Wat zie je als je je een gelagkamer voorstelt? Misschien een paar rijen picknicktafels, een paar dolende tonnen of vaatjes. Als het chique is, zijn er misschien twinkelende lichtjes boven je hoofd. Deze industriële look, nu een trope, is logisch: de meeste taprooms zijn verlengstukken van brouwerijen, letterlijke productielocaties. En dus waren taprooms lange tijd plekken voor ambachtelijke bierdrinkers om een ​​grom te vullen en misschien rond te hangen. Ze waren niet noodzakelijkerwijs ontworpen als ontdekkingsplaatsen; het waren transactionele bestemmingen voor degenen die al op de hoogte waren. Maar de afgelopen tien jaar is het ontwerp van taprooms en brouwerijen verschoven van het spelonkachtige en industriële naar iets dat meer doordacht en uitnodigend is.

Een van de eerste voorbeelden van de verandering in de taproom kwam in 2013, met de opening van Torst in Groenpunt. Die ruimte, met zijn marmeren bar en teruggewonnen hout, was meer gericht op het door classic geobsedeerde Brooklyn-publiek dan op niche-bierbroeders. (De New York Instances beoordeling merkte het decor van Tørst op, inclusief particulars zoals de “oude straatlantaarn uit Kopenhagen.”) Ontworpen door Thuisstudio’s, wiens andere projecten luxe eating places en boetiekhotels omvatten, verplaatste Tørst de gelagkamer van afgelegen bestemmingen naar winkelpuien in de stad. Speelser vormgegeven, maar internet zo uniek De tapkamer van Roseswelke geopend in Oakland in 2017. De oprichting van een man en vrouw-brouwteam dat elkaar ontmoette op de kunstacademie, de dubbelhoge, omgebouwde winkelruimte, ontworpen in samenwerking met een plaatselijk architectenbureau Jong Amerika Creatiefis gehuld in perzikkleurige muren, gecompenseerd door geschulpte groenblauw tegels achter de kranen, en veel planten.

Nog recenter is er een snelgroeiende golf van moderne taprooms die het idea verder uitbreiden van hoe een ruimte waar ambachtelijk bier wordt geserveerd eruit kan zien en functioneren, en wie deze wil bedienen. Neem bijvoorbeeld Talea Bier Co., een in Brooklyn gevestigde brouwerij die in 2021 zijn vlaggenschip-taproom opende in zijn productiefaciliteit in Williamsburg. Het merk is snel uitgebreid, met drie zelfstandige taprooms in de afgelopen drie jaar, waaronder twee in Manhattan die sinds oktober vorig jaar zijn geopend. Of Dualiteit brouwendat afgelopen mei de overstap maakte van een zeecontainer naar de eerste klantgerichte ruimte in Portland, Oregon, die het deelt met een pop-up-restaurant Astraal. Hoewel de omvang van elke activiteit anders is, zijn hun ambities hetzelfde: mensen aantrekken die normaal niet naar een brouwerij zouden willen gaan.

Daartoe zijn de Talea-tapkamers ‘s ochtends geopend en functioneren ze als cafés die de hele dag geopend zijn. Ze lijken er ook op: licht, luchtig, geaccentueerd met groen en afgeronde randen. Toen ik ontmoette mede-oprichters Tara Hankinson en LeAnn Darland in de West Village-ruimte op een ijskoude doordeweekse ochtend waren er maar een paar klanten verspreid. Maar de beslissing om de uren overdag te behouden, vertelt Hankinson, heeft meer te maken met het opbouwen van merken dan met het verdienen van geld. Taprooms, zegt ze, zijn van een brouwerij versie van een direct-to-consumer (DTC) kanaal.

De parallel met DTC-merken, die afhankelijk zijn van ontwerp om producten te onderscheiden die anders misschien niet de aandacht van een potentiële klant zouden trekken, is treffend. Design kan het alledaagse glamoureus en het onbekende aantrekkelijk maken. Voor de nieuwe locaties – de tweede ruimte in Manhattan bevindt zich in Midtown nabij Bryant Park – werkte Talea samen met een in New York gevestigd architectenbureau ALA Studio wiens klanten uit het verleden onder meer The Wing, Tia boutique gezondheidszorg en Athena Membership, een DTC-scheermesmerk zijn. Het ontwerp van de locatie aan Christopher Avenue, dat kenmerkend is voor de omgeving, lage plafonds en een lange, smalle indeling heeft, speelt in op het gevoel van intimiteit dat deze particulars creëren. De voorkant is helder, met witte tafels omgeven door plastic stoelen in de kleur van terracotta en blonde houten cabines met zichtbare nerven. Naarmate je dieper de ruimte ingaat, wordt het palet donkerder en worden de materialen hotter, met fluwelen fauteuils en zichtbare baksteen.

“Omdat ze in deze buurt zijn met een ruimte die er zo uitziet, weten veel mensen niet dat het een brouwerij is als ze voor het eerst binnenkomen”, zegt Hankinson. “En dat is geweldig, need dat is onze missie: cocktaildrinkers en wijndrinkers, mensen die denken dat ze een hekel hebben aan bier, overtuigen om te ambachten te maken.”

Toch is investeren in het creëren van een ruimte met een relatief kleine voetafdruk een gok vergeleken met de grootschalige exploitatie van een typische gelagkamer. “We willen internet als leuke bars en eating places zijn, maar onze gemiddelde chequegrootte is niet hetzelfde als die van de eating places hier in de buurt”, zegt Darland.

Het idee om een ​​aantrekkelijk ontwerp in evenwicht te brengen met efficiëntie staat voorop bij Duality mede-eigenaar Alyssa LeCompte, die de merkkant van het bedrijf leidt samen met haar echtgenoot die chef-kok is geworden en brouwer is geworden, Michael Lockwood. Er is een eenvoud die Dualiteit definieert. De afwerkingen zijn roestvrij staal en chroom, de witte tinten zijn uitgeschakeld. Beperkte kleuraccenten zijn zandkleurige tegels achter de kranen, blauwe kussens op de reserve houten banken en saliegroene krukken. Deze eenvoud vertaalt zich in een bewust beperkte glaswerkselectie die deels een economische keuze is. “Biertjes zitten in bodegaglazen; we hebben niet vijf soorten glaswerk”, zegt ze. “Ik denk dat het makkelijker wordt om een ​​bedrijf te runnen, omdat je je nergens druk over hoeft te maken.” Internet als bij Talea zegt LeCompte dat het publiek bij Duality “op geen enkele manier een gemiddelde bierdrinker is.”

En internet als Talea gebruikt Duality een uitnodigend ontwerp om potentiële ambachtelijke bierdrinkers binnen te halen, die misschien niet in meer traditionele brouwerijen willen rondhangen met hun gemeenschappelijke tafels en steampunk-verlichtingsarmaturen. Voor LeCompte, een fotograaf, was die aantrekkingskracht persoonlijk: toen ze de leegstaande ruimte bezocht, zag ze het als een zeldzame kans om jarenlange opgebouwde inspiratie om te zetten in iets reëels. “Er zijn niet veel van dit soort plaatsen in Portland. Onze ruimte is heel uniek omdat het tonnen ramen en waanzinnig hoge plafonds heeft”, zegt LeCompte, die citeert La Pepita in Barcelona en Jardín de Cervecera Hérculesbuiten Mexico-Stad, als referenties voor de look en really feel die ze wilde cultiveren. Haar vriend, binnenhuisarchitect Robin Cornuellehielp haar met het vinden van materiaal en het samenstellen ervan.

Dualiteit bevindt zich in de Atoomgaragegebouw, een voormalige autowinkel die onlangs is omgebouwd tot een tiental makerruimtes waarin een paar kunstenaars en kleine bedrijven zijn gehuisvest. De gelagkamer heeft gefunctioneerd als een magneet voor creatieve sorts in de omgeving en heeft zelfs een paar Duality-stamgasten omgezet in Atomic-huurders. ‘We hebben ze ruimtes laten zien’ zegt LeCompte, “aen ze zeiden: ‘Oh mijn god, dit gebouw is geweldig.’ Nu zijn het onze buren.”

Een taproom is een zeldzaam exemplaar in de horecawereld. Het kan uitnodigender zijn dan een bar, en minder formeel dan een restaurant; velen zijn kindvriendelijk. Met deze nieuwe golf van designgerichte ruimtes is een categorie die ooit werd gedefinieerd door omgebouwde pakhuizen, uitgebreid met kleinere, warmere plekken die meer aanvoelen als buurtplekken. En met die ruimtes reageren bierproducenten zowel op het ambacht als op het opbouwen van een breder publiek. De meeste brouwerijen strijden om de aandacht van de lokale ambachtelijke bierscene: “Ik denk dat veel brouwerijen zo kortzichtig zijn als het alleen om bier gaat”, zegt hij Hankinson. Maar de concurrentie van Talea? Alle anderen.