Eerste Kerstdag markeert de launch van de 12e movie van de 80-jarige regisseur Michael Mann, Ferrari. De movie concentreert zich op een tumultueuze periode in het leven van Enzo Ferrari (Adam Driver) eind jaren vijftig en volgt de oprichter terwijl hij twee households en zijn falende bedrijf combineert. Het lot van zijn gelijknamige bedrijf hangt af van de prestaties van zijn staff in de Mille Miglia, een race van 1.000 mijl door Italië.

Ferrari lijkt misschien een prestige-biopic met Academy Award-aspiraties; het is een historisch stuk dat ons een belangrijk persoon laat zien op een kruispunt, verdeeld tussen hun persoonlijke en professionele leven. Chauffeur haalt zijn Italiaanse accent er weer uit Het huis van Gucci; Penélope Cruz kauwt op het landschap als Ferrari’s vrouw en zakenpartner Laura, vervreemd na de dood van hun zoon Dino; Shailene Woodley speelt zijn vriendin Lina, met wie hij buiten zijn huwelijk een zoon heeft, een potentiële erfgenaam van de Ferrari-troon.

Deze movie is echter een waar passieproject voor Mann, die probeert een Ferrari-film te maken sinds de jaren negentig, zijn liefdesrelatie met de auto’s dateert uit de late jaren ’60. De regisseur gebruikte zijn eerste grote Hollywood-salaris op een Ferrari. Mann kon geen financiering krijgen tot 2022en hij prijst trots de onafhankelijke productie buiten het studiosysteem aan, en de distributie ervan door Neon, het hippe bedrijf dat verantwoordelijk is voor het brengen van movies als Parasiet, Driehoek van Verdriet, En Anatomie van een val.

Als je niet genoeg weet over het bronmateriaal om gehyped te worden voor een movie over Enzo Ferrari, is Mann in de regisseursstoel misschien wel genoeg reden om te kijken Ferrari. Er is een toegewijde sekte van filmnerds die seizoenskaarten hebben voor alles wat Mann regisseert, van television’s Miami Vice En Dief in de jaren tachtig through het grote scherm Miami Vice in 2006 en zijn “Kun je geloven dat Thor een hacker is !?” Thriller uit 2015 Zwarte hoed.

Een van de kenmerken van de movies van Michael Mann is dat hij houdt van verhalen over personages die heel goed zijn in hun werk. Dief met James Caan met moeite kluizen kraken met boren en branders. In Warmte, we zien Neil McCauley van Robert De Niro boeken over metalen bestuderen om de planning voor hem te informeren uitgebreide overvallen. Bijna elke Michael Mann-film bevat een of ander genie in zijn vakgebied, van FBI-profilers (Mensenjager) aan hardnekkige journalisten (De ingewijde) voor hackers (Zwarte hoed).

Ferrari is niet anders, waarbij Enzo Ferrari betrokken is bij elk side van de poging om zijn auto’s in racevorm te krijgen. Mann zorgt ervoor dat Ferrari blauwdrukken tekent van snellere motoren en afwisselend zijn staff van coureurs uitscheldt en inspireert. In Mann-films bestaat er zelden twijfel over de vraag of deze consultants wel of niet over de vaardigheden beschikken om de klus te klaren. Het gaat erom of ze hun omstandigheden wel of niet kunnen overwinnen om dat te doen, of ze zijn teruggesleept naar hun vak voor een laatste klus of verzamelen de moed om tegen grote verwachtingen in stelling te nemen.

Het is gemakkelijk om cynisch te zijn over Manns reputatie voor het afbeelden van stijlvolle, hypermannelijke hoofdrolspelers met emotionele bagage. Enzo Ferrari voldoet ruimschoots aan de eisen. Hij ziet er goed uit met een zonnebril en maatpak, terwijl hij tussen de twee vrouwen in zijn leven heen en weer stuitert en zijn bedrijf op de rand van een faillissement staat. De coureurs van Ferrari zijn allemaal onberispelijk knap en ook onbevreesd, need racen is een gevaarlijke sport.

Vanwege dat gevaar is het erg als een acteur achter het stuur van een raceauto kruipt. De aantrekkingskracht van het racen met snelle auto’s is al tientallen jaren een obsessie voor Hollywood-acteurs Steve McQueen naar Paul Nieuwman naar Rowan Atkinson aan regerend Sexiest Man Alive Patrick Dempsey, die meedoet Ferrari hij speelt de Italiaanse coureur Piero Taruffi (met een bos niet-McDreamy-achtig, bijna wit haar). Gelukkig werken de racescènes in Ferrari, gedeeltelijk omdat Dempsey doet zijn eigen stuntrijdeneigenlijk gaat het heel, heel snel.

Mann heeft een slaafse toewijding aan nauwkeurigheid; in interviews prijst hij trots de elementen van zijn movies aan die uit het echte leven zijn gerukt. Voor Diefhuurde hij echte brandkastkrakers in als adviseurs, tegen de Ringer, “We hadden geen rekwisietenafdeling, omdat we alleen maar gebruik maakten van alle gereedschappen en zijn houding van (juwelendief) John Santucci.” De real-life technieken waarin Mann portretteert Zwarte hoed geholpen zijn reputatie vestigen als een van de weinige movies waarin het hacken goed gaat. Voor Warmte, Mann liet de forged een echte gevechtstraining ondergaan, wat leidde tot een beroemd verhaal over beelden van Val Kilmer die zijn geweer herlaadt en wordt gebruikt om echte Particular Forces-cadetten te trainen in Fort Bragg.

In interviews voor Ferrari, bespreekt Mann vaak gretig de particulars uit het echte leven die hij in de movie heeft aangebracht. In een featurettevertelt Mann over het proces van het opnieuw creëren van de periodespecifieke Ferrari’s door 3D-scans van de originele voertuigen te ontwikkelen en deze opnieuw op te bouwen met moderne technologie. In gesprek met de Guardian, prijst hij de getrouwe geluidseffecten uit de movie aan en voegt er vrolijk aan toe: “Ferrari’s maken een geluid als geen andere auto. Het is muziek.”

De races binnen Ferrari voelen echt omdat ze dat tot op zekere hoogte ook zijn. In een tijdperk waarin CGI voor alles wordt gebruikt, van achtergronden tot gezichten tot superhelden-punch-fests, zijn er steeds minder regisseurs die ons iets legitiems kunnen laten zien. Er is een groot verschil tussen Le Mans En De snelle en de furieuzeen Ferrari wordt gesteund door Manns toewijding aan authenticiteit, door de indruk dat er een digicam aan Dempsey’s auto was vastgebonden.

In het moderne Hollywood is de kracht om je kans te maken – figuurlijk en letterlijk – aan het verdwijnen. Wanneer een regisseur zich aanmeldt voor een groot finances Marvel movie wordt de movie voorverpakt geleverd met een klein leger CGI-artiesten die klaar staan ​​om alle speciale effecten in te schilderen. Ferrari werd onafhankelijk geproduceerd, maar het was niet goedkoop. In plaats daarvan ontwierp Mann het met zorg, met beelden van het Italiaanse platteland die internet zo doordacht aanvoelden als de beelden waarin we een chauffeur volgen die honderd kilometer per uur rijdt.

De professional waar Mann wellicht het meest in geïnteresseerd is, is hijzelf Ferrari fungeert ook als een movie over het regisseren van een movie. In scènes waarin Enzo Ferrari zijn coureurs probeert te inspireren of minutieuze precisie van zijn bemanning eist, is het moeilijk om niet te denken dat Mann spreekt over zijn eigen ervaringen met acteurs en zijn staf onder de lijn. Het is een zware klus om de leiding te hebben, en Mann lijkt gefascineerd door Ferrari omdat hij, om de movie te parafraseren, geen auto’s racet om een ​​autobedrijf te runnen – hij runt een bedrijf zodat hij kan racen. Manns movies zijn vaak commercieel, maar Ferrari herinnert ons eraan dat hij ze maakt uit liefde voor de kunstvorm, niet alleen om grote kassacijfers te behalen.

De sterkste delen van Ferrari zijn doordrenkt van Manns toewijding aan het maken van goede movies. Het zou zeker gemakkelijker zijn om vals te spelen en CGI te gebruiken om het te laten lijken alsof de auto’s van Enzo Ferrari snel gaan. Het hebben van de vaardigheid en de middelen om ons het echte werk te laten zien, is iets waartoe alleen een regisseur als Michael Mann is toegerust.