Chantal Panozzo en haar man, die in de buitenwijken van Chicago wonen, verwachtten dat hun eerste routinematige colonoscopieën free of charge zouden zijn – volledig gedekt door een verzekering als preventieve zorg onder de federale wetgeving.

Taylor Glascock/KFF Gezondheidsnieuws

onderschrift verbergen

bijschrift wisselen

Taylor Glascock/KFF Gezondheidsnieuws

Chantal Panozzo en haar man, die in de buitenwijken van Chicago wonen, verwachtten dat hun eerste routinematige colonoscopieën free of charge zouden zijn – volledig gedekt door een verzekering als preventieve zorg onder de federale wetgeving.

Taylor Glascock/KFF Gezondheidsnieuws

Chantal Panozzo en haar man volgden vorig jaar de instructies van hun huisarts op, nadat ze allebei 45 waren geworden, nu de aanbevolen leeftijd om te beginnen met screenen op colorectale kanker. Ze planden hun eerste routinematige colonoscopieën met een tussenpoos van een paar maanden.

Panozzo zei dat ze vooral opgewonden was om een ​​colonoscopie te krijgen, omdat het free of charge zorg betekende. Het echtpaar runt een bedrijf vanuit hun huis in een buitenwijk in de buurt van Chicago en koopt een dekking van meer dan $ 1.400 per maand voor hun gezin van vier through de ziekteverzekeringsbeurs van de staat, die in het leven is geroepen door de Reasonably priced Care Act.

Volgens de moist zijn preventieve diensten – inclusief routinematige colonoscopieën – kosteloos beschikbaar voor patiënten. Panozzo zei dus dat ze verwachtte dat hun vertoningen volledig gedekt zouden worden.

“Dit was onze kans om onze free of charge preventieve zorg te krijgen”, zei ze.

Hun resultaten waren normaal, zei ze.

Toen kwamen de rekeningen.

De patienten: Chantal Panozzo, die haar meisjesnaam professioneel gebruikt, nu 46, en Brian Opyd, 45, vallen onder Blue Cross en Blue Protect uit Illinois.

Medische diensten: Twee routinematige colonoscopieën (één voor hem, één voor haar), zoals aanbevolen door de Amerikaanse Preventive Companies Process Drive voor patiënten vanaf 45 jaar.

Dienstverlener: Illinois Gastro-enterologiegroep in Hinsdale. De praktijk maakt deel uit van de door non-public fairness gesteunde GI Alliance, waar ruim 800 gastro-enterologen werkzaam zijn in 15 staten, waaronder Florida, Missouri en Texas.

Totale factuur: Voor elke colonoscopie bracht de gastro-enterologiegroep $ 2.034 in rekening, exclusief eventuele verzekeringskortingen of -reducties. Na kortingen zeiden Blue Cross en Blue Protect uit Illinois dat het verantwoordelijk was voor het betalen van $ 395,18 voor Brian’s vertoning en $ 389,24 voor die van Chantal.

Maar afgezien van de screeningkosten omvatte het totaal een bedrag van $ 600 voor elke patiënt – hoewel uit de initiële verzekeringsdocumenten niet bleek waarvoor deze kosten waren. Hierdoor kregen Chantal en Brian elk een rekening van $ 250, het bedrag dat werd toegestaan ​​door BCBS uit Illinois, dat werd toegepast op hun eigen risico.

Wat geeft: De ervaring van Panozzo en haar man legt een maas in de moist bloot die bedoeld is om preventieve diensten zonder kosten te garanderen: zorgverleners mogen factureren hoe zij willen, zolang ze zich aan hun contracten met verzekeringen houden – inclusief voor welke goederen of diensten ze ook willen vermelden. en op manieren die ervoor kunnen zorgen dat patiënten onverwachte rekeningen krijgen voor ‘free of charge’ zorg.

Na hun screenings zei Panozzo dat zij en haar man allebei dezelfde vreemde $ 600-afschrijving van de Illinois Gastroenterology Group zagen op hun verzekeringsverklaring van uitkeringsoverzichten. Rekeningen van de gastro-enterologiegroep legden uit dat deze kosten betrekking hadden op ‘chirurgische benodigdheden’. Haar verzekeraar vertelde haar uiteindelijk dat de codes voor ‘chirurgische trays’ waren.

In eerste instantie was ze in de warfare. Panozzo zei: Waarom ontvingen ze überhaupt rekeningen?

De Reasonably priced Care Act vereist dat preventieve zorgdiensten volledig worden gedekt zonder dat de kosten aan patiënten worden gedeeld – procedures zoals colonoscopieën, mammografieën en controles op baarmoederhalskanker.

Beleidsmakers hebben deze kenmerkende bescherming opgenomen omdat de kosten hen ervan kunnen weerhouden om zorg te zoeken. Uit een KFF-peiling in 2022 bleek dat ongeveer 4 op de 10 volwassenen slaan zorg over of stellen deze uit die ze nodig hadden vanwege kostenoverwegingen.

Volgens de moist is het echter de verantwoordelijkheid van de verzekeraar om preventieve zorg kosteloos beschikbaar te stellen voor patiënten. Aanbieders kunnen deze maas in de moist uitbuiten, zegt Sabrina Corlette, onderzoeksprofessor en mededirecteur van het Heart on Well being Insurance coverage Reforms aan de Georgetown College.

“De verzekeringsmaatschappij wordt verondersteld de volledige declare te betalen, maar er is geen verplichting voor de aanbieder om de declare appropriate te coderen”, aldus Corlette.

In dit geval dekte BCBS uit Illinois de volledige kosten van de vertoningen die het echtpaar ontving, volgens haar eigen documenten. Maar uit die documenten bleek ook dat elke patiënt een deel van zijn afzonderlijke kosten van $600 moest betalen.

Panozzo dacht dat een telefoontje met haar verzekeraar, BCBS uit Illinois, de fout snel zou herstellen. Maar ze zei dat ze het grootste deel van haar tijd in de wacht had gezeten en geen antwoord kon krijgen op de vraag waarom voor de colonoscopie aparte kosten in rekening werden gebracht. Ze zei dat ze in latere communicatie met haar verzekeraar hoorde dat de $ 600 specifiek voor ‘chirurgische trays’ was.

BCBS uit Illinois weigerde commentaar te geven, ondanks het feit dat ze een verklaring van afstand hadden ontvangen waarin de verzekeraar werd gemachtigd de zaak te bespreken.

Panozzo zei dat ze de gastro-enterologiepraktijk had gebeld en van een factureringsvertegenwoordiger te horen kreeg dat de further kosten deel uitmaakten van een afspraak die de praktijk had met BCBS. Ze herinnerde zich dat haar werd verteld dat de praktijk gewend was een factuurcode in te toetsen voor ‘chirurgische trays’. in plaats van een afzonderlijke vergoeding, die aan Panozzo werd beschreven als “gebruikskosten” voor de spreekkamer.

“Ik kreeg een ander verhaal van iedereen met wie ik sprak”, zei Panozzo.

Ze zei dat ze vastzat in ‘niemandsland’, waarbij beide partijen haar vertelden dat de ander verantwoordelijk was voor het intrekken van de aanklacht.

De resolutie: Panozzo ging breed met haar bezwaren en betwistte de totale $ 500 die ze verschuldigd waren door beroep aan te tekenen bij haar verzekeraar; het indienen van een klacht bij het Illinois Division of Insurance coverage; en schrijven aan haar gekozen functionarissen, waarin ze waarschuwden dat consumenten in Illinois “misbruikt” en “opgelicht” werden.

Uiteindelijk keurde BCBS beide beroepen goed en zei dat noch van Panozzo, noch van haar man werd verwacht dat ze de aanklacht zouden betalen.

Een administratief medewerker die telefonisch bereikbaar was op de locatie van de Illinois Gastroenterology Group waar het echtpaar werd behandeld, zei dat ze geen commentaar konden geven en gaf KFF Well being Information opdracht contact op te nemen met een leidinggevende van GI Alliance, de nationale groep die de praktijk beheert. Noch de uitvoerende macht, noch vertegenwoordigers van de mediarelaties reageerden op meerdere verzoeken om commentaar.

Panozzo zei dat ze in het verleden de rekening zou hebben betaald om tijdverspilling met de dokter, de verzekeraar of beide te voorkomen. Maar twee keer met dezelfde rekening worden geconfronteerd? Dat was te veel voor haar om te accepteren, zei ze.

“Als er ooit verandering komt, moet ik stoppen met het accepteren van een aantal van deze rekeningen waarvan ik wist dat ze mogelijk onjuist waren”, zei Panozzo.

De afhaalmaaltijd: Medische zorgverleners hebben ruime speelruimte om te bepalen hoe zij zorg factureren, onder meer door te beslissen hoe zij kunnen vaststellen welke goederen of diensten zijn geleverd. Dit betekent dat patiënten mogelijk vastlopen met aanklachten wegens onbekende of ronduit weird dingen.

En omdat de moist niet ingaat op de manier waarop aanbieders patiënten factureren voor preventieve diensten, kunnen er vreemde kosten ontstaan, zelfs voor zorg die volledig gedekt zou moeten zijn.

Uit onderzoek blijkt ook dat non-public fairness eigendom is neemt toe in specialismen zoals gastro-enterologiekan leiden tot hogere kosten voor patiëntenen zorg van lagere kwaliteit.

Voor patiënten “is er volgens de federale wetgeving geen verhaal”, zei Corlette.

Regelgevende overheidsinstanties kunnen deze aanbieders achtervolgen voor het factureren van patiënten voor gedekte diensten, maar dat kan een allegaartje zijn, zei Corlette.

Verzekeraars moeten dit soort praktijken aanpakken bij de aanbieders die in hun netwerken participeren, aldus Corlette. Anders blijven patiënten in het midden steken, en worden ze overgelaten aan de betwisting van wat ‘free of charge’ zorg zou moeten zijn – en zijn ze overgeleverd aan de beroepsprocedure bij de verzekering.

Het is mogelijk dat zorgverzekeringen geen eigenaardigheden op het gebied van de facturering onderkennen; voor een grote verzekeraar is een bedrag van $ 600 immers misschien niet de moeite waard om te onderzoeken. Dat laat patiënten uiteindelijk verantwoordelijk voor het bijhouden van wat hen wordt gevraagd te betalen – en het melden als iets verdachts lijkt.

Panozzo zei dat ze zich door de ervaring verslagen, uitgeput en wantrouwig voelde tegenover het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem.

Na bijna tien jaar met haar gezin in het buitenland te hebben gewoond, zei ze: “Ik zou in een gezondheidszorgsysteem beter in het Duits kunnen functioneren dan hier in het Engels.”

Emmarie Huetteman van KFF Well being Information monteerde het digitale verhaal, en Taunya English van KFF Well being Information monteerde het audioverhaal. Will Stone van NPR heeft het audio- en digitale verhaal gemonteerd.