Vrouwen en meisjes in een groot deel van de ontwikkelingslanden hebben geen toegang tot menstruatieproducten. Dit betekent dat er gedurende minstens een week of zo elke maand veel meisjes zijn ga niet naar facultywaardoor ze onderwijsachterstand oplopen en economisch vaak nooit een inhaalslag maken.

Veel conventionele menstruatieproducten worden van oudsher gemaakt van hydrogels gemaakt van giftige petrochemicaliën, dus er is een poging gedaan om ze uit biomaterialen te maken. Maar meestal gaat het om cellulose uit hout, waar veel vraag naar is voor andere doeleinden en die in veel delen van de wereld niet direct verkrijgbaar is. Dus Alex Odundo vond een manier om beide problemen op te lossen: maxipads maken van sisal, een droogtetolerante agaveplant die gemakkelijk groeit in semi-aride klimaten zoals zijn geboorteland Kenia.

Een invasieve soort aan het werk zetten

Sisal is een invasieve plant op het platteland van Kenia, waar hij vaak wordt aangeplant als veeomheining en als veevoeder. Er is geen kunstmest voor nodig en de bladeren kunnen het hele jaar door worden geoogst, over een periode van vijf tot zeven jaar. Odundo en zijn companions in het laboratorium van Manu Prakash aan de Stanford College ontwikkelden een proces om zacht, absorberend materiaal uit de sisalbladeren te genereren. Het is afhankelijk van een behandeling met verdund peroxymierenzuur (1 procent) om de porositeit te vergroten, gevolgd door wassen in natriumhydroxide (4 procent) en vervolgens draaien in een tafelblender om de porositeit te vergroten en het zachter te maken.

Ze testten hun vezels met een mengsel van water vermengd met glycerol – om het dikker te maken, web als bloed – en ontdekten dat het web zo absorberend is als het katoen dat wordt gebruikt in in de handel verkrijgbare maxi-pads. Het was ook web zo absorberend als houtpulp en beter absorberend dan vezels bereid uit andere biomaterialen, waaronder hennep en vlas. Bovendien is hun proces minder energie-intensief dan conventionele verwerkingsprocedures, die doorgaans bij hogere temperaturen en drukken worden uitgevoerd.

In een cradle-to-gate levenscyclusanalyse van de koolstofvoetafdruk, inclusief de teelt, oogst, productie en transport van sisal, deed de productie van sisalcellulosemicrovezels het ongeveer hetzelfde als de productie van cellulosemicrovezels uit hout en veel beter dan die uit katoen in termen van zowel CO2-voetafdruk en waterverbruik, mogelijk omdat katoen zoveel upstream-meststoffen nodig heeft. Een groot deel van de voetafdruk komt voort uit transport, wat benadrukt hoe nuttig het kan zijn om dit soort producten te maken in dezelfde gemeenschappen die ze nodig hebben.

Wetenschap voor het grotere goed

Dit is niet Odundo’s eerste poging om sisal te gebruiken; bij Olex Techno-ondernemingen in Kisumu, Kenia, heeft hij gemaakt machines om sisalbladeren in touw te veranderen al meer dan 10 jaar. Dit komt de lokale boeren ten goede, aangezien sisaltouw en zelfs sisalvezels tien keer zo duur zijn als sisalbladeren. Naast het maken van maxi-pads, Odundo bouwde ook een kachel dat zaagsel, rijstschillen en andere biologisch afbreekbare afvalproducten verbrandt.

Door het aantal houtkachels terug te dringen, vermindert hij de ontbossing en verbetert hij de gezondheid van de vrouwen die de rook van de kookvuren inademen. Adoptie van sDergelijke kachels zijn al jaren een doel van milieuactivistenen hoewel een aantal prototypes zijn ontwikkeld door voornamelijk mannelijke ingenieurs in ontwikkelde landen, worden ze niet op grote schaal gebruikt omdat ze niet zo praktisch of aantrekkelijk zijn voor de voornamelijk vrouwelijke koks in ontwikkelingslanden – de mensen die er eigenlijk mee moeten koken. , maar werden bij hun ontwerp niet geraadpleegd.

De web site van het laboratorium van Manu Prakash beweert dat “we zijn toegewijd aan het bedenken en verspreiden van ‘frugal science’-instrumenten om de toegang tot wetenschap te democratiseren.’ Samenwerken met Alex Odundo om menstruatieproducten te produceren in de plattelandsgemeenschappen met lage inkomens die ze het meest nodig hebben, lijkt de apotheose van dat doel.

Communicatietechniek, 2023. DOI: 10.1038/s44172-023-00130-j