijk wordt het vermogen van een type om in de klas te slagen sterk beïnvloed door de mate van ondersteuning die het thuis krijgt. Het aanpakken van de krachten die het Amerikaanse onderwijs tegenhouden is niet mogelijk zonder de Amerikaanse households te helpen. Het aan scholen overlaten om de achterstand in te halen, is oneerlijk tegenover leraren en ouders.
Wanneer u by way of een hyperlink op deze pagina een boek koopt, ontvangen wij een commissie. Bedankt voor uw steun De Atlantische Oceaan.