Het zijn vijf antwoorden op vijf vragen. Daar gaan we…

1. Is de kus-emoji gepast op het werk?

Dit is een vraag waar weinig op het spel staat, maar ik blijf me afvragen: is de kus-emoji 😘 ooit geschikt in werkcommunicatie?

Het merendeel van ons staff bestaat uit dertigers en veertigers. Onze werkomgeving is redelijk informeel: weinig e-mails, maar veel Slack-berichten, dus emoji’s zijn natuurlijk overal. Ik gebruik ze graag, we hebben zelfs gekke tradities onder collega’s. (Denk na: een van hen schrijft dat er volgende week een beroemde lamatrimmer uit Frankrijk op bezoek komt, en in plaats van 👍🏼 of ✅ zullen mensen reageren met 🥖 en 🍷.)

Het is een luchtige manier om grappen te maken, maar om de een of andere reden, als mensen de kus-emoji gebruiken, wrijft het mij in de verkeerde richting. Ik heb onlangs een collega ergens mee geholpen en zij schreven terug: ‘Heel erg bedankt! 😘”Ik vind ze finest leuk, maar dit voelde vreemd. Een andere collega plaatste onlangs een kus-emoji onder een Slack-post waarin een van onze grootbazen een klein extraatje aankondigde (denk aan further parkeerplaatsen voor ons staff op het bedrijfsterrein).

Uiteraard zou ik nooit iets zeggen, ik ben niet de emoji-politie. Maar zodat ik weet of mijn onderbuikgevoel klopt of dat ik te letterlijk ben: dit is raar, toch?

Je neemt het te letterlijk. Mensen gebruiken het niet in de betekenis van ‘stel je voor dat ik je kust’. Ze gebruiken het in de betekenis van ‘je bent geweldig’ of ‘dit is geweldig’ of ‘dit vind ik leuk’. Ik begrijp waarom je er gek van zou worden als je het in een vacuüm zou overwegen… maar je moet het in de culturele context plaatsen, waar het gewoon een meer uitbundige versie is van de duim omhoog.

Om het in veel ouderwetse termen te zeggen: denk eraan een temporary te openen met ‘schat’. Je zegt daarmee niet echt dat de vreemdeling aan wie je schrijft je dierbaar is. Taal, en nu ook emoji’s, evolueren op vreemde, niet-letterlijke manieren.

(Slechts een beetje gerelateerd hieraan, kwam ik onlangs tegen dit oude bericht En Wat.)

2. Ik heb de naam van het bedrijf verkeerd gespeld in mijn sollicitatiebrief

Het afgelopen uur heb ik besteed aan het opstellen van een gedetailleerde sollicitatiebrief en een op maat gemaakt CV voor een baan waarvan ik dacht dat deze goed bij mijn vaardigheden paste. Meteen nadat ik het had verzonden, realiseerde ik me dat ik de naam van het bedrijf consequent verkeerd had gespeld in mijn sollicitatiemateriaal. Om mezelf een beetje eer te geven: het is een nogal uncommon naam, en mijn brein zit behoorlijk vol met sollicitaties, dus op de een of andere manier merkte ik de fout niet op tijdens de vele keren dat ik mijn materiaal proeflas en controleerde aan de hand van de functieomschrijving. Natuurlijk merkte ik het meteen nadat ik het had verzonden, en nu kan ik niet stoppen met ineenkrimpen.

Dit is een fatale fout en ik moet de mogelijkheid dat ik ooit iets van deze baan hoor, gewoon afschrijven, toch?

Nou… het ziet er niet geweldig uit. Als het een baan is waarbij aandacht voor element belangrijk is, zal het je waarschijnlijk uit de working halen, of op zijn minst u naar beneden in de lijst verplaatsen. Dat gezegd hebbende, het zal je niet op een niet-aanwerven-lijst plaatsen of iets dergelijks, en je kunt het in de toekomst opnieuw proberen zonder dat het tegen je wordt gebruikt.

3. Mijn baan wil dat ik dekking vind nadat ik ben gestopt

Ik heb twee weken op mijn werk gezeten (baan in de foodservice), omdat ik voor de zomer ga verhuizen. Nadat ik dat had gedaan, kreeg ik een e-mail terug van mijn supervisor waarin stond dat ik iemand moest zoeken om mijn diensten te dekken voor de week nadat ik was gestopt, omdat ze ‘het erg druk gaan krijgen’. Mogen ze dat doen? Is dat niet hun verantwoordelijkheid?

Ik ga letterlijk verhuizen en ik wil niet omgaan met de stress van het vinden van iemand die mij een hele week kan dekken nadat ik ben gestopt.

Haha, leuk geprobeerd, supervisor. Ze kunnen een voorstel doen alles wat ze willen — ze kunnen u vragen om dekking te zoeken voor het hele volgende jaar als ze dat willen — maar ze kunnen u op geen enkele manier dwingen hieraan te voldoen.

Ik vermoed dat je je zorgen maakt over minder: kunnen ze me dit laten doen? (dat kunnen ze niet) en nog veel meer: ​​“Schend ik een of andere professionele conventie als ik weiger?” En het antwoord daarop is ook nee. Het vinden van dekking voor nadat u weg bent, is niet uw verantwoordelijkheid. (Voor de duidelijkheid: als ze willen dat je een deel van je tijd op de klok besteedt aan het zoeken naar ploegendiensten voor datums nadat je weg bent, kunnen ze dat als een werktaak toewijzen. Maar het klinkt alsof ze verwachten je moet het in je eigen tijd doen en … nee.)

Reageer met: “Dat is niet iets dat ik kan doen, maar je kunt me zeker tot de 24e inplannen” (of wat je laatste dag ook is).

4. Mijn vriendin heeft gesolliciteerd naar een functie die aan mij rapporteert en ik wil haar niet in dienst nemen

Ik heb onlangs een nieuwe baan aanvaard, waarbij een klein staff aan mij rapporteert. Ik moet volgende week beginnen. De organisatie groeit en deze week heeft mijn baas een functie aangekondigd waarvoor ik de aanwerving zal overnemen zodra ik start, en die aan mij zal rapporteren.

Omdat ik niet wist dat deze rol aan mij werd gerapporteerd, solliciteerde een goede vriend van mij ernaar. Ze stuurde me een bericht waarin stond dat ze solliciteerde bij (bedrijf) en pas toen ze me de baan vertelde, wist ik dat het die van mijn staff was.

Het probleem is dat ik haar niet wil inhuren. Ik heb eerder met haar samengewerkt – zo kennen we elkaar eigenlijk – en ze is een goede werker. Ze krijgt dingen voor elkaar, is pragmatisch en mensen werken graag met haar samen. Ze is ook ongelooflijk emotioneel, heeft heel weinig grenzen en heeft door de jaren heen veel geworsteld met werkstress, die volgens mij vaak wordt veroorzaakt door die grensproblemen. Hoewel we vroeger veel ‘werkchats’ deelden, zoals het sturen van grappige memes of het uiten van opmerkingen over onze bazen, heb ik sinds de laatste keer dat we samenwerkten (~2 jaar geleden) echt aan mezelf gewerkt om een ​​betere ervaring op het werk te hebben. Ik kreeg een promotie in leiderschap op het gebied van mensen en onderging een enorme verandering in perspectief over wat het betekent om de baas te zijn, waarbij ik zoveel meer waardering kreeg voor waar mijn ex-bazen waarschijnlijk mee worstelden. Ik ben opgewonden om met die verandering van perspectief naar dit nieuwe bedrijf te gaan en probeer actief een einde te maken aan de cynische humor waarvan ik dacht dat het gewoon een lachertje was, en waarvan ik nu zie dat het soms ongemakkelijk kan zijn voor collega’s. De oude memes resoneren niet echt meer, maar ze stuurt ze nog steeds. En eerlijk gezegd wil ik niet dat iemand aan mij rapporteert die de hele dag klaagt over zijn werk. Hoe moet ik dit aanpakken?

Een staff voor talentwerving zal de eerste ronde screenen, en ik ben bang dat ze me zal vragen waarom ik hen niet heb verteld dat ik wil dat ze op gesprek komt.

Zelfs zonder de problemen met haar werkstijl is het slimmer om dat niet te doen een goede vriend beheren. Zou jij het prettig vinden om daarover eerlijk met haar te zijn? Je zou kunnen zeggen: ‘Ik weet dat je geweldig werk doet, maar ik voel me niet toegerust om leiding te geven aan een goede vriend, en ik voel me vooral niet op mijn gemak als ik een vriend inhuur als een van mijn eerste stappen daarheen.’

Als je denkt dat ze het niet zal krijgen, kan het eenvoudiger zijn om simpelweg uit te leggen dat de kandidatenpool zeer competitief was en dat veel echt gekwalificeerde mensen geen sollicitatiegesprekken kregen. (Het is ook heel redelijk dat je niet wilt dat een van je eerste stappen het talentteam terzijde schuift om een ​​interview voor een vriend binnen te halen.)

5. Ik ben kapot van onze potlucks

Onze directeur heeft van potlucks een kantoortraditie gemaakt. Bij de laatste die we hadden, vond ik meerdere gerechten met haar erin. Ik kies ervoor om niet mee te doen aan de volgende en geen gerechten te nuttigen. Ik neem mijn eigen lunch mee. Heb ik het fout?

Nee.