Vorige week publiceerde de Europese Commissie haar langverwachte aanbevelingen voor klimaatdoelstellingen voor 2040. De commissie, de uitvoerende macht van de Europese Unie, beveelt aan dat de EU-lidstaten de uitstoot van broeikasgassen tegen 2040 met 90% verminderen, vergeleken met Niveaus uit 1990. Als landen het erover eens zijn, zou dit een tussentijdse mijlpaal zijn, voorafgaand aan de Europese klimaatwet, die een juridisch bindend doel stelt voor een netto-nuluitstoot in 2050.

Een beoogde verlaging van 90% is niet zo ambitieus als sommige krantenkoppen suggereren. Volgens haar eigen prognoses zou het bestaande beleid van de EU de uitstoot tegen 2040 met 88% kunnen verminderen. Dit zou voornamelijk worden bereikt door het geleidelijk afschaffen van steenkool, het omzetten van de meeste energie uit fossiele brandstoffen in hernieuwbare bronnen zoals zonne-, wind- en getijdenenergie, en het elektrificeren van het transport. Er zal nog steeds sprake zijn van emissies van sommige voertuigen op de weg, van de scheepvaart en van de luchtvaart. Er zal ook enige olie- en gasenergie in gebruik zijn. De commissie stelt daarom voor om technologieën zoals koolstofafvang en -opslag (CCS) te versnellen, die een deel van de resterende emissies kunnen opvangen en de gassen, mogelijk ondergronds, kunnen opslaan.

EU onthult controversiële klimaatdoelstelling: wat wetenschappers denken

Het tussentijdse doel voor 2040 werd voorgesteld door onafhankelijke klimaatwetenschappelijke adviseurs van de EU, en het is goed om te zien dat hun voorstel wordt uitgevoerd. Maar de adviseurs waarschuwden ook dat het een uitdaging zal zijn om 90% te bereiken door CCS-technologieën op te nemen. Het grootste obstakel is dat de technologie nog niet klaar is – een punt dat door klimaatwetenschappers wordt herhaald Natuur gesproken in onze nieuwsberichtgeving over de aankondiging. Op dit second is er in Europa geen enkele volledig operationele CCS-fabriek, noch een systeem voor het besturen en reguleren van de technologie. Tot nu toe zijn er in de EU tien CCS-projecten gepland, aldus de wetenschappelijke adviseurs van de commissie. Ervan uitgaande dat ze allemaal functioneren, zal hun gecombineerde capaciteit voor het opvangen van koolstof naar verwachting kleiner zijn dan de verwachte bijdrage van CCS aan het behalen van de klimaatdoelstelling van de EU voor 2040.

Het is de moeite waard om de standpunten van de wetenschappelijke adviseurs te citeren over de risico’s versus de voordelen van het benadrukken van CCS: “Dit vormt een dilemma voor beleidsmakers die manieren moeten vinden om de opschaling van duurzame koolstofverwijdering te stimuleren, terwijl ze het risico moeten vermijden dat de uitstoot van broeikasgassen wordt ontmoedigd. reducties in verschillende sectoren met meer conventionele middelen en een geschikt bestuurssysteem.” Emissiereducties “met meer conventionele middelen” omvatten inspanningen om de verbranding van fossiele brandstoffen te stoppen; de adviseurs willen ervoor zorgen dat deze niet aan de kant worden gezet door beleidsmakers.

De tussentijdse klimaatdoelstelling zal nu door de lidstaten worden besproken en kan op enige tegenstand stuiten. Europese landen hebben historisch gezien ambitieuzere klimaatdoelen gesteld dan andere landen met een hoog inkomen, maar enkele van de grootste landen van het blok, zoals Frankrijk en Duitsland, worden nu geconfronteerd met druk om hun klimaatverplichtingen te verzwakken, of komen feitelijk terug op hun klimaatbeloftes. Groot-Brittannië doet dat ook. Deze druk komt van vele kanten, waaronder politieke partijen en specifieke sectoren, zoals boeren. Mensen hebben legitieme zorgen over het verlies van banen in koolstofrijke industrieën en over wie de kosten zal betalen van de omschakeling op elektrische voertuigen of het koolstofarm maken van huisverwarmingssystemen.

De klimaattop COP28 luidt het einde in van fossiele brandstoffen – maar is dat genoeg?

In dit opzicht had het voorstel van de commissie overtuigender kunnen zijn. Het doc pleit ervoor de meest kwetsbaren te beschermen in de komende energietransitie, en ervoor te zorgen dat de EU-industrie concurrerend blijft. Maar het is onduidelijk hoe dit zou moeten gebeuren. Er is veel onderzoek gedaan naar de manier waarop een rechtvaardige en rechtvaardige klimaattransitie kan worden gerealiseerd. Er zijn ook reduce uit andere landen, met identify de Verenigde Staten, over hoe risicogemeenschappen moeten worden ondersteund. De Europese Commissie zou haar wetenschappelijke adviseurs moeten vragen deze kennis te synthetiseren op dezelfde manier waarop zij onderzoek naar state of affairs’s voor de klimaatdoelstelling zelf hebben samengesteld.

Een groot deel van de huidige publieke discussie over het klimaatbeleid gaat ervan uit dat van de beschikbare opties ‘enterprise as normal’ een betere of neutrale optie is, terwijl andere keuzes noodzakelijkerwijs slechter zijn. Maar zoals de commissie benadrukt: “de kosten en menselijke gevolgen van een veranderend klimaat zijn groot en groeiend”. Het uitstellen van actie zal op zichzelf kostbaar zijn. Dat moet de komende maanden met meer kracht en urgentie worden benadrukt, nu de commissie overeenstemming probeert te bereiken over haar tussentijdse doelstellingen. Zij heeft haar doel terecht gebaseerd op de consensus van wetenschappelijk advies. Het land moet zijn adviseurs raadplegen als het aan zijn periode van publieke betrokkenheid begint. Onderzoekers kunnen helpen door niet alleen te adviseren over de manier waarop de doelstellingen kunnen worden bereikt, maar ook over de kosten als dit niet wordt gedaan.