Mensen hebben een bijzondere voorliefde voor het gebruik van dranken als identiteitskenmerk. Ik heb gezien dat vrienden legitieme ruzies kregen over gin versus wodka-martini’s. Ik heb essays gelezen over hoe het hele land Italië gelijk heeft als het je na 10.00 uur geen melk meer in je koffie laat zitten. “drankmeisje” is nu een geheel dat je kunt zijn. Maar geen enkel argument heeft misschien meer blijvende kracht gehad dan dat van thee versus koffie. Welke bruine vloeistof je gebruikt om je cafeïneverslaving te stillen, is erg belangrijk! En op dit second is Engeland blijkbaar woedend op Amerika vanwege de thee.

Michelle Francl, hoogleraar scheikunde aan het Bryn Mawr School, heeft zojuist gepubliceerd Doordrenkt: de chemie van thee, een analyse van chemische verbindingen in een verscheidenheid aan theesoorten en de experimenten die resulteren in wat volgens Franl het perfecte brouwsel is. Naast het gebruik van losse blaadjes en het toevoegen van warme melk nadat de thee is getrokken, stelt ze huge dat de thee beter wordt gemaakt door zout aan het kopje toe te voegen.

Monocles zijn gevallen. Mensen spuwden hun toast met marmelade uit. Andere reacties die volledig op Engelse stereotypen waren gebaseerd, vonden plaats. De berichtgeving over Francls boek concentreerde zich op haar Amerikaanse afkomst. “Een wetenschapper uit het land waar je thee kunt zetten met lauw water uit de kraan beweert het recept voor een perfecte kop thee te hebben gevonden”, schrijft de Voogd. De Telegraaf vraagt“Wat weten Amerikanen over de Britse cup of tea?”

Het ‘drama’, zoals het nu is, heeft er zelfs toe geleid dat de Amerikaanse ambassade in Londen een persbericht heeft uitgegeven. “Thee is een elixer van kameraadschap, een heilige band die ons als naties verenigt”, schrijft een land dat de voorkeur geeft aan koffiebonen uit de mensen van de Rode Zeenaar het land dat de voorkeur geeft theebladeren gestolen uit Azië. “We kunnen niet werkeloos toekijken, need zo’n buitensporig voorstel bedreigt het fundament van onze bijzondere relatie.” Het persbericht noemt het toevoegen van zout aan thee ‘ondenkbaar’ en eindigt met een grapje over hoe Amerikanen thee in de magnetron zetten, wat ook de manier is waarop mijn Indiase vader het maakt.

Het is een van de grootste bezigheden van Engeland om Amerika te bekritiseren vanwege de kwaliteit van zijn thee. En ja, een zakje Lipton in een mok heet water is niet geweldig. Maar internet zoals de Britten het genieten van thee niet hebben uitgevonden, heeft Francl ook niet het idee bedacht om zout toe te voegen. Kashmiri middagchai wordt gebrouwen met zuiveringszout en afgewerkt met melk en zout. Zout in thee heeft geschiedenis in China En Tibet ook. Het is een traditie die al bestond lang voordat de Britten zich bewust werden van het drankje en het onderdeel van hun identiteit maakten. En hoe dan ook, misschien kun je in Amerika geen “perfecte kop thee” krijgen, maar in Europa kan ik ook geen goede ijskoffie krijgen. Het heet het ervaren van nieuwe culturen. Ga ermee om.