Jon Franklin, een apostel van de verhalende journalistiek in de stijl van een kort verhaal wiens eigen werk de eerste Pulitzerprijzen gained voor het schrijven van speelfilms en verklarende journalistiek, stierf zondag in Annapolis, Maryland. Hij was 82 jaar oud.

Zijn dood, in een hospice, kwam minder dan twee weken nadat hij bij hem thuis was gevallen, zei zijn vrouw Lynn Franklin. Hij werd ook al twee jaar behandeld voor slokdarmkanker.

Als auteur, docent, verslaggever en redacteur verdedigde de heer Franklin de non-fictiestijl die werd gevierd als nieuwe journalistiek, maar die in feite classic verhalende verhalen was, een benadering waarvan hij volhield dat deze nog steeds zou voldoen aan de oude journalistieke normen van nauwkeurigheid en objectiviteit.

Hij deelde zijn ideeën over het onderwerp mee in ‘Writing for Story: Craft Secrets and techniques of Dramatic Nonfiction’ (1986), dat een handleiding werd voor literair georiënteerde journalisten.

In 1979 gained de heer Franklin de eerste Pulitzer ooit voor het schrijven van speelfilms voor zijn tweedelige serie in The Baltimore Night Solar getiteld “Mrs. Kelly’s monster.”

Zijn levendige ooggetuigenverslag voerde de lezers naar een operatiekamer waar de pijnlijke strijd van een chirurg om het leven te redden van een vrouw wier hersenen werden bekneld door een wirwar van bloedvaten, de wonderen en marges van de moderne geneeskunde verlichtte.

Hij gained zijn tweede Pulitzer, dit keer onder de nieuwe categorie van verklarende journalistiek, in 1985, voor zijn zevendelige serie ‘The Thoughts Fixers’, eveneens in The Night Solar. Terwijl hij zich verdiepte in de moleculaire chemie van de hersenen en hoe neuronen communiceren, profileerde hij een wetenschapper wiens experimenten met receptoren in de hersenen een behandeling met medicijnen en andere alternatieven voor de psychoanalyse zouden kunnen inluiden.

Geïnspireerd door Franklins eigen sessies met een psycholoog, werd de serie aangepast tot een boek, “Molecules of The Thoughts: The Courageous New Science of Molecular Psychology” (1987), een van de zeven die hij schreef.

Barry L. Jacobs, hoogleraar neurowetenschappen aan Princeton, schreef in De New York Occasions-boekrecensie dat de auteur zijn thema – dat het gebruik van medication om psychische aandoeningen te behandelen de wereld een gezonder plek zou kunnen maken – ‘in een pittige journalistieke stijl had benaderd, maar ook met een vleugje humor en een vaak vermakelijk stukje cynisme.’ “Molecules” was een van de opmerkelijke boeken van het jaar van The Occasions.

Franklins ‘Writing for Story’ was niet zozeer een preekbijbel voor beginnende journalisten die zichzelf de toekomstige John Steinbecks, Tom Wolfes en zelfs Jon Franklins voor ogen hadden, maar eerder een veeleisend lesplan over het vertellen van verhalen dat, zo schreef hij, hem drie decennia kostte. onder de knie krijgen.

“De reden dat we verhalen lezen is omdat we de wens hebben ontwikkeld om de wereld om ons heen te begrijpen”, zei hij in een interview voor de Stichting Nieman aan Harvard in 2004. “De manier waarop we dat het beste doen is door onze eigen ervaringen, maar als we een goed verhaal lezen, is het alsof we het leven van iemand anders leiden zonder het risico of de tijd te nemen.”

Critici uitten hun bezorgdheid dat het benadrukken van stijl zou kunnen betekenen dat er inhoud zou worden opgeofferd. De heer Franklin maakte bezwaar.

Literaire journalistiek, hij stond erop, “is geen bedreiging voor de fundamentele waarden van eerlijkheid, nauwkeurigheid en objectiviteit.” Hij waarschuwde echter dat literaire journalistiek, als ze op de juiste manier wordt uitgevoerd, tijd en expertise vereist. “Niet elk verhaal verdient het, en ook niet elke verslaggever kan ermee worden vertrouwd”, schreef hij in de krant Amerikaanse journalistiek recensie in 1996.

“Mevr. Kelly’s Monster” werd gepubliceerd in december 1978. Dat jaar had het Pulitzer Board een nieuwe prijscategorie ingesteld ter erkenning van “een vooraanstaand voorbeeld van het schrijven van speelfilms waarbij de hoogste aandacht wordt besteed aan hoge literaire kwaliteit en originaliteit.” Het bestuur heeft in 1984 de prijs voor verklarende journalistiek ingesteld. De heer Franklin was de eerste die beide gained.

Jon Daniel Franklin werd geboren op 13 januari 1942 in Enid, Oklahoma, als zoon van Benjamin en Wilma (Winburn) Franklin. Zijn vader was een elektricien, wiens werk op bouwplaatsen in het zuidwesten het gezin regelmatig ontwortelde.

John streefde ernaar wetenschapper te worden, maar vanwege de vergankelijkheid van het gezin kreeg hij vooral onderwijs in wat hij de ‘universele college voor schrijvers’ noemde: de romans van Fitzgerald en Hemingway en de korte verhalen in The Saturday Night Submit.

Als blanke minderheidsjongen in het voornamelijk Spaanstalige Sante Fe werd hij gepest tijdens bendegevechten en kreeg hij een gehavende Underwood-typemachine van zijn vader, die hem aanspoorde zijn vijandigheid met zijn vingers te uiten in plaats van met zijn vuisten.

In 1959 verliet John de middelbare college om bij de marine te gaan. Hij diende acht jaar als marinejournalist aan boord van vliegdekschepen en liep later stage bij het tijdschrift All Palms, een publicatie van het Pentagon waar, naar hij zei, een veeleisende redacteur zijn expertise aanscherpte.

Hij studeerde aan de Universiteit van Maryland onder de GI Invoice en studeerde in 1970 af met een graad in journalistiek. Hij werkte als verslaggever en redacteur voor The Prince Georges Submit in Maryland voordat The Baltimore Night Solar hem in 1970 inhuurde als herschrijfman. gained zijn Pulitzers over wetenschap.

“Ik ben een wetenschapsschrijver, maar ik schrijf niet over wetenschap”, zei hij het Nieman-interview. “Ik schrijf over mensen. De wetenschap is slechts het landschap.”

Hij verliet The Night Solar in 1985 en keerde terug naar de Universiteit van Maryland, dit keer als professor en voorzitter van de afdeling journalistiek. Vervolgens gaf hij een tijdje leiding aan het creatief schrijfprogramma aan de Universiteit van Oregon en nam hij een schrijfbaan aan bij The Information & Observer in Raleigh.

Opnieuw keerde hij terug naar de Universiteit van Maryland en werd daar in 2001 benoemd tot lid van de eerste Merrill Chair in Journalism. Gene Roberts, een faculteitscollega die hoofdredacteur was geweest van The Philadelphia Inquirer en hoofdredacteur van The New York Occasions, prees de heer Franklin. als “een van de grootste beoefenaars en docenten van het schrijven van speelfilms in de hele journalistiek.” In 2010 ging hij met pensioen als hoogleraar.

Het huwelijk van de heer Franklin met Nancy Creevan eindigde in een scheiding. Hij trouwde in 1988 met Lynn Scheidhauer. Naast zijn vrouw omvatten zijn overlevenden twee dochters, Catherine Franklin Abzug en Teresa June Franklin, uit zijn eerste huwelijk.

Een van zijn andere boeken is ‘The Wolf within the Parlor: The Everlasting Connection Between People and Canine’ (2000), waarin hij beschrijft hoe de poedel van de Franklins, Sam, het gezin wakker maakte toen hun huis in model vloog.

Voor een schrijver wiens eigen chirurgische ervaring slechts zo ver ging dat zijn duim opnieuw werd vastgemaakt nadat deze was doorgesneden bij een val op de stoep, was het verhaal van dhr. Franklin over het ‘monster’-aneurysma dat op de hersenen van Edna Kelly drukte, rijk aan particulars en toegankelijke beelden. De groeiende druk op de slagaderwand, zo schreef hij, was als ‘een band die op het punt staat door te blazen, een ballon die op het punt staat te barsten, een tijdbom ter grootte van een erwt.’

Mevrouw Kelly was bereid liever te sterven dan met het monster te leven. Haar verhaal ging niet over een surprise. Maar het begint en eindigt met het aanroepen van levensonderhoud, zonder welke het leven en de wonderen niet kunnen bestaan:

Wafels voor het ontbijt gemaakt door de vrouw van Dr. Thomas Barbee Ducker, hoofdhersenchirurg van het College of Maryland Hospital. Geen koffie. Het doet zijn handen trillen, schreef de heer Franklin. Als de operatie voorbij is, wachten Dr. Ducker nog meer medische uitdagingen en een broodje pindakaas dat zijn vrouw in een bruine zak had verpakt met Fig Newtons en een banaan.

“Mevr. Kelly is stervende”, schreef de heer Franklin.

‘De klok aan de muur, vlakbij waar dokter Ducker zit, geeft 1:43 uur aan, en het is voorbij.

“Het is moeilijk om te zeggen wat je moet doen. We hebben er zes weken over nagedacht. Maar weet je, er zijn bepaalde dingen… dat is web zo ver als je kunt gaan. Ik weet het gewoon niet.’

‘Hij legt de boterham, de banaan en de vijg Newtons netjes voor zich op tafel, zoals de scrubverpleegkundige de instrumenten heeft neergelegd.

‘Het was drievoudig gevaar’, zegt hij ten slotte, terwijl hij naar zijn broodje pindakaas staart op dezelfde manier waarop hij naar de röntgenfoto’s staarde. ‘Het was drievoudig gevaar.’

‘Het is 1:43 uur en het is voorbij.

“Dr. Ducker bijt grimmig in de boterham. Hij moet doorgaan. Het monster heeft gewonnen.”