Geïnterviewde “Esmeralda” ging naar de derde klas in de VS nadat ze met haar gezin uit Mexico was verhuisd, maar ze werd niet geplaatst in een programma voor leerlingen Engels. Ze herinnert zich de eerste Amerikaanse lerares waarvan ze dacht dat Esmeralda deed alsof ze geen Engels kende.

“Als ze mij belde en ik haar in het Spaans antwoordde, werd ze zo boos, stopte ze met alles en schreeuwde ze alleen maar tegen me. . . Zeg het in het Engels!” Esmeralda vertelde onderzoekers. “Ik weet niet hoe ik het in het Engels moet zeggen (dacht ik). Uiteindelijk belde ze me gewoon niet meer.”

Geïnterviewde “Oscar” had het tegenovergestelde probleem. Ondanks dat hij opgroeide bij Spaanssprekende ouders, verloor Oscar uiteindelijk de vaardigheid in de taal en besloot hij tijdens de middelbare faculty Spaanse reduce te volgen.

“In de klas werd hij het onderwerp van denigrerende opmerkingen van zijn leraar, verwijzend naar Oscar’s beperkte Spaanse taalvaardigheid terwijl hij een Spaanse achternaam had”, schreven onderzoekers. “Hij herinnerde zich hoe Oscar, om het hoofd te bieden aan de herhaaldelijke schaamte waaraan hij leed, het leren van Spaans opgaf en tegen zichzelf zei: ‘Van nu af aan is niets anders dan Engels’, en als gevolg daarvan nauwelijks slaagde voor de les.”

Hoewel zowel Esmeralda als Oscar uiteindelijk Engels en Spaans onder de knie kregen, geven hun ervaringen voorbeelden van hoe beide talen op scholen niet evenveel gewaardeerd worden.

Dit vormt een obstakel voor de groei van het aantal tweetalige leraren, zegt ze, omdat onderwijzers die kinderen lesgeven in het Spaans uiteraard bekwaam moeten zijn in de taal.

Maar de Spaanse geletterdheid – lezen, schrijven en spreken – wordt tijdens het basisonderwijs niet op dezelfde manier gevoed als Engels, zelfs als kinderen beide talen spreken als ze naar faculty gaan. In plaats daarvan wordt Spaans spreken beschouwd als een barrière die moet worden overwonnen, zegt Gauna, en scholen proberen leerlingen vanaf de derde klas, wanneer de gestandaardiseerde toetsen beginnen, in volledig Engelse reduce te krijgen.

Dat betekent dat kandidaten voor tweetalige leraren de further final hebben om zich vaardig te maken in het Spaans, naast hetzelfde werk als hun leeftijdsgenoten.

Om dit tegen te gaan raden onderzoekers aan om leerlingen vloeiend Engels en Spaans te leren lezen, schrijven en spreken, in plaats van hen ertoe aan te zetten zo snel mogelijk over te stappen naar alleen Engelstalige reduce. Dat komt omdat “het bekwamen in het Engels ten koste van het verlies van het Spaans een groot lek betekent” in de pijplijn van tweetalige leraren, stelt de krant.

Gauna zegt dat het onderwijssysteem ook tweetaligheid moet bevestigen, omdat leerlingen gemakkelijk het gevoel krijgen dat ze in geen van beide talen goed genoeg zijn. Leerlingen zeggen misschien dingen als: “Mijn Spaans is niet goed genoeg voor mijn ouders, en als ik Engels spreek, heb ik een accent”, legt ze uit.

Ze wil dat studenten “het gevoel krijgen dat ze iets hebben, iets om trots op te zijn, en niet iets om te verbergen”, zegt Gauna.

Andere scheuren in de pijpleiding

Alle drie de geïnterviewden meldden dat ze van hun familie negatieve berichten over de universiteit hadden gehoord. Esmeralda’s familie van ondernemers begreep niet waarom ze een, in hun ogen, laagbetaalde universitaire studie, zoals onderwijs, zou nastreven. Oscars familie daarentegen dwong hem om een ​​beroep te gaan uitoefenen in plaats van te studeren. Voor geïnterviewde ‘Marlene’ maakte haar toewijding aan schoolwerk haar tot een vreemde eend in de bijt onder haar in de VS geboren neven en nichten, die het als tijdverspilling zagen.

Toen ze eenmaal in de voorbereidingsprogramma’s voor leraren zaten, zeiden de proefpersonen in het rapport dat ze niet het gevoel hadden dat ze voldoende ondersteuning kregen bij hun streven naar tweetalige certificering. Esmeralda zei dat ze zich onder druk gezet voelde om in het Engels les te geven om een ​​goede beoordeling van een supervisor te krijgen, ook al zouden haar leerlingen de les niet begrijpen.

“Omdat (de begeleider) geen Spaans spreekt. . . ze besteedde (niet) zoveel aandacht als ze besteedt aan het observeren van iemand in het Engels”, vertelde ze aan onderzoekers. “Na afloop zei mijn (meewerkende) docent tegen mij: ‘Als er een beheerder komt observeren, probeer dan de hoofdzaken in het Engels te krijgen.’ Ik moest de studenten uitkiezen (om Spaans te spreken), omdat zij degenen zijn die het meest getroffen worden.”

Kandidaten voor tweetalige leraren in Texas moeten volgens Gauna ook een intensief examen van vijf uur afleggen om hun competentie te bewijzen, niet alleen in de taal, maar ook in de pedagogiek van het lesgeven aan Engelse leerlingen.

“Dit zijn de enige lerarenkandidaten in Texas, en ik zou zeggen in de hele VS, dat ze ter plekke een les moeten creëren, ter plekke, om hun vaardigheid in het Spaans te tonen”, zegt Gauna, eraan toevoegend dat een De in 2023 aangenomen moist van Texas zal het examen de komende twee jaar veranderen om zich te concentreren op taalbeheersing. “Dat is, denk ik, gehoor geven aan de roep van lerarenopleiders zoals wij, waarbij wij vinden dat het een oneerlijke final is voor de kandidaten en ook bijdraagt ​​aan de schaarste aan (tweetalige) docenten.”

Een behoefte die niet weggaat

Ook al hebben universiteiten niet altijd voldoende steun voor kandidaten voor tweetalige docenten, zegt Gauna dat de belangstelling voor die certificering zal blijven bestaan, ook als er geen steun is.

Ze herinnert zich hoe het aantal tweetalige tenure track-faculteiten op haar eigen alma mater, de hoofdcampus van de Universiteit van Houston, in het onderwijsprogramma tot nul daalde tussen het second dat ze afstudeerde met haar masterdiploma en haar latere terugkeer voor haar doctoraat.

De mensen die dat programma in leven hielden, zegt Gauna, waren de studenten.

“Het kwam doordat mijn studenten aan UH Principal bij ons aanklopten om zich te laten certificeren, ook al waren ze geen tenure monitor (tweetalig onderwijs) faculteit meer”, zegt Gauna. “‘Ik wil mensen zoals ik helpen’, dat is de meest voorkomende zin die ik hoorde, ik zou 100 keer of vaker zeggen.”

Het zijn die studenten, naast de knowledge, die hebben bewezen dat de nee-zeggers vanaf het start van Gauna’s carrière – degenen die zeiden dat tweetalig onderwijs een riskante weg was – ongelijk hadden.

“Het zorgt ervoor dat ik duidelijk wil maken dat er niet zoiets bestaat als ‘tweetalig onderwijs gaat eindigen'”, zegt Gauna. “Zelfs 200 jaar geleden hadden we tweetalig onderwijs in dezelfde staat. Wij hadden Duits. Wij hadden Spaans. Tweetalig onderwijs zal bestaan ​​omdat het een behoefte is en omdat het deel uitmaakt van de talen die we hebben.”