De muziek stopt nooit
Er is een band op de snelweg
Ze stappen hoog de stad in
Het is een regenboog vol geluid
Het is vuurwerk, calliopes en clowns
Iedereen danst…
Bob Weir en Wolf Bros speelden op 18 september 2019 in San Diego tijdens Humphreys Live shows by the Bay in een prachtige jachthavenomgeving; een behoorlijk tropisch uitzicht met palmbomen en de snel veranderende oranje, roze en rode zonsondergangkleuren voordat de present begon. Als je naar deze locatie gaat, probeer dan vóór de present in het restaurant te dineren, vooral als er een concertdinerarrangement is. De chef-kok Jason Gethin bereidde een geweldig diner voor, inclusief een uitgebreid voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. De decadente roodfluwelen marquisecake was een foodie-traktatie uit de hemel.
Bob Weir, een origineel lid van de Grateful Useless samen met dreadhead-drummer Jay Lane en de immer goedlachse bassist Don Was stelde niet teleur, aangezien ze voornamelijk Grateful Useless-nummers speelden, met een paar nummers van Bob Dylan. Het grote geluid van het trio doet je vergeten dat er maar 3 bandleden zijn; hoe doen ze dat?
 |
| Invoice W – lokale SD-doodhoofd |
Mensen uit San Diego waren voor de present gekleed in hun beste, chique tie-dye-outfits, stonden, dansten, dronken en poseerden in de gangpaden om aan de zitplaatsen te ontsnappen, wat niet zo schadelijk was voor het opstaan en dansen als aanvankelijk werd gedacht. Het publiek was spraakzaam en er gingen een aantal passende Shut Up- en Dance-stickers rond. De eerste set begon met het toepasselijke ‘The Music By no means Stopped’ en vervolgde met ‘Simple Solutions’, ‘Standing on Shaky Floor’ en vervolgens het soulvolle Dylandeuntje ‘After I Paint My Masterpiece’. Weir speelde toen een van zijn eigen nummers, het dansbare ‘Gonesville’. Maar toch riep niemand: ‘Ik hou van je, BOBBY!’ tijdens deze voorstelling. Misschien heb ik dat al een of twee keer eerder gedaan. “Deep Elem Blues”, “Tennessee Jed”, “Free Lucy”, “Misplaced Sailor” gevolgd door een “Saint of Circumstance” eerste set nearer.
De tweede set begon met “Blackbird” van The Beatles, leidend naar “Cassidy” en “Truckin’.” “Fever”, “Scarlet Begonias”, “I Want a Miracle” waren de volgende. Bob Weir die Bob Dylan zingt is altijd een feest en hij stelde in de tweede set niet teleur met een andere Dylanklassieker “A Laborious Rain’s A-Gonna Fall.” Weir sprak de woorden zo uit dat je elke lettergreep en bijna elke letter kon horen. En toen waren we “Going Down The Highway Feeling Unhealthy.”
Het hoogwaardige geluid kwam van Weir’s Diamond Sequence ELA M 251E Telefunken-microfoon; verkoopprijs tussen $ 10 en $ 12.000,00, Amerikaanse {dollars}, wat neerkomt op ongeveer 3 miljoen Canadese loonies. Jason Scheuner van Telefunken zei: “Het is de meest gewilde studiomicrofoon in de geschiedenis. De absolute heilige graal onder de microfoons.” Het podium werd ontdaan van monitorluidsprekers en snoeren, waardoor alleen de muzikanten en hun instrumenten overbleven. Het drumstel dat eruitzag als een gewoon drumstel was eigenlijk een elektronische set met elektronische bekkens die signalen naar de zangbodem en het PA-systeem stuurden. Deze microfoon is erg gevoelig en werd gebruikt zodat de band zichzelf kon horen spelen; het geluidsniveau op het podium werd verlaagd, waardoor een comfortabele en persoonlijke sfeer ontstond en het oorverdovende impact werd weggenomen. We willen dat de oren van Weir gezond blijven! De present eindigde excellent met de tijdloze toegift ‘Ripple’, geschreven door Jerry en de geliefde Robert Hunter, de mannen wier literaire teksten essentieel zijn in ons dagelijks leven.
RIP Robert Hunter 23 juni 1941 – 23 september 2019
Bob Weir en Wolf Bros… “Ze zijn een onbeschrijfelijke band.”
*Bedankt aan Jason Scheuner voor de informatie over Bobby’s ELA M 251E Telefunken-microfoon.
Recensie door: Ann Horvat
Foto’s door: Dave Stotts Pictures
 |
| Anna Horvat |