Beste Annie: Ik ben opgegroeid tijdens een economische depressie. Ik had een zus die twee jaar ouder was dan ik en een zus die zes jaar jonger was. Ik was zes jaar oud toen mijn zusje werd geboren, en mijn leven veranderde. Mijn ouders hebben mij verantwoordelijk gemaakt voor de zorg voor mijn zusje. Ik heb haar gevoed en gebaad, en als ze gewond raakte, was het mijn schuld. Het enige dat ik ooit van mijn moeder hoorde was: ‘Geef het aan de child’, ‘Laat de child het hebben’ en ‘Neem de child mee.’ Al mijn vrije tijd besteedde ik aan het zorgen voor de ‘child’ en het schoonhouden van het huis.
Waar was mijn oudere zus? Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat er met haar aan de hand was. Ze weigerde enig bevel op te volgen, deed nooit wat ze niet wilde doen en behandelde mij slecht. Mijn ouders konden niets met haar doen, dus lieten ze haar gewoon haar ding doen. Ik was niet alleen verantwoordelijk voor de zorg voor ‘de child’, maar ook voor het schoonmaken van het huis en andere klusjes – zoveel als een jong meisje maar kon doen. Ik werd niet mishandeld, maar ik voelde me onbemind door mijn ouders.
Mensen lezen ook…
Op zo’n jonge leeftijd besefte ik niet hoe moeilijk het voor mijn ouders was om eten op tafel te houden en huur te betalen om het gezin bij elkaar te houden. Toen ik ouder werd en dit begreep, zette mijn vader me op een dag aan tafel en begon zijn gesprek met: ‘Ten eerste willen je moeder en ik onze excuses aanbieden omdat we zoveel verantwoordelijkheid op je hebben gelegd. We konden niet afhankelijk zijn van je zus, en we konden wel afhankelijk zijn van en vertrouwen op jou.’ Hij vertelde me hoeveel hij en mijn moeder van me hielden. Dat is mij nooit eerder verteld.
Mijn verantwoordelijkheden hielden pas op toen ik trouwde en het huis verliet. Het gedrag van mijn oudere zus veranderde nooit, maar het praten en verontschuldigen van mijn vader maakte de resterende jaren thuis draaglijk. Nadat ik ouder werd en moeilijke tijden als echtgenote en moeder ervoer, besefte ik hoe moeilijk het voor mijn ouders was. Het belangrijkste is dat ze bij elkaar bleven en hun gezin bij elkaar hielden.
Ik groeide op tijdens een depressie en had in de loop der jaren veel interessante verhalen die ik met vrienden heb gedeeld, en een vriend stelde voor dat ik een verhaal over mijn leven zou schrijven. Op een dag ging ik achter mijn laptop zitten en begon te schrijven, en ik merkte dat ik nog steeds wrok koesterde. Geleidelijk aan ontdekte ik dat hoe meer ik schreef, hoe meer ik kon vergeven en loslaten. Dit hielp mijn zoon en dochter ook te begrijpen waarom ik bepaalde dingen deed, en ze waardeerden het dat ik nooit een van hen dwong verantwoordelijk te zijn voor de ander.
Met mijn oudere zus heb ik geen contact meer, en met mijn jongere zus heb ik een goede relatie. Hoewel het een zwaar leven is geweest, ben ik dankbaar dat het mij tot een beter mens heeft gemaakt, een overlever. – Dankbaar voor de ontberingen
Beste Dankbaar: Hartelijk dank voor het delen van uw temporary, waarin drie belangrijke punten aan bod komen. Eén daarvan is dat, hoewel je vader en moeder duidelijk geen ideale ouders waren en fouten maakten, ze deze herkenden en zich verontschuldigden. Dat vergt veel karakter en is een belangrijke les. Ouders maken allemaal fouten, maar het is bij het herstellen en erkennen van de fouten dat de echte genezing begint. Wat een geweldige les.
De tweede is dat je hebt toegestaan dat je ontberingen je beter maakten in plaats van verbitterd. Je hebt je temporary ‘Dankbaar voor de ontberingen’ ondertekend, en dat bewustzijn is een van de grootste geschenken die je jezelf kunt gevenen u bent een geweldig voorbeeld voor uw kinderen en kleinkinderen.
De derde is het medeleven dat je hebt voor je ouders, in het besef dat ook zij het financieel en waarschijnlijk emotioneel moeilijk hadden en dat ze hun greatest deden met wat ze op dat second wisten.. Ook zij overleefden. Toen ze eenmaal beter wisten, deden ze het ook beter.
Stuur uw vragen voor Annie Lane naar lieveannie@creators.com.