Caleb Skipper had zijn eerste interactie met de Afrikaanse wetenschap in 2009, toen hij Ethiopië bezocht als scholar aan de Universiteit van North Dakota in Grand Forks. Hij werkte een jaar aan een mission om de diagnose van malaria te verbeteren met beperkte middelen, wat betekende dat hij zijn intuïtie moest gebruiken om te improviseren. Hij hielp bijvoorbeeld bij het vergroten van de diagnostische capaciteit van een gezondheidskliniek in Binishangul Gumuz, een grotendeels landelijk gebied, door een microscoop te configureren die op zonne-energie werkte. Hij hielp ook bij de implementatie van een proces om malaria op het platteland op te sporen en leerde lokale vrouwen hoe ze als basislaboratoriumtechnici moesten werken, met steun van verschillende goede doelen.

Die vroege ervaringen lieten hem zien dat hij onder sobere omstandigheden kon werken en in verschillende culturen kon gedijen. Ze inspireerden hem om onderzoeksmogelijkheden te zoeken bij andere projecten in Afrika en Latijns-Amerika terwijl hij een medische opleiding volgde.

In 2017 reisde hij tijdens zijn fellowship infectieziekten aan de Universiteit van Minnesota (UMN) in Minneapolis naar Oeganda om het cytomegalovirus (CMV) te bestuderen als een risicofactor bij gevorderde HIV-ziekte aan het Infectious Ailments Institute (IDI) van Makerere College in Kampala. Tijdens een fellowship van 2019-2020 bij het IDI, gefinancierd door het Fogarty Worldwide Middle van de Amerikaanse Nationwide Institutes of Well being, werkte hij aan gerandomiseerde klinische onderzoeken met antischimmelmiddelen en medicijnregimes om HIV-geassocieerde cryptokokkenmeningitis te behandelen. Skipper is nu arts infectieziekten aan de Universiteit van Minnesota en verdeelt zijn tijd tussen Minneapolis en Kampala. Hij vertelt Natuur over de reduce die hij heeft geleerd tijdens zijn samenwerkingen.

Hoe ben je in Kampala terechtgekomen?

Vooral vanwege de relatie van mijn mentoren met de IDI. Een van mijn voornaamste mentoren, specialist infectieziekten David Boulware bij de UMN, heeft ruim twintig jaar samengewerkt met mijn andere mentor, specialist HIV en infectieziekten David Meya bij het IDI. De samenwerking omvat jaarlijkse uitwisselingen van medische stagiairs tussen de twee instellingen. Na mijn eerste ervaring hier in 2017 wilde ik graag deelnemen aan een voortdurende samenwerking met het IDI om mijn kennis van infectieziekten te verbreden en meer te leren over hoe ik op ethisch verantwoorde wijze klinisch onderzoek kan uitvoeren in omgevingen met beperkte middelen.

We kunnen al het onderzoek hier ter plaatse doen, en dan is de IDI eigenaar van de onderzoeksresultaten. Dit staat in distinction met het verzamelen van de gegevens, het terugnemen en analyseren in de Verenigde Staten en vervolgens het lokale instituut slechts een ondergeschikte companion maken. Het partnerschap is van cruciaal belang voor het opbouwen van de lokale onderzoekscapaciteit.

Hoe werkt het uitwisselingsprogramma?

Medische studenten, bewoners en andere stagiaires bij de UMN hebben de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te doen bij het IDI, Makerere’s School of Well being Sciences en het Mulago Nationwide Referral Hospital in Kampala voor sessies van een maand tot een jaar. Sommige vrijwilligers zien vooral patiënten of geven les, terwijl anderen zich richten op onderzoek. Ik werkte samen met David Meya en zijn crew, leerde van hun experience en observeerde hoe patiëntenzorg en klinische onderzoeken worden uitgevoerd bij de IDI. Op dezelfde manier kunnen Oegandese stagiairs en studieteamleden klinische rotaties uitvoeren bij de UMN, inclusief het bijwonen van de UMN-cursus tropische geneeskunde, en krijgen ze de kans om nieuwe laboratoriumvaardigheden te leren of onderzoek te presenteren op conferenties.

Wat heb je geleerd van je ervaring bij het IDI, en waar werk je nu aan?

Ik ontwikkel een check in het translationele laboratorium van IDI om bepaalde virussen te detecteren, zoals het CMV- en het Epstein-Barr-virus. Ik ontwikkel ook verbeterde technieken om de immuunreacties van patiënten te bestuderen, die nuttig zullen zijn om te proberen te begrijpen hoe virale co-infecties mensen met een gevorderde HIV-ziekte beïnvloeden.

Ik heb veel geleerd tijdens mijn tijd bij het IDI. Ik heb geleerd over een andere cultuur, en hoe dat verschil kan leiden tot zowel prachtige leermomenten als frustrerende momenten. Om bijvoorbeeld mensen met HIV-geassocieerde meningitis te diagnosticeren en goed te behandelen, moeten we een naald in hun ruggengraat steken om een ​​lumbaalpunctie te doen om de oorzaak van hun meningitis te achterhalen. Het is begrijpelijk dat mensen hier behoorlijk ongerust over kunnen zijn. Soms weigeren ze het zelfs. Het is waardevol geweest om meer te weten te komen over het perspectief van de patiënt over de reden waarom zij deze noodzakelijke process zouden kunnen weigeren, en vervolgens educatief materiaal te ontwikkelen dat zou kunnen helpen hun zorgen weg te nemen.

Ik ben ook beter geworden in het nemen van medische beslissingen zonder al te afhankelijk te zijn van diagnostische checks. En ik heb een betere waardering gekregen voor de toewijding van zorgverleners en familieleden, zaken die we in de Verenigde Staten soms over het hoofd zien. Ik hoop dat alle in het Westen geschoolde artsen ervaringen zullen opdoen in plaatsen als Oeganda om te helpen een breder en medelevender wereldbeeld op te bouwen.

Grappig genoeg heb ik genoten van het uitproberen van nieuwe gerechten, zoals een maaltijd van matooke, de lokale gekookte banaan, gegeten met aardnotenpasta, en leren varen op een boot op het Victoriameer.

Kunt u een verwezenlijking van de onderzoeksuitwisseling beschrijven?

Ons Oegandese crew bij het IDI speelde een belangrijke rol in een gerandomiseerde klinische studie genaamd de Ambition-studie, die in 2021 werd afgerond. De proef was bedoeld voor mensen met hiv die cryptokokkenmeningitis ontwikkelen, een ernstige schimmelinfectie van de hersenen, en het doel was om te bepalen of een enkele, hoge dosis van het antischimmelmedicijn amfotericine B even effectief zou zijn als de standaardbehandeling, een lagere dosis gegeven over zeven dagen en aanbevolen door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). Het was een multinationaal onderzoek, voornamelijk ondersteund door het European and Creating Nations Scientific Trials Partnership, waarbij vijf Afrikaanse landen betrokken waren: Oeganda, Botswana, Zimbabwe, Malawi en Zuid-Afrika.

De resultaten werden gepubliceerd in een onderzoek uit 2022¹ onder leiding van Joe Jarvis van de London College of Hygiene & Tropical Medication, die ontdekte dat het regime met een enkele dosis amfotericine B even effectief was als de standaardbehandeling. Bovendien ging de enkele dosis gepaard met minder ernstige bijwerkingen zoals bloedarmoede en nierbeschadiging. Als gevolg van deze bevindingen heeft de WHO haar internationale richtlijnen aangepast om het enkelvoudige dosis amfotericine B-regime als eerstelijnsbehandeling aan te bevelen. Omdat de enkele dosis gemakkelijker toe te dienen is in omgevingen met weinig middelen, zal het duizenden mensen met vergevorderde HIV wereldwijd helpen deze dodelijke infectie te bestrijden.

Dit interview is aangepast voor lengte en duidelijkheid.