Voor mij is coachen een passie. Ik ben al 18 jaar atletiekcoach. Mijn taakomschrijving is het lesgeven in basketbal en honkbal, het plannen van wedstrijden, het schrijven van spelplannen, het bijwonen van clinics, het houden van kampen en algemene taken.

Om succes te hebben volgens mijn contract, moet ik ervoor zorgen dat mijn groups wedstrijden winnen. Als mensen coaches bekritiseren die zeggen dat we alleen maar om winnen geven, moeten ze begrijpen dat we moeten winnen om ons contract te behouden. Als we niet winnen, willen onze regering en onze followers ons ontslagen.

Ik schat mijn werkplezier als coach op een 9. Van een volle 10 moet ik een punt aftrekken vanwege de druk van buitenaf, die vooral van ouders komt. Jaren geleden stond ik mezelf toe me zorgen te maken over hun lawaai. Nu weet ik elke dag dat ik de sportschool of het veld binnenloop en een influence heb op mijn spelers, op een manier die voor hun ouders niet uitmaakt. Ik weet dat ik mijn staff zo goed mogelijk heb samengesteld om wedstrijden te winnen. Ik weet dat ik elke atleet op de een of andere manier heb verbeterd.

Het is geweldig wat ik met deze kinderen kan doen. Ik leer ze toneelstukken en grondbeginselen, maar ik gebruik atletische self-discipline om ze levenslessen bij te brengen. Eerst leer ik kinderen van de sport te houden, en daarna neem ik kinderen die onder het gemiddelde zitten en eis van hen dat ze zichzelf academisch verbeteren om de sport te beoefenen. Wanneer ze dat willen ontslag nemen, Ik vraag ze om meer. Ik daag ze uit om als staff samen te werken met mensen die ze niet leuk vinden in de gang op faculty. Ik eis van hen dat ze slim nadenken in een intense situatie.

Ik geniet ervan werken met meer volwassen groups, tot op zekere hoogte. De uitdagingen zijn dat er al slechte gewoonten zijn gevormd en dat ik moet coachen om te winnen. Ik besteed enorm veel tijd aan mijn opstelling, zodat iedereen die onerous werkt, kan spelen, ongeacht hun vaardigheden. Ik vind het belangrijk dat ik elke atleet beloon met fatsoenlijke speeltijd.

Middelbare schoolteams geven mij de kans om aan solide vaardigheden en goede gewoonten te werken. Ik kan meer lesgeven en ik heb de ruimte om ervoor te zorgen dat ik elke atleet ontwikkel door hem speeltijd te geven. De druk om te winnen is niet zo intens als op het middelbare schoolniveau.

Toen ik begon met coachen als vrijwilliger in een recreatiecentrum voor risicokinderen raakte ik verslaafd. Ik ben blij dat ik ben begonnen zoals ik ben begonnen. Ik zie het grote plaatje van wat ik eigenlijk voor kinderen kan doen, behalve ze leren een bal te slaan. Ik doe nog steeds vrijwilligerswerk met jonge kinderen die uiteindelijk voor mij spelen in een schoolteam. Soms moet ik hun schoenen kopen of hun kosten betalen. Ik moet ze altijd bijles geven, maar terwijl ik dat doe, zie ik het middelbareschooldiploma dat ze anders misschien niet hadden behaald.

Toen ik voor het eerst een betaalde coach werd, was ik dat miserabel. Ik had ouders die tegen me schreeuwden. Ik heb een tijdje geprobeerd iedereen tevreden te houden. Ik had niet de influence op mijn kinderen die ik wilde. Uiteindelijk ben ik gekomen op de plek waar ik nu ben. Ik weet dat ik hier ben voor deze kinderen en voor niemand anders.

Zonder twijfel is ouderlijke inmenging het meest frustrerende aan teaching. Ouders geloven dat hun variety de ster is. Ik heb het geluk teamsporten te coachen, zodat ik zwakkere spelers kan verbergen en elk variety een behoorlijke tijd aan het spel kan krijgen. Het helpt de sporter om te blijven werken en het houdt de ouder stil.

Voor mij is teaching niet bijzonder stressvol. Er zijn zeker enkele intense momenten, elf seconden op de klok en we staan ​​met twee achter, maar dat is niet echt spanning als je naar het grote plan van het leven kijkt. Werkstress bij teaching komt van buiten de sportschool.

Het geld is een aanvullend inkomen, tenzij je in een universiteits- of professioneel staff terechtkomt. Ik verdien ongeveer €2000 voor een seizoen van zes weken op de middelbare faculty, en €5000 voor een seizoen van drie maanden op de middelbare faculty. Ik coach alleen op kleine scholen. Grotere scholen in de voorsteden betalen zeker meer. Ik open de sportschool buiten het seizoen twee keer per week en run twee kampen per jaar. Afgezien van het seizoensspel, bepaal ik mijn vrije tijd.

Een diploma lesgeven of coachen is een standaardvereiste om op een faculty te kunnen coachen. Dat heb ik niet, maar ik heb wel het vermogen om een ​​groep atleten die zeer divers zijn qua vaardigheden, expertise en houding samen te brengen en uiteindelijk wedstrijden en titels te winnen. Ik zou graag coach willen worden in een jeugdgevangenis of iets dergelijks. Ik wil kinderen terugbrengen naar de wereld en ik denk dat ik dat kan.

Ik phrase niet rijk in deze baan, maar ik ben er wel zeker door verrijkt.

Dit is een waargebeurd verhaal verteld door LatPro.comde wereld leider in het aanbieden van on-line werkgelegenheidsbronnen voor Spaanstalige en tweetalige professionals sinds 1997. Met 95 van de Fortune 100-bedrijven die gebruik maken van de service, is LatPro de grootste werkgelegenheidssite voor diversiteit in de VS en de meest full dienst voor persoonlijke loopbaanontwikkeling voor Latino en tweetalige professionals. Bezoek deze pagina om carrières in jouw vakgebied te vinden die specifiek zijn afgestemd op Spaanse en tweetalige professionals zoals jij.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op een eerdere datum.

Afbeelding baan sportcoach van Bigstock