Vanwege de pandemie bleven veel van de vaste gasten van SXSW thuis, waardoor de bezoekersaantallen voor het competition lager waren dan voorheen. Dat was ook terug te zien op de Picknick, met minder mensen. Maar de sfeer was zoals altijd bij Leeann’s: vriendelijk, open, gastvrij en inclusief. En sociale afstand nemen, voor degenen die dat wilden, was geen probleem. (Foto hierboven: Jon Langford)

De muziek begon met Leeann die enkele welkomstliedjes zong, voordat Ben Jones het podium betrad. Hij speelde een uitstekende soloset. Hij wordt steeds beter en al snel moet iemand zijn talenten ontdekken (behalve Brian Wilson, die hem en Andrea Magee de laatste tijd in zijn band heeft gebruikt).

Na Ben Jones was Texas String Meeting aan de beurt, met bijgewerkte bluegrass. Een geweldige band waar ik graag meer van zou willen horen. Ze kwamen ook terug voor een paar liedjes terwijl we op Jon Langford wachtten.

Mijn favoriete band deze dag was Madam Radar, die na de Texas String Meeting kwam. Het is een vierkoppige band, en ik heb de elektrische versie van de band gezien in The Saxon Pub. Met hun hoge spelkwaliteit en geweldige harmonisatie slaagden ze erin het akoestische format absoluut excellent te beheersen.

Jon Langford is een vaste klant bij SXSW met zijn verschillende bands, The Wacos, The Jon Langford Band, soms The Mekons en meestal nog één. Zijn exhibits met deze bands zijn geweldig, punkachtig en met veel humor. Dit jaar zag ik hem op het Yard Canine-feest, dat werd gehouden bij AGBG, en in een akoestische versie bij Leeann’s Picnic.

Misschien is dit format de toekomst voor de Barn Dance, omdat het niet zo’n zware logistiek met zich meebrengt, en minder hinderlijk zou moeten zijn voor die buren die er niet van houden dat mensen plezier hebben met goede muziek op de zondag na SXSW?