Dan Buettner is een Amerikaanse auteur die zijn carrière heeft gewijd aan het bestuderen van Blue Zones: regio’s over de hele wereld waar mensen opmerkelijk langer en gezonder leven.

Het doel van Buettner is om de reduce die zijn geleerd uit deze hotspots voor een lang leven te delen om de mondiale gezondheid en het welzijn over de hele wereld te bevorderen.

Als diëtist ben ik altijd nieuwsgierig geweest of de Blauwe Zones legitiem zijn, of dat het anomalieën zijn in een heel andere wereld en een voorbeeld zijn dat de relaxation van ons misschien nooit zou kunnen waarmaken.

Een current 4 aflevering Blauwe zones Netflix-serie neemt kijkers mee naar deze plaatsen om ons ogenschijnlijk de geheimen te leren van hoe we langer en gezonder kunnen leven.

De serie begint met een diepgaande vraag: hoeveel jaar zullen we leven, en hebben we daar enige controle over? Dat is wat Buettner wil ontdekken terwijl hij een reis maakt naar elk van de Blue Zones.

Hij legt de nadruk op de manier waarop het grootste deel van onze samenleving zwaar investeert in dieetplannen en lidmaatschappen van sportscholen, terwijl hij de conventionele aanpak ter discussie stelt en beweert dat het niet gaat om het voorkomen van de dood, maar om het leren hoe je echt kunt leven.

Blauwe zone: Okinawa

De reis begint in Okinawa, Japan.

Buettner ontmoet een opmerkelijke familie, geleid door een 101-jarige vrouw die de essentie van een lang leven belichaamt. Haar sleutels tot een vervullend leven zijn eenvoudig maar diepgaand: heb altijd plezier, vermijd woede, verspreid geluk, wees gemakkelijk in de omgang, vergeef gemakkelijk en vind vreugde in het lachen.

In Okinawa gaat het erom echt gelukkig te zijn en zonder zorgen te genieten van je leven. Dat klinkt goed! Als iemand die in de vijfde grootste stad ter wereld woont, twee kinderen, drie hamsters, een eigen bedrijf en een wereld vol verantwoordelijkheid heeft, kan ik me niet eens voorstellen dat mijn leven stress- en zorgeloos zal zijn.

Hallo, ik heb hier rekeningen te betalen.

De voedingsgewoonten in Okinawa omvatten de consumptie van paarse zoete aardappelen en tofu, die absoluut rijk zijn aan voedingsstoffen.

Kijkers wordt verteld dat tofu het ldl cholesterol verlaagt en de progressie van bepaalde vormen van kanker vertraagt.

Deze studie uit 2023 gepubliceerd in Vitamins, vond geen verband tussen tofu en cardiometabolische markers, waaronder ldl cholesterol en triglyceriden. Bovendien ben ik als diëtist niet zeker van het mechanisme rond tofu dat de progressie van kanker vertraagt, en het lijkt nogal duister.

Het is ook belangrijk op te merken dat Okinawanen hun eigen tofu maken, die meer gezonde vetten en eiwitten bevat dan de tofu die verkrijgbaar is in onze supermarkt. Dat is een verwarrende variabele.

We moeten ons er altijd van bewust zijn dat we ons niet onderwerpen aan de ‘gouden eeuw-misvatting’, waarbij we geloven dat iets nuttig is alleen maar omdat het al tientallen jaren zonder enige twijfel wordt gedaan.

Een belangrijke praktijk in Okinawa is het pre-maaltijdritueel waarbij je ‘hara hachi bu’ zegt, wat betekent dat je stopt met eten als de maag voor 80% vol is. In Okinaw gaat het om verzadigd zijn zonder overvol te zijn, een praktijk die aansluit bij hun bewuste benadering van eten.

In het grotere geheel schetst de aflevering een levendig portret van Blue Zone-gemeenschappen, waarbij de nadruk wordt gelegd op de consumptie van puur, vers voedsel, aandacht voor signalen van volheid, regelmatige beweging door tuinieren, dagelijkse rekoefeningen en het allergrootste belang van gemeenschap en zelfvertrouwen.

Buettner doet in deze aflevering veel beweringen die een beetje afwijkend lijken.

Ten eerste beweert hij dat tweederde van de mensen op deze planeet voortijdig zal sterven aan een vermijdbare ziekte.

De Wereldgezondheidsorganisatie stelt dat dit een schatting is Jaarlijks zijn 12,6 miljoen sterfgevallen te wijten aan een ongezonde omgeving en deze kunnen vermeden worden. Dit is een groot aantal, maar het is niet 2/3 van de wereldbevolking. Zonder kristallen bol is het zelfs moeilijk om de ware oorsprong van veel ziekten te achterhalen, en of ze voorkomen hadden kunnen worden.

Hij vertelde dat de levensverwachting in Amerika daalt, wat in feite waar is. echter, de Harvard Well being Publishing Medische Faculty heeft verklaard dat de twee grootste oorzaken het gevolg zijn van sterfgevallen en overdoses door Covid-19, en niet van een ongezonde levensstijl en vermijdbare ziekten.

Blauwe zones: Loma Linda en Sardinië

De tweede aflevering neemt kijkers mee naar de landschappen van Sardinië, Italië, en de gemeenschap van Loma Linda, Californië.

Sardinië, Italië:

De steile dorpen zelf worden een mogelijke issue die bijdraagt ​​aan de langere levens van hun inwoners. Dagelijks woon-werkverkeer waarbij u meerdere treden moet beklimmen en door uitdagende terreinen moet navigeren, is een belangrijk facet van hun levensstijl, waardoor het totale energieverbruik toeneemt.

Sardijnen omarmen een dieet dat geworteld is in traditie, met veel pasta, brood en minestronesoep.

Mannen werken vaak als herders in de heuvels en houden zich bezig met activiteiten zoals wandelen, melken en wandelen. Er wordt ook de nadruk gelegd op het nemen van rust en dutjes gedurende de dag, aangezien deze regio de nadruk legt op het effectief omgaan met stress.

Buettner vestigt onze aandacht op het gebrek aan langdurige zorg of bejaardentehuizen en onderstreept het belang van familie en gemeenschap, waar kinderen op oudere leeftijd actief deelnemen aan de zorg, het koken en het gezelschap van hun ouders.

Dit klinkt allemaal mooi, maar is het haalbaar in de relaxation van de wereld?

Loma Linda, Californië:

Deze gemeenschap volgt gedragspilaren, waaronder fysieke activiteit, vrijwilligerswerk en een plantaardig dieet.

De bevolking, en vooral de Adventist gemeenschap, benadrukt het geloof en draagt ​​bij aan een gezondere levensstijl.

Buettner vermeldt dat hun hoge fruitconsumptie een rol kan spelen bij het verminderen van het kankerrisico, dat een handvol noten per dag bijdraagt ​​aan hun langere levensduur, en dat hun regelmatige bonenconsumptie het risico op darmkanker verlaagt.

De voordelen van deze voedingsmiddelen zijn algemeen bekend in de voedingswereld, maar we moeten bedenken dat wat hier wordt voorgesteld nogal ver reikt: specifieke voedingsmiddelen zijn waarschijnlijk niet de enige reden waarom een ​​bevolking langer leeft dan andere of een specifieke gezondheidstoestand heeft. uitkomsten.

Blauwe zones: Ikaria en Nicoya

In Ikaria, Griekenland, is een lang leven verweven met een diepgaande band met het land. De inwoners hebben een diep begrip ontwikkeld van lokale planten, kruiden en voedingsmiddelen en hebben gekozen voor een dieet waarin puur, onbewerkt voedsel centraal staat.

Er wordt melding gemaakt van de decennialange consumptie van lokale kruidentheeën, die mogelijk bijdragen aan een lager risico op dementie en als diuretica werken om de bloeddruk te verlagen.

Ik denk eigenlijk dat het gebruik van kruidentheeën als diuretica niet altijd een gezonde gewoonte is, maar hier zijn we dan.

Honing, de zoetstof bij uitstek op Ikaria, wordt lokaal betrokken bij imkers en wordt rauw en ongepasteuriseerd gehouden, waardoor het niet alleen een natuurlijk suikeralternatief biedt, maar ook ‘potentiële kankerremmende eigenschappen’.

Laat me het onderzoek zien, Dan.

Nicoya, Costa Rica:

Nicoya, Costa Rica, is een van de armste plaatsen van het land, maar de inwoners hebben een biologische leeftijd die ongeveer tien jaar jonger is dan hun werkelijke leeftijd doet vermoeden.

Hier houdt een duidelijk doel de gemeenschap in beweging, internet als in andere Blue Zones.

De praktijk van het verbouwen van hun eigen voedsel zorgt voor een dieet dat rijk is aan bonen, maïs en pompoen en voorziet in essentiële aminozuren en essentiële voedingsstoffen.

Nicoya beschikt over een efficiënt gezondheidszorgsysteem met gezondheidszorgambassadeurs die jaarlijks huis-aan-huiscontroles uitvoeren. In de meeste landen van de wereld is dit niet het geval, en het hebben ervan heeft absoluut een enorme influence op de gezondheid en het welzijn van mensen.

Ik heb het gevoel dat Buettner met dit hele verhaal stroman-argumenten creëert. Zeker, regelmatige medische controles kunnen mensen helpen gezonder te leven, maar wat is zijn punt? Is dit überhaupt van toepassing op de relaxation van de wereld? Wat zijn in steden met miljoenen mensen de kansen op enige vorm van soortgelijke praktijk?

Laag. Ze zijn erg laag. Maar in kleine steden zijn sommige van deze dingen misschien wel haalbaar.

Amerikaanse blauwe zones?

Buettner raakte zo geïntrigeerd door het idea dat het milieu zo’n influence heeft op de gezondheid van mensen, dat hij wilde zien of hij in Amerika een Blue Zone kon creëren.

In het hart van Albert Lea, Minnesota, met 18.000 inwoners, begon een transformerende reis om de stad in een Blauwe Zone te veranderen. Er bestaan ​​verschillende van deze ‘Blauwe Zones’ in de VS, zoals uiteengezet in deze kritische recensie uit 2021.

Regelmatige gemeenschapswandelingen en various mogelijkheden voor vrijwilligerswerk werden aan de bewoners voorgesteld. Mensen vonden een doel en verbinding terwijl ze samen aan verschillende projecten werkten en zo een sterkere, meer verenigde gemeenschap opbouwden.

Lokale supermarkten en eating places sloten zich aan bij de inspanning en boden gezondere voedselopties aan om betere voedingskeuzes onder de bewoners te bevorderen.

Albert Lea omarmde het idea van gemeenschappelijke tuinen, waardoor bewoners de kans kregen hun eigen verse producten te verbouwen.

De collectieve inspanningen van Albert Lea resulteerden in een verbeterde gezondheid en welzijn voor de gemeenschap

Albert Lea is een inspirerend voorbeeld voor andere gemeenschappen en laat zien dat kleine, door de gemeenschap aangestuurde inspanningen kunnen leiden tot aanzienlijke verbeteringen in de algehele gezondheid en levensduur.

Maar is het allemaal realistisch?

Kunnen we Blue Zones in de relaxation van de wereld hebben? De meesten van ons wonen niet in kleine steden met hechte gemeenschappen.

Als diëtist ben ik dol op het idee van Blue Zones, maar ik denk dat het inherent gebrekkig is.

Terwijl voeding en levensstijl een grote bijdrage leveren aan het voorspellen van de levensduur van een persoon, zijn toegang tot gezondheidszorg, stressniveaus, levensomstandigheden, economische omstandigheden, geografische locatie zowel in het weer als in stedelijke gebieden (dat wil zeggen: is het veilig om buiten te lopen?) en genetica (misschien wel het allerbelangrijkste) zijn het stukje van de puzzel waarvan ik denk dat Blue Zone het niet noodzakelijkerwijs aanpakt.

Doe de quiz die de Blue Zones op haar web site aanbiedt.

In wezen vertelde het me dat ik 4,5 jaar aan mijn leven kon toevoegen als ik minder vlees at en minder boos was (laten we eens kijken hoe ze voedingsoplichters ontmaskeren zonder boos te worden!)

Het hele uitgangspunt van deze ‘gepersonaliseerde’ quiz, die de levensverwachting van mijn persoon en het potentieel aan additional jaren voorspelt, is absoluut onnauwkeurig. Het negeert opnieuw genetica en andere relevante factoren.

Dit lijkt een patroon bij BZ.

De Blue Zones hebben checklists voor mensen die geïnteresseerd zijn in het implementeren van BZ-concepten in hun leven.

Hier is de Blue Zone-checklist voor thuis:

Hoewel sommige van deze ideeën voor veel mensen haalbaar kunnen zijn, wat als iemand in een appartement woont? In een koud klimaat? Als ze zich geen huisdier kunnen veroorloven? Als ze geen ruimte hebben voor een ‘bestemmingskamer’? En ik ga NIET skeeleren, wat ik je kan verzekeren verkortenniet verlengen, mijn leven.

Als diëtist die de nadruk op gezonde gewoonten en niet op gewicht aanmoedigt, was de Blue Zones Tribe Checkup een duidelijke eye-opener:

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb echt geen goed gevoel bij het beoordelen van de gewoonten en het gewicht van mijn vrienden om erachter te komen of ze een goed persoon zijn om mee om te gaan.

Dit is gewoon… eerlijk gezegd schud ik vol walging en ontsteltenis mijn hoofd terwijl ik dit schrijf. Er zijn eigenlijk geen woorden.

De Blauwe Zones onderstrepen hoe gemeenschap, een plantaardig dieet, activiteit en verminderde stress ons leven ten goede kunnen beïnvloeden. Dit wordt door de meeste gezondheidswerkers niet betwist.

Het ontbreken van enig substantieel discours over de influence van genetica leidt echter tot het besef dat hoewel levensstijlkeuzes een cruciale rol spelen, genetische factoren aanzienlijk kunnen bijdragen aan de uitzonderlijke levensduur die in deze Blauwe Zones wordt waargenomen.

Bovendien omzeilt de Netflix Blue Zones-documentaire discussies over de kosten van levensonderhoud en de betaalbaarheid van de voedingsgewoonten die in deze regio’s heersen. Dit zet aan tot nadenken over de toegankelijkheid van een dergelijke levensstijl, wat vragen oproept over de haalbaarheid van het adopteren van Blue Zone-praktijken in various sociaal-economische contexten.

Ook het besef dat de levensstijlen die in Blue Zones worden afgebeeld diepgaand verschillen van de mondiale norm, leidt tot contemplatie over de culturele en ecologische verschillen.

De schaarste aan smartphones, de beperkte betrokkenheid bij sociale media en de verschillende overheidsstructuren in deze regio’s dragen bij aan een omgeving die unieke gezondheidsbevorderende praktijken bevordert die in de meeste delen van de VS, Canada en daarbuiten heel anders zijn.