Seattle, Washington

Koralen in het Caribisch gebied sterven af decennia lang uitgeschakeld – en een verwoestende hittegolf daar afgelopen zomer maakte de zaken nog erger. Onderzoekers denken nu na over iets dat ooit ondenkbaar was: is het tijd om inheemse soorten op te geven en te transplanteren sterkere koralen van andere oceanen tot worstelende Caribische riffen?

Het is een radicaal voorstel dat de regio voor altijd zou kunnen veranderen. Maar het is belangrijk om de mogelijkheid nu te onderzoeken, omdat de tijd voor de riffen in de regio bijna op is, zegt koraalgeneticus Michail Matz tijdens een presentatie op de Jaarlijkse bijeenkomst van de Vereniging voor Integratieve en Vergelijkende Biologie in Seattle, Washington, op 4 januari.

Koraaltransplantatie zou tientallen jaren duren om te bestuderen en uit te voeren, en met elk voorbijgaand jaar ook in het Caribisch gebied gebleekte riffen lopen een groter risico op erosie en instorting, waardoor de rotsachtige infrastructuur waarop de getransplanteerde koralen zich zouden kunnen vestigen, wordt vernietigd. “Het is een 11e-uursoplossing”, zegt Matz, werkzaam aan de Universiteit van Texas in Austin. “En het is nu 11.45 uur.”

Ecosysteem in gevaar

koraalrif de bescherming tegen kusterosie te verbeteren en bieden cruciale beschutting voor jonge vissen. Maar de riffen in het Caribisch gebied zijn verwoest door klimaatverandering, ziekte en vervuiling. Volgens sommige schattingen zijn de koralen in bepaalde regio’s de afgelopen twintig jaar met meer dan 80% afgenomen. Een langdurige en recordbrekende hittegolf afgelopen zomer heeft het gevoel van urgentie verder vergroot.

‘Ecologisch verdriet’ houdt wetenschappers in de greep die getuige zijn van de achteruitgang van het Nice Barrier Reef

“Het was niet alleen dat de information werden gebroken”, zegt Margaret Miller, onderzoeksdirecteur bij Secore Worldwide, een non-profitorganisatie die zich richt op het herstel van koraalriffen en gevestigd is in Hilliard, Ohio. “Ze zijn uit het water geblazen.” Er zijn voorspellingen dat de volgende zomer web zo erg – of erger – zou kunnen zijn.

In de oceanen van de Indo-Pacifische regio, veel koralen blijven bloeien. Verschillende koraalsoorten daar worden beschouwd als ‘superrecruiters’ vanwege het gemak waarmee hun larven zich hechten aan riffen en deze koloniseren. Dominante koraalsoorten in het Caribisch gebied zijn daarentegen slechte rekruteerders en belemmeren hun vermogen om te herstellen van een ramp¹.

Als gevolg hiervan suggereert Matz dat het misschien tijd is om te onderzoeken of het transplanteren van deze Indo-Pacifische soorten naar het Caribisch gebied een manier zou kunnen zijn om de riffen opnieuw te bezaaien. Veerkrachtige soorten zoals tafel koraal (Acropora-hyacinthus) zouden beter kunnen gedijen in een uitdagende omgeving.

Dat is een impopulair en pijnlijk voorstel, zegt Miller, maar wel eentje waarvan ze verwacht dat het serieuzer zal worden genomen in de nasleep van de ernstige hittegolf van afgelopen zomer. ‘We zijn allemaal nogal geschokt’, zegt ze. “Er zullen meer gesprekken plaatsvinden over radicalere interventies.”

Mislukte oplossing

Jarenlang hebben natuurbeschermingsgroepen zich geconcentreerd op het herstel van dorre riffen door duizenden jonge, inheemse koralen te planten in de hoop dat ze zouden floreren. Voor het grootste deel is dat niet het geval, zegt Carlos Prada, koraalevolutiebioloog aan de Universiteit van Rhode Island in Kingston. De koraalpopulaties zijn blijven afnemen, zegt hij: “Ofwel doen we iets anders, ofwel raken we de koralen kwijt.”

Maar het binnenhalen van exotische soorten zou het einde van het inheemse rif kunnen betekenen, zegt Miller. Riffen die uit niet-inheemse soorten bestaan, kunnen een deel van de ecologische diensten van inheemse riffen leveren, maar het zullen geen Caribische riffen meer zijn, zegt Miller. Ze voegt eraan toe dat het onduidelijk is of zelfs de Indo-Pacifische koraalsoorten de vervuiling, excessive hitte en ziekten van het Caribisch gebied zouden kunnen overleven. Bovendien kunnen getransplanteerde soorten nieuwe ziekten met zich meebrengen en de lokale ecologie op onvoorspelbare manieren verstoren.

Matz stelt dat er stappen kunnen worden ondernomen om het ziekterisico te verminderen, zoals het kweken van de transplantaten in het laboratorium voordat u ze in het open water introduceert. Wat de onvoorspelbare gevolgen betreft, stelt hij voor dat de eerste veldstudies plaatsvinden in gebieden waar het onwaarschijnlijk is dat het geïntroduceerde koraal zich naar andere regio’s zal verspreiden.

De oceaan is heter dan ooit: wat gebeurt er daarna?

Niettemin zouden dergelijke pilotstudies een gruwel zijn voor de huidige benaderingen van natuurbehoud, en het is onwaarschijnlijk dat ze vandaag de dag gefinancierd of toegestaan ​​zullen worden, zegt Prada. Het belangrijkste wat je nu moet doen, zegt hij, is het gesprek aangaan.

Andere radicale ideeën die de komende twee jaar in overweging kunnen worden genomen, zijn onder meer: CRISPR-genoombewerking van inheemse soorten om ze hittebestendiger te maken, of behandeling met micro-organismen die ziekteresistentie kunnen bevorderen, zegt Miller. Het zal een moeilijke keuze worden: elk van deze ideeën brengt risico’s met zich mee voor het natuurlijke ecosysteem.

“Hoe ver ga je? Wanneer geven we het gewoon op?” ze zegt. “Ik weet het niet.”