In onze samenleving beschouwen de meesten van ons onszelf als moderne wezens, met onze oerinstincten weggestopt en onder controle. We leven in onze huizen of appartementen, met de ‘up-to-date gemakken’ die uiteindelijk onze basisbehoeften aan verbinding beroven. Hoe technologisch geavanceerder we worden, hoe minder menselijke interactie nodig is. Maar mensen zijn van nature gemeenschapsdieren. We hebben elkaar nodig om te kunnen floreren. Zonder onze clan lijden we.

We zijn getuige van de opkomst van een eenzaamheidsepidemie. Hoe minder tijd we regelmatig met mensen doorbrengen, hoe angstiger we worden. Maar wat was er eerst: de kip of het ei? Zien we dat eenzaamheid alomtegenwoordig wordt omdat we een toename van angst ervaren, of zorgt ons verhoogde gevoel van angst ervoor dat we ons isoleren en ons daardoor eenzaam achterlaten? Het antwoord is beide.

Technologie is niet de enige boosdoener. De pandemie heeft grote schade aangericht aan onze psyche. Ruim een ​​jaar lang werd ons verteld dat als we onze ‘bubbel’ zouden verlaten, we zouden kunnen sterven. Of door naar buiten te gaan en bij anderen te zijn, kunnen we een dierbare besmetten en verantwoordelijk zijn voor hun dood. De een-tweetje van technologie en Covid heeft recordhoogten gebracht in zowel angst als eenzaamheid. We zijn steeds voorzichtiger geworden ten aanzien van persoonlijke contacten, waardoor sociale angst is ontstaan ​​en het probleem nog is verergerd.

Angst en eenzaamheid

Laten we beginnen met de pandemie en de correlatie ervan met angst en eenzaamheid. Terugkomend op het principe dat we tot een clan behoren, werpt licht op het idee dat de talloze mensen in ons leven verschillende behoeften vervullen. Het is onmogelijk om al uw behoeften door één persoon te laten vervullen. We ontwikkelen speciale relaties om aan de behoeften van onze verschillende delen van onszelf te voldoen. Er zijn mensen die goede luisteraars zijn, mensen die onze prestaties prijzen, anderen die ons aan het lachen maken, of gemeenschappelijke interesses delen, of van hetzelfde sportteam genieten, enzovoort. We hebben verschillende mensen nodig om de unieke en numerous kanten van onszelf te zien die ons maken tot wie we zijn als individu. Het vele creëert het ene. Als we aan onszelf worden overgelaten, beperken we onze bronnen van externe validatie, waardoor we ons ongezien voelen en ergo minder dan.

De nasleep van de pandemie spoelde veel eeuwenoude vriendschappen weg die van onze radar waren verdwenen. Het creëerde een development van thuiswerken, waardoor we de kameraadschap van onze collega’s verloren. We gaan minder vaak naar eating places, omdat we gewend zijn geraakt aan de “contactloze bezorging” die buiten onze voordeur ligt. Mensen doen zelfs on-line therapie. Communicatie is slechts voor een klein deel verbaal. We verbinden ons door energie, lichaamstaal en aanraking. We hebben het allemaal nodig om ons heel te voelen. Bovendien werden veel leerlingen gedwongen om van huis uit te leren, waardoor ze de interactie ontzegden die nodig is voor de mentale en sociale ontwikkeling, waardoor ze emotioneel jonger op college achterbleven dan de klas waarin ze zaten.

Mensen zijn sociale wezens

Menselijke verbinding is essentieel voor onze geestelijke gezondheid. Sociale vaardigheden worden in de loop van de tijd opgebouwd, vergelijkbaar met een spier die sterker wordt door gebruik. Hoe minder we elkaar zien, des te minder sociaal bedreven we worden, waardoor we een angst voor verbinding oogsten, die isolatie in de hand werkt en tot eenzaamheid leidt. Wanneer we elkaar bijvoorbeeld knuffelen, komt het hormoon oxytocine, ook wel bekend als de ‘liefdesdrug’, vrij in ons zenuwstelsel. Het zijn bedgenoten met onze dopamine- en serotoninereceptoren, die innerlijke rust, zelfwaardering en een betere slaap bevorderen, om er maar een paar te noemen. Omgekeerd activeert angst, die adrenaline en cortisol in onze hersenen produceert, een vecht-/vluchtmechanisme waardoor we gaan rennen en isoleren.

Een acroniem dat ik passend vind voor angst is ‘vals bewijs dat echt lijkt’. Angst vertelt ons dat de wereld om ons heen niet veilig is. Naarmate het groeit, worden onze werelden kleiner. De pandemie heeft ons ertoe aangezet reizen te vermijden. Technologie vertelt ons dat de wereld binnen handbereik is. We gaan dus minder de deur uit. We beginnen dichter bij onze geboorteplaats te blijven. Naarmate de angst toeneemt, begint deze de symptomen van agorafobie over te nemen, wat het idee versterkt dat we binnen een kleine straal van het huis moeten blijven. We beperken de winkels waar we naartoe gaan, zien minder mensen, totdat we opgesloten zitten in onze huizen. Terwijl de wereld “binnen handbereik” is, is de aanraking en het gevoel van mensen verdwenen. Eenzaamheid is onze dagelijkse ervaring.

Natuur en verbinding zijn essentieel!

Hoe geavanceerd we ook zijn, we zullen nooit de behoefte aan elkaar vervangen. Helaas heeft onze behoefte om efficiënter en veiliger te worden het omgekeerde impact. De natuur en verbinding zijn essentieel voor ons lichaam, onze geest en onze ziel. We moeten buiten zijn, en we moeten bij elkaar zijn. Als therapeut vraag ik mensen vaak wat hun favoriete plek is, het antwoord is meestal “op een strand”, niet opgesloten in hun huis. In mijn boek De ontbrekende vrede: herbedrad uw hersenen, verminder angst en herschep uw leven, Veel hoofdstukken gaan in op de behoefte aan menselijk gezelschap en acceptatie als het elixer voor angst en de weg naar welzijn.

Het is moeilijk om je geaccepteerd en geliefd te voelen door anderen als je alleen bent.

Toegegeven, we hebben allemaal onze tijd voor onszelf nodig. We kunnen niet de hele tijd bij elkaar zijn. Gematigdheid is de sleutel tot het leven. Ik zou vaak willen dat de kleur grijs een betere connotatie had, omdat het leven zich afspeelt in het grijs. Zwart-witdenken dient ons nooit. Angst is een leugenaar die onheil voorspelt. Het brengt ons tot extreem en duister wat als. Het zorgt ervoor dat we ons isoleren. Het grondwoord van eenzaamheid is eenzaam. De oplossing voor eenzaamheid is verbinding en gemeenschap. Daarom moeten we de causaliteit tussen eenzaamheid en angst erkennen.

​Ik hoop dat de slinger weer gaat slingeren, maar deze keer stopt hij halverwege. We zullen de voordelen die de wetenschap ons biedt blijven waarderen, maar we zullen de wetenschap van de natuur en onze inherente behoefte aan verbinding nooit vergeten.

Deze gastpost is geschreven door Laura Rhodes-Levin

Laura Rhodes-Levin, LMFT, auteur van De ontbrekende vrede: Rewire Your Mind, Cut back Nervousness, and Recreate Your Life (Rowman & Littlefield Publishers) is een erkende therapeut die gespecialiseerd is in de evaluatie en behandeling van angst, depressie en trauma. Ze heeft een Grasp of Science in Counseling en staat bekend om haar unieke aanpak in het begrijpen van angst en angststoornissen. Ze is ook de oprichter van The Lacking Peace Heart for Nervousness, een faciliteit die een verscheidenheid aan modaliteiten biedt, waaronder psychotherapie, neurofeedback, speltherapie, vermindering van reukangst, groepstherapie, beweging en meer om het zenuwstelsel te helpen verlichten en de zenuwen te herstellen. hersenen, lichaam en geest naar een plaats van kalmte en ontspanning.

*********

Mevrouw Carrièremeisje streeft ernaar waardevolle inzichten te bieden waar u gebruik van kunt maken. Wilt u meer zien van onze columnisten en gastauteurs, controleer deze ouT! Of abonneren naar onze wekelijkse e-mail met onze nieuwste artikelen. Wij zijn ook aanwezig op Medium!