I’M NOT IN LOVE – 10cc: 1972–76: originele opstelling
Niet afgeschrikt door de afwijzing van Apple besloot de groep een ander nummer, dat als mogelijke B-kant was geschreven, aan te sluiten op “Waterfall”, een compositie van Godley/Creme getiteld “Donna”. Het nummer was een door Frank Zappa beïnvloede doo-wop-parodie uit de jaren vijftig, een scherpe combine van commerciële pop en ironie met een refrein gezongen in falset. Stewart zei: “We wisten dat het iets had. We kenden maar één persoon die gek genoeg was om het vrij te geven, en dat was Jonathan King. Stewart belde King, een flamboyante ondernemer, producer en artiest, die naar Strawberry reed, naar het nummer luisterde en “in lachen uitbarstte” en verklaarde: “Het is fantastisch, het is een hit.”
10cc in 1973 Gouldman, Godley, Stewart, Creme (uit 10cc-perskit)
King tekende de band in juli 1972 bij zijn UK Information-label en noemde ze 10cc. Naar eigen zeggen koos King de naam nadat hij een droom had gehad waarin hij voor de Hammersmith Odeon in Londen stond, waar op het bord ’10cc The Finest Band within the World’ stond. Een veel herhaalde bewering, betwist door King en Godley, maar bevestigd in een interview uit 1988 door Creme, en ook op de webpagina van Gouldman’s huidige line-up, is dat de bandnaam een quantity sperma vertegenwoordigde dat meer was dan de gemiddelde hoeveelheid geëjaculeerd sperma. door mannen, waardoor hun potentie of bekwaamheid wordt benadrukt.
“Donna”, uitgebracht als de eerste 10cc-single, werd door BBC Radio 1-discjockey Tony Blackburn gekozen tot zijn Report van de Week, waardoor het in de Prime 30 terechtkwam. Het nummer bereikte in oktober 1972 zijn hoogtepunt op nummer 2 in Groot-Brittannië. .
Hoewel hun tweede single, een nummer met soortgelijke invloeden uit de jaren vijftig genaamd “Johnny Do not Do It”, geen groot hitparadesucces was. “Rubber Bullets”, een pakkende satirische interpretatie van het “Jailhouse Rock”-concept, werd internationaal een hit en bezorgde 10cc in juni 1973 hun eerste Britse nummer 1-single. Een paar maanden later consolideerden ze hun succes met “The Dean and I”. , met een piek op nummer 10 in september. Ze brachten twee singles uit, “Headline Hustler” (in de VS) en het zelfspot “The Worst Band within the World” (in het VK) en lanceerden op 26 augustus 1973 een Britse tournee, vergezeld door tweede drummer Paul Burgess, voordat ze keerde in november terug naar Strawberry Studios om de relaxation van hun tweede LP, Sheet Music (1973), op te nemen, met daarop “The Worst Band within the World”, samen met andere hits “The Wall Road Shuffle” (nr. 10, 1974) en ” Foolish Love” (nr. 24, 1974). “Sheet Music” werd het doorbraakalbum van de band, dat zes maanden in de Britse hitlijsten bleef staan en de weg vrijmaakte voor een Amerikaanse tournee in februari 1974. De band trad ook dwell op voor de BBC. Concertserie, met zowel Burgess als Godley op drums en Burgess speelt ook moog.
In februari 1975 kondigde de band aan dat ze uit elkaar gingen met Jonathan King en dat ze een contract hadden getekend bij Mercury Information voor 1 miljoen greenback. De katalysator voor de deal was één nummer: “I am Not in Love”. Stewart herinnerde zich: Op dat second zaten we nog steeds op het label van Jonathan King, maar hadden we het moeilijk. We waren absoluut kaal, wij allemaal, we hadden het echt heel moeilijk, en Philips Phonogram wilde een deal met ons sluiten. Ze wilden het contract van Jonathan King kopen. Ik heb ze gebeld. Ik zei: kom luisteren naar wat we hebben gedaan, kom luisteren naar dit nummer. En ze kwamen naar voren en raakten in paniek, en zeiden: ‘Dit is een meesterwerk. Hoeveel geld, wat wil je? Wat voor soort contract wil je? We zullen alles doen, we zullen het ondertekenen”. Op foundation van dat ene nummer sloten we een vijfjarige deal met hen voor vijf albums en zij betaalden ons een flink bedrag.
De originele soundtrack, die al compleet was, werd slechts enkele weken later uitgebracht. Het was zowel een kritisch als een commercieel succes en bevatte onderscheidende albumhoezen gemaakt door het Hipgnosis-team en getekend door muzikant en kunstenaar Humphrey Ocean. Het valt ook op door het openingsnummer, Godley & Creme’s “Une Nuit A Paris (One Night time in Paris)”, een acht minuten durende, meerdelige “mini-operette” waarvan wordt aangenomen dat deze een invloed heeft gehad op “Bohemian Rhapsody”. ‘door Koningin. De melodie is ook te horen in de ouverture van Andrew Lloyd Webbers musical The Phantom of the Opera uit 1986.
Hoewel het een onwaarschijnlijke titel droeg (overgenomen uit een talkshow op de radio), behaalde de vrolijke single “Life Is a Minestrone” (1975) opnieuw een Britse Prime 10-plaats, met een piek op nummer 7. Hun grootste succes kwam met het dromerige “I am Not in Love”, waarmee de band in juni 1975 hun tweede nummer 1 in Groot-Brittannië opleverde. Het nummer bezorgde hen ook hun eerste succes in de Amerikaanse hitparade toen het nummer nummer 2 bereikte. Een gezamenlijke inspanning opgebouwd rond een titel van Stewart, “I am Not in Love”, valt op door zijn innovatieve productie, vooral door de rijkelijk overdubde koorbegeleiding. Godley verklaarde:
Als ik één nummer zou moeten kiezen uit alles wat we hebben gedaan, zou “I’m Not in Love” mijn favoriet zijn. Het heeft iets dat geen van onze andere nummers heeft. Het is niet bewust slim, maar het zegt het allemaal zo eenvoudig in, wat, zes minuten. – NME, februari 1976. 10cc zou gedurende deze tijd ook wat productiewerk doen voor Justin Hayward voor zijn single “Blue Guitar” voor zijn “Blue Jays” -project met John Lodge.
10cc’s vierde LP, How Dare You! (1976), met nog een Hipgnosis-cover, leverde nog twee Britse Prime Tien-hits op: het geestige “Artwork for Artwork’s Sake” (nr. 5 in januari 1976) en “I am Mandy, Fly Me” (nr. 6, april 1976). ). Maar tegen die tijd begonnen de ooit nauwe persoonlijke en werkrelaties tussen de vier leden te verslechteren, en het was het laatste album met de originele bezetting.
Het succes van 10cc was de aanleiding voor de heruitgave in 1976 van het Hotlegs-album onder de nieuwe titel You Did not Like It As a result of You Did not Consider It met twee further nummers. Het titelnummer was de epische B-kant van “Neanderthal Man”, waarvan een gedeelte herwerkt was als “Contemporary Air for My Mama” op het 10cc-album.
1976: Cut up: De spanningen tussen de twee creatieve groups van de groep liepen op tijdens de opname van How Dare You, waarbij elk paar zich realiseerde hoe ver hun ideeën uit elkaar waren geraakt. Toen de sessies voorbij waren, verlieten Godley en Creme 10cc om aan een mission te werken dat uiteindelijk uitgroeide tot de drievoudige LP-set Penalties (1976), een uitgebreid conceptalbum met bijdragen van satiricus Peter Prepare dinner en jazzlegende Sarah Vaughan.
Penalties, het eerste van een reeks albums van Godley & Creme, begon als een demonstratieplaat voor de “Gizmotron”, een elektrisch gitaareffect dat ze hadden uitgevonden. Het apparaat, dat over de brug van een elektrische gitaar paste, bevatte zes kleine motoraangedreven wielen die aan kleine toetsen waren bevestigd (vier wielen voor elektrische bassen); toen de toets werd ingedrukt, lieten de Gizmotron-wielen de gitaarsnaren strijken, waardoor noten en akkoorden met eindeloze duurzaamheid ontstonden. Het apparaat werd voor het eerst gebruikt tijdens de opname van het bladmuzieknummer ‘Previous Wild Males’ en werd ontworpen om hun opnamekosten verder te verlagen: door het op een elektrische gitaar met studio-effecten te gebruiken, konden ze effectief strijkers en andere geluiden simuleren, waardoor ze Laat dure orkestrale overdubs achterwege.
In een interview uit 2007 met de web site ProGGnosis – Progressive Rock & Fusion legde Godley uit: “We zijn vertrokken omdat we het niet langer leuk vonden wat Gouldman en Stewart schreven. We zijn vertrokken omdat 10cc veilig en voorspelbaar werd en we ons gevangen voelden.”
Maar toen hij tien jaar eerder tegen het tijdschrift Uncut sprak, uitte hij zijn spijt over het uiteenvallen van de band toen ze aan het Penalties-project begonnen:
We hadden een bepaald kruispunt bereikt met 10cc en waren al drie weken bezig met het ontstaan van wat de gevolgen bleken te zijn … De spullen die we bedachten hadden geen thuis, we konden het niet in 10cc importeren. En we werden nogal beperkt door 10cc dwell… We voelden ons creatieve mensen die onszelf de kans moesten geven om zo creatief mogelijk te zijn en weggaan leek op dat second de juiste keuze.
Helaas was de band op dat second niet democratisch of slim genoeg om ons de vrijheid te geven om door te gaan en dit mission te doen, en we kwamen in de ongelukkige positie terecht dat we moesten vertrekken om het te doen. Terugkijkend was het een heel noordelijke werkethiek die op de groep werd toegepast, allen voor één en één voor allen. Als we wat vrijer waren geweest in ons denken met betrekking tot onze werkpraktijken, had de band als zakelijke en creatieve entiteit zich kunnen realiseren dat het nuttig had kunnen zijn in plaats van nadelig als twee leden wat tijd hadden besteed aan het ontwikkelen en vervolgens brengen wat ze ook hadden geleerd, terug naar het bedrijfsfeest. Helaas mocht dat niet zo zijn.
Onze tijdgenoten waren mensen als Roxy Music die dat lieten gebeuren en daar voordeel uit haalden… Als we het uit ons systeem hadden gekregen en naar huis hadden mogen komen, wie weet wat er dan zou zijn gebeurd.