Claire M. Fagin, een vooraanstaand knowledgeable op het gebied van, pleitbezorger en veranderingsagent in het beroep van verpleegkundige, en een van de eerste vrouwen die leiding gaf aan een Ivy League-universiteit, de Universiteit van Pennsylvania, stierf dinsdag in haar huis in Manhattan. Ze was 97.

Haar dood werd bevestigd door haar zoon en enige directe overlevende, Charles.

Naast andere prestaties werd Dr. Fagin alom gecrediteerd voor het omverwerpen van de gangbare praktijk om ouderlijke bezoeken strikt te beperken tot in het ziekenhuis opgenomen kinderen. Ze werd geïnspireerd (en woedend) door wat er start jaren zestig gebeurde toen zij en haar man hun zoontje Joshua bezochten, die in het ziekenhuis was opgenomen voor een herniaoperatie: ze werden uit het ziekenhuis gestuurd.

Dus toen ze in 1964 haar doctoraat in de verpleegkunde behaalde aan de New York College, maakte ze de praktijk van het beperken van bezoeken tot onderwerp van haar proefschriftonderzoek. Haar bevindingen dat de praktijk schadelijk was, trokken brede aandacht – ze werd erover op televisie geïnterviewd – en ze brachten een transformatie in de medische zorg teweeg.

“Zij was degene die dat heeft gekraakt”, zegt Linda H. Aiken, professor aan de College of Nursing van de College of Pennsylvania, waar Dr. Fagin in 1977 tot decaan werd benoemd.

Dr. Fagin transformeerde de college door het aantal inschrijvingen te verdrievoudigen, een doctoraatsprogramma in de verpleegkunde op te zetten en Penn uit te bouwen tot een algemeen erkende wereldleider op het gebied van verpleegkundig onderzoek en onderwijs. In 2006 hernoemde Penn zijn verpleegonderwijsgebouw tot Claire M. Fagin Nursing Sciences Constructing.

“Het is echt moeilijk om iemand te identificeren die een grotere affect heeft gehad op de verpleging dan Claire,” zei Dr. Aiken.

In 1993, toen Penns president Sheldon Hackneydie later voorzitter zou worden van de Nationwide Endowment for the Humanities, verving Dr. Fagin hem als interim-president, een functie die ze bekleedde tot 1994. (Ze wordt vaak gezien als de eerste vrouw die president werd van een Ivy League-universiteit, hoewel Hanna Holborn Grijs was waarnemend president van Yale van mei 1977 tot juni 1978.)

Dr. Fagin was later de oprichter en directeur van het nationale programma voor geriatrische verpleegkunde van de John A. Hartford Basis. Ze was ook voorzitter van de adviesraad die een subsidie ​​van $ 100 miljoen van de Gordon and Betty Moore Basis omzette in de Betty Irene Moore College of Nursing aan de Universiteit van Californië, Davis, die zich richt op master- en doctoraatsprogramma’s in de verpleegkunde.

Al die tijd werkte ze eraan om verpleegkundigen het professionele respect te winnen dat ze volgens haar niet altijd kregen, en de autonomie die ze nodig hadden om op nieuwe manieren te werken – bijvoorbeeld als verpleegkundig specialist of als onderzoeker. Ze pleitte ook voor baccalaureaatprogramma’s voor de opleiding van geregistreerde verpleegkundigen, in tegenstelling tot de ooit gebruikelijke tweejarige ziekenhuis- of affiliate degree-opleidingsprogramma’s.

In een interview voor dit overlijdensbericht uit 2003 zei Dr. Fagin: “Het is slecht voor de verpleegkunde als je professionele verpleegsters niet kunt onderscheiden van mensen die twee jaar naar college gaan.” (Volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics is een bachelordiploma nu de ‘typische’ instapvereiste voor geregistreerde verpleegkundigen.)

Voordat Dr. Fagin bij Penn kwam, was hij voorzitter van de verpleegafdeling van het Lehman School van de Metropolis College of New York en directeur van het Well being Professions Institute, en tevens directeur van graduate programma’s in psychiatrische verpleegkunde bij de afdeling verpleegkundeopleiding in New York. Universiteit. Toen het Nationwide Institute of Psychological Well being in 1953 een klinische onderzoeksfaciliteit oprichtte, was zij de eerste directeur van kinderprogramma’s. Ze was lid van de Nationwide Academy of Drugs.

Claire Muriel Mintzer werd op 25 november 1926 in Manhattan geboren als zoon van Harry Mintzer, een immigrant uit Rusland, en Mae (Slatin) Mintzer, die uit Polen kwam. Ze groeide op in het College Heights-gedeelte van de Bronx, waar haar ouders een kruidenierswinkel hadden.

Ze ging op 16-jarige leeftijd naar Hunter School; Ondanks de bezwaren van haar ouders, die hoopten dat ze een tante zou navolgen en arts zou worden, schreef ze zich na een semester in aan het Wagner School op Staten Island, waar ze voor koos omdat daar web een bacheloropleiding verpleegkunde was opgezet.

Haar ouders waren tegen haar beslissing, totdat haar tante erop wees dat ze zich na het behalen van haar diploma altijd nog voor een medische opleiding kon inschrijven.

Maar een medische opleiding was niet iets wat ze wilde, zei ze in het interview. Ze werd in plaats daarvan geïnspireerd, zei ze, door het idee van verpleegkundige dienst in oorlogstijd. En, voegde ze er niet geheel gekscherend aan toe, ze bewonderde de glamoureuze blauwe capes, omzoomd met rood, gedragen door leden van het Military Nurse Corps.

Tegen de tijd dat ze in 1948 haar diploma verpleegkunde behaalde, was ze al gaan werken in het Seaview Hospital op Staten Island, dat toen een tuberculoseziekenhuis was. Haar werk met kinderen groeide daar uit tot een levenslange interesse in de psychiatrische problemen van kinderen, en in psychiatrische verpleegkunde in het algemeen. Van daaruit ging ze naar het Bellevue Hospital in Manhattan, waar ze werkte met emotioneel gestoorde adolescenten.

Na het behalen van een masterdiploma in psychiatrische verpleegkunde aan de Columbia College in 1951, trad Dr. Fagin toe tot de kinderpsychiatriestaf van het Medical Heart van de Nationwide Institutes of Well being in Bethesda, Maryland.

Terwijl ze daar werkte, ontmoette ze Samuel L. Fagin, een wiskundige en elektrotechnisch ingenieur, en ze trouwden in 1952. Hij is gestorven in 2019 op 96-jarige leeftijd. Hun zoon Jozua stierf van Covid in 2020 op 62-jarige leeftijd.

Tot ver in de negentig bleef Dr. Fagin schrijven en spreken over het belang van het beroep van verpleegkundige, evenals de problemen ervan en hoe deze aan te pakken. In 2022, toen er wijdverbreide bezorgdheid bestond over de Covid-gerelateerde burn-out van gezondheidswerkers, met title ziekenhuisverpleegkundigen, publiceerden zij en dr. Aiken een analyse in STAT, een on-line tijdschrift over gezondheid, wetenschap en geneeskunde, waaruit bleek dat de werkelijke oorzaak van Een burn-out was een ontoereikende personeelsbezetting in het ziekenhuis, waarvan zij zeiden dat Medicare dit kon verhelpen door de bestaande personeelsbehoeften in het ziekenhuis te verhogen.

Bij de dood van Dr. Fagin werkten zij en Dr. Aiken aan betere manieren om verpleegsters, artsen en andere gezondheidszorgwerkers aan te moedigen om als één man te spreken over kwesties van de volksgezondheid.

Verpleegkunde is ‘een roeping uit de renaissance’, beweerde Dr. Fagin. “Genezen is een kunst. Je gebruikt een wetenschap om een ​​kunst uit te voeren.”

Ondanks haar hogere diploma’s, haar prominente academische posities, eredoctoraten en andere onderscheidingen, maakte dr. Fagin er altijd een punt van om zichzelf te identificeren als verpleegster – een praktijk, herinnerde ze zich, die niet goed beviel bij haar moeder. Onder verwijzing naar haar andere kwalificaties en de banen die ze bekleedde, zei haar moeder dat haar dochter niet, zoals zij het uitdrukte, ‘een echte verpleegster’ was.

“Ik zou zeggen: ‘Mama, ik ben een RN'”, zei Dr. Fagin. “Dat is wat het betekent: echte verpleegster.”

Cornelia Dean is een wetenschappelijk schrijver en voormalig wetenschapsredacteur van The New York Occasions. Haar nieuwste boek is ‘Making Sense of Science’.