Elk jaar wonen honderden beginnende onderzoekers uit tientallen landen de Lindau Nobelprijswinnaarsbijeenkomst bij in Lindau, Duitsland. Het jaarlijkse evenement biedt jonge wetenschappers de mogelijkheid om te communiceren met Nobelprijswinnaars binnen een disciplinair thema – in 2023 fysiologie en geneeskunde. Tijdens de bijeenkomst van vorig jaar, gehouden in juni, namen vier vrouwelijke onderzoekers uit drie landen de tijd voor lezingen, paneldiscussies en netwerkmogelijkheden om te vertellen Natuur over hun carrièreverwachtingen en uitdagingen voor de komende maanden en jaren. Er kwamen een aantal gemeenschappelijke thema’s naar voren. Ze omvatten het omgaan met loopbaanonzekerheid, het bestrijden van financiële en tijdsdruk en het geven van prioriteit aan geestelijke gezondheid.

IFRAH ABDULLAHI: Steun vrouwen, sluit ze niet in

Onderzoeker op het gebied van autisme bij de ontwikkeling van kinderen en vroege interventies aan de La Trobe Universiteit in Melbourne, Australië.

Mijn grootste zorg is het financieringssysteem, vooral waar ik in Australië werk. Het is echt turbulent voor een beginnende onderzoeker. We stuiteren vaak van contract naar contract, en de timing kan samenvallen met het second waarop we dat doen gedurfde bewegingen voor volwassenen maken – kinderen krijgen of een hypotheek proberen te krijgen – en het is echt een uitdaging om dat te doen met een contract van twee jaar.

Als moeder denk ik er ook veel over na dat we zoveel vrouwen in PhD-programma’s hebben, en daarna zakt het in. Toen ik promoveerde, waren er ongeveer acht vrouwen. Nu blijven alleen ikzelf en nog een andere vrouw uit die groep werkzaam in de academische wereld. Dus op momenten dat mensen cruciale plannen en beslissingen nemen, biedt het systeem niet veel steun.

Ik moest op zoek naar mentoren. Het was echt een uitdaging om een ​​vrouw te vinden met dezelfde experience als ik, en wier waarden overeenkwamen met de mijne. En dan was het uiteraard buitengewoon moeilijk om een ​​mentor te vinden die ook een gekleurde vrouw was. Ik zocht naar mensen die bereid waren de deur niet dicht te doen voor de volgende vrouw, maar hem echt voor haar open te zetten.

Hoe het vijf onderzoekers verging na hun ‘grote ontslag’ uit de academische wereld

Met mijn eigen onderzoek naar vroege interventie en diagnose bij autisme, waarbij ook gekeken wordt naar het kruispunt van autisme en culturele diversiteit, probeer ik altijd vanuit het perspectief van ouders over het proces na te denken. Hoe assist ik ouders, zodra zij zich zorgen maken over de ontwikkeling van hun sort, aan ample ondersteuning? Terugkijkend op mezelf: ik had graag een bachelorstudent willen worden en te horen krijgen: “Dit zijn de stappen die je moet nemen om de professor te worden die je wilt zijn”, en ook om te horen krijgen hoe moeilijk het gaat worden, en hoe de uitdagingen die ik zal tegenkomen, en hoe ik veel belangenbehartiging nodig zal hebben.

Toen ik mijn eerste sort kreeg, kreeg ik voortdurend te horen: ‘Je moet parttime gaan.’ Omdat ik de insurgent ben die ik ben, besloot ik fulltime te blijven, omdat ik niet alle uitdagingen kende. Niettemin dwingen mensen vrouwen altijd af wat ze ‘zouden moeten doen’. Als ik besluit dat ik niet meer in het wetenschappelijk onderzoek wil werken, is dat oké, need dat is mijn keuze. Maar als ik het voluit wil doen, is dat ook mijn keuze, dus het is belangrijk om ervoor te zorgen dat er voldoende ondersteuning is.

Ik zou graag willen dat hierin de gelijke behandeling van moeders in de wetenschap wordt opgenomen, zodat we niet als final worden gezien en de tijdlijnen van projecten vertragen. Er moeten ook structurele veranderingen plaatsvinden om de loopbaanontwikkeling te bevorderen en de leiderschapskansen te vergroten. We moeten een groter bewustzijn creëren over wat er nodig is om de academische wereld en het moederschap in de vroege loopbaanfasen in evenwicht te brengen. Ten slotte hebben we mentoren nodig die ons de weg wijzen. Ik ben zeer bevoorrecht dat ik een adviseur heb die mij begeleidt bij de belangrijkste academische zaken. Ze is een geweldige mentor en moeder, en ze begrijpt echt hoe moeilijk het is. Ze is een grote steun voor mij, en ze is iemand met wie ik wilde ideeën kan uiten.

PIPER RAWDING: geef prioriteit aan uw geestelijke gezondheid (katten helpen)

PhD-kandidaat in de farmaceutische wetenschappen die werkt aan biomimetische medicijnafgiftesystemen aan de Universiteit van Wisconsin-Madison.

We hebben allemaal een passie voor wetenschap, maar bij Lindau merkte ik dat velen van ons worstelen met ons welzijn en onze geestelijke gezondheid. Wanneer we voor het eerst met onze PhD-programma’s beginnen, hebben we een collectief gevoel van enthousiasme en vastberadenheid. Velen van ons denken dat we ooit professor zullen worden. Maar nu, uit mijn cohort van een tiental afgestudeerde studenten, denk ik dat ik de enige ben die nog steeds in de academische wereld wil werken. Ik heb een gezien uittocht van het academische pad. Bij het bespreken waarom dit gebeurtSamen met collega’s heb ik ontdekt dat een groot deel ervan te maken heeft met het gebrek aan werkzekerheid, financiering en algeheel persoonlijk welzijn. Meer specifiek rapporteerde een onderzoeksgroep aan het Well being Science Middle van de Universiteit van Texas in San Antonio dat afgestudeerde studenten in de natuurwetenschappen zes keer zoveel kans hebben op ernstige angst en depressie als de algemene bevolking (T. Evans et al. Natuur Biotechnologie. 36, 282–284; 2018).

Achterop raken: postdocs van dertigers zijn het beu om hun leven stil te zetten

Ik heb ontdekt dat de cultuur rond wetenschap en techniek de kern vormt van de geestelijke gezondheidsproblemen van veel studenten en wetenschappers. De sfeer is moordend, de weg naar succes is onmogelijk smal en het is gebruikelijk om je alleen te voelen. Het is een situatie waarin iedereen een doel nastreeft dat bijna onmogelijk lijkt te bereiken.

Ik denk niet dat we daar genoeg over praten. Wetenschap is zozeer een deel van onze identiteit. Maar tegelijkertijd willen we geen burn-out krijgen. Wij willen doorgaan, maar tegen welke prijs? Het was dus een grote uitdaging om een ​​balans te vinden tussen gelukkig zijn en genieten van onderzoek. Het klinkt gek, maar één ding dat mij echt heeft geholpen, is de zorg voor en tijd doorbrengen met mijn twee katten. Ze zijn een soort sociale steun en helpen gevoelens van angst, depressie en eenzaamheid te overwinnen.

Het is belangrijk om een ​​ondersteunend netwerk te ontwikkelen en te werken aan het bestrijden van het stigma rond geestelijke gezondheidsproblemen. We moeten de aanhoudende problemen in het onderzoek aanpakken, waaronder pesten, discriminatie en financiële problemen, die een negatieve invloed kunnen hebben op de geestelijke gezondheid van onderzoekers.

Als ik mezelf afvraag wat mij op de been houdt als zoveel mensen om mij heen weggaan, voelt het antwoord soms als masochisme! Maar serieus, ik heb veel problemen gehad, en het normaliseren van gesprekken over geestelijke gezondheid, en het werken met initiatieven op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg en zelfmoordpreventie, is uiterst belangrijk voor mij. Wat mij in de academische wereld op de been houdt en vooruitgang boekt, is echt mijn liefde voor onderzoek en het potentieel om de mentor voor anderen te zijn waarvan ik wenste dat ik die zelf had gehad.

COTTRELL TAMESSAR: Pak de lekkende pijplijn en mentorschap aan

Promovendus reproductieve biologie aan de Universiteit van Newcastle en het Hunter Medical Analysis Institute in Newcastle, Australië.

In de academische wereld hebben we veel statistieken die illustreren wat we een lekkende pijplijn noemen. Er is bijvoorbeeld een grafiek die laat zien dat er in Australië meer PhD-afgestudeerden zijn dan er academische banen zijn (zie go.nature.com/3h614nj), en ik denk altijd: “Wat doen we om mensen voor te bereiden op een carrière buiten de academische wereld?” Ik denk niet dat we genoeg doen. Er rust nog steeds een stigma op het niet kunnen ‘maken’ in de academische wereld.

We zouden de definities van wat het is om succesvol te zijn moeten verbreden, voorbij het conventionele academische pad, en ook loopbaantrajecten in de industrie, de overheid, non-profitorganisaties en andere sectoren moeten omvatten. ondernemerschap.

Amerikaanse postdocs in staking: hoe zal aan de eisen voor hogere lonen worden voldaan?

Er zijn allemaal zaken die je als promovendus tegenwerken, zoals het niet vinden van de juiste mentor en een gebrek aan advies over hoe je een breed scala aan carrièremogelijkheden kunt zoeken. Logischerwijs kun je op elk second de academische wereld verlaten, maar er zijn weinig richtlijnen over hoe je je hoogwaardige vaardigheden naar andere beroepen kunt vertalen.

Het is niet dat je die vaardigheden niet hebt. Het is alleen onduidelijk hoe ze moeten worden aangepast aan niet-academische werkomgevingen, of het nu gaat om onderzoek en ontwikkeling in de industrie, bijvoorbeeld, of om het vormgeven van overheidsbeleid.

Academische instellingen zouden zich meer moeten inspannen om ervoor te zorgen dat hoogopgeleide, academisch geschoolde mensen de kans krijgen om op andere manieren een belangrijke maatschappelijke bijdrage te leveren. Dat is een behoefte waarin momenteel niet wordt voorzien.

Het zou waardevol zijn om programma’s te hebben die academici leren hoe ze dat moeten doen. Misschien kunnen er meer conferenties komen die professionals uit de industrie in touch brengen met academici om gesprekken te bevorderen, de mogelijkheden te onthullen om de academische wereld te verlaten en academische wetenschappers te laten zien wat de industrie wil. Er zouden ook meer inspanningen gedaan kunnen worden op bachelorniveau om de vaardigheden in de sector te bevorderen. Er moet meer synergie komen tussen universiteiten en het bedrijfsleven.

Bijzonder nuttig zijn programma’s die individuen in staat stellen opnieuw de academische wereld te betreden en hun ervaringen te gebruiken om projecten te leiden en begeleiding te bieden om samenwerkingen binnen de sector te bevorderen. Groepsleiders en hoger personeel in de academische wereld moeten worden aangemoedigd om deze relaties met de sector te ontwikkelen om de carrièrevooruitzichten van afgestudeerde studenten en postdocs te vergroten.

PRAKRITI GUPTA: Weeg moeilijke keuzes af om het juiste pad te vinden

Pediatrische intensive care-specialist die multi-orgaandisfunctie bestudeert aan het All India Institute of Medical Sciences in Patna, India.

Als kinderarts en arts denk ik erover na hoe de komende vijf jaar van mijn carrière eruit zullen zien. Ik vind het het leukst om zowel aan de financial institution als aan het mattress te werken. Mijn patiënten inspireren mij om vragen te stellen en antwoorden te vinden.

Maar er is voor mij geen formele infrastructuur om een ​​opleiding tot arts-wetenschapper te volgen in India. Tijdens gesprekken in Lindau vertelden mensen me dat de Verenigde Staten de plek zijn waar je naartoe moet. Interdisciplinaire opleiding wordt daar gewaardeerd.

Hoe je na een PhD de sprong naar de industrie kunt maken

Ik las een artikel in de Tijdschrift van de Royal Society of Drugs die zei dat er een vertraging van 17 jaar is bij de implementatie van klinisch onderzoek (Z. Slote Morris et al. JR Soc. Med. 104, 510–520; 2011). Het duurt dus lang voordat de richtlijnen die we through onderzoek bedenken, daadwerkelijk in de praktijk worden vertaald.

Ik sta dus op een kruispunt. Het zijn van een arts geeft onmiddellijke voldoening. Je doet het elke dag goed en maakt in realtime een verschil. Het is tastbaar. Dit geldt vooral in een ontwikkelingsland, waar veel mensen geen toegang hebben tot hoogwaardige gezondheidszorg. Ik voel me verscheurd, omdat ik weet dat ik als arts veel kan doen, van een vriendelijke en empathische arts tot een goede mentor en een goed afdelingshoofd.

Als basiswetenschapper daarentegen is het uitgestelde bevrediging. Elke dag op de intensive care besef ik dat mijn handen op een gegeven second vastgebonden zijn; er zijn grenzen aan de bestaande kennis, vaardigheden en technologieën. Ik erken terdege de noodzaak van fundamenteel onderzoek om bijvoorbeeld te bepalen welke vloeistofniveaus optimaal zijn voor kinderen. (Tijdens mijn kindergeneeskundeopleiding leidde ik een klinische proef waarin verschillende niveaus van intraveneuze vloeistoftherapie bij ernstig zieke kinderen werden vergeleken om te proberen de beste aanpak te bepalen om hen te ondersteunen en orgaandisfunctie te voorkomen.)

Maar ben ik degene die dit fundamentele onderzoek gaat doen? Als dat zo is, betekent dat waarschijnlijk dat ik mijn land moet verlaten. De grootste uitdaging voor mij op dit second is proberen mijn plek in de wereld te vinden. Denk ik als wereldburger? Denk ik dat, waar ik ook ga, mensen zullen profiteren van wat ik doe?

Dus nu ben ik aan het uitzoeken hoe ik beide dingen waar ik van hou naadloos kan combineren. Op de lange termijn hoop ik een carrière aan het mattress op te bouwen en in India een workforce te creëren dat een verschil kan maken. Ik hoop een positieve klinische en onderzoeksomgeving te bieden die anderen helpt die met soortgelijke carrièredilemma’s worden geconfronteerd.