Amerikanen debatteren al twee jaar over pandemische beperkingen, en het debat is om goede redenen vooral beladen onder ouders van kleine kinderen. Hoewel maatregelen zoals maskering en isolatie voor de meeste mensen tijdelijk ongemak of ongemak betekenen, zijn de gevolgen ervan voor jonge kinderen die zich nog ontwikkelen mysterieuzer en mogelijk belangrijker en duurzamer.
Kinderen met spraak- of taalstoornissen zijn misschien wel het duidelijkste voorbeeld van deze duistere afwegingen. De pandemische beperkingen variëren per staat, provincie en schooldistrict, maar ik sprak met ouders in Californië, New York, Massachusetts, Washington, New Jersey, Iowa en Maryland die zeiden dat de logopedie van hun kinderen verstoord is – eerst door het verlies van -persoonlijke therapie en vervolgens door het maskeren van behoeften, op plaatsen waar deze wel bestaan.
De zoon van Megan heeft dat bijvoorbeeld wel Joubert-syndroom, een zeldzame genetische aandoening die zich vaak manifesteert in ernstig vertraagde spraak. Aan het start van de pandemie kon de toen vierjarige een paar eenvoudige woorden benaderen, zoals: mama En thuis, elk de zwaarbevochten overwinning van de intensieve logopedie die hij sinds zijn tweede jaar had gekregen. Maar hij ging veel achteruit tijdens de therapie op afstand, en heeft het nog steeds moeilijk nu de therapie persoonlijk is, omdat zijn therapeut een gezichtsmasker draagt. (Megan, die in Californië woont, vroeg om alleen met haar voornaam te worden geïdentificeerd om de privateness van haar zoon te beschermen).
De gevolgen van het onbehandeld laten van spraak- en taalstoornissen kunnen diepgaand zijn, vertelde Diane Paul, directeur klinische kwesties in de spraak-taalpathologie bij de American Speech-Language-Listening to Affiliation. Kinderen die moeite hebben om zich te uiten, kunnen gefrustreerd raken, wat kan leiden tot gedragsmatige uitdagingenen zij kan moeite hebben met het maken van vrienden. Veel kinderen met spraakstoornissen moeite om te leren lezen, maar ‘taal wordt een medium waardoor we later op faculty alles leren’, vertelde Alex Levine, een logopedist bij het Studying and Improvement Heart van het Baby Thoughts Institute. En hoe langer u wacht met het aanpakken van een spraak- of taalprobleem, des te groter wordt het moeilijker is het doen.
Veel van de ouders met wie ik sprak zijn gefrustreerd omdat hen is gevraagd het sociale en academische leven van hun kinderen in gevaar te brengen in naam van de openbare veiligheid. De eerste jaren van het leven van een form zijn belangrijk. Alles wat de ontwikkeling dreigt te belemmeren, of dat nu COVID-19 is of de bestaande maatregelen om het te vermijden, kan het gevoel geven dat je met de dobbelstenen gooit over de toekomst van een form. Op de een of andere manier zijn alle ouders van jonge kinderen tijdens de pandemie gedwongen om te gokken. Veel ouders van kinderen met spraakachterstanden houden niet van hun kansen.
Toen de wereld in het voorjaar van 2020 op slot ging, vertelden veel logopedisten mij dat ze zich snel hadden aangepast. Veel praktijken schakelden onmiddellijk over op teletherapie, vaak met succes. Maar therapie op afstand is moeilijk voor jonge kinderen. “Hij trok zich gewoon helemaal terug, ging op de grond liggen, begon met het speelgoed te spelen, draaide letterlijk zijn rug naar de laptop en probeerde hem dicht te doen”, zegt Julia Toof, een ouder in Somerville, Massachusetts, van haar toen bijna drie jaar oude laptop. -jarige zoon. “Het werkte gewoon niet.” Teletherapie vereiste doorgaans ook een aanzienlijke betrokkenheid van ouders, van wie velen tijdens de pandemie al overweldigd waren door werk en thuisonderwijs.
En toen de persoonlijke therapie werd hervat, maakten de maskervereisten het moeilijk. Sommige van de ruim tien spraak- en taaltherapeuten met wie ik sprak, zeiden dat kinderen de maskers afleidend vonden. Belangrijker nog is dat maskers de mond aan het zicht onttrekken, wat volgens de therapeuten verstorend werkt voor sommige vormen van therapie, vooral die welke zich richten op motorische spraak en motorische planning – ‘alles wat te maken heeft met daadwerkelijke spraak die uit je mond komt’, zei Alexandria Zachos, een patholoog uit Illinois. Voor “dat soort therapie moet je absoluut de mond van de logopedist zien en zij de jouwe”, zei Zachos.
Waar beschikbaar gebruikten therapeuten maskers met een doorzichtig paneel, met gemengde resultaten. “Ze zijn nogal ongemakkelijk om te dragen. Ze worden echt heet, ‘zei Zachos. En hoewel ze een aantal trucjes heeft geprobeerd om te voorkomen dat ze beslaan, gebeurt dat onvermijdelijk. Afgezien van het beslaan verhinderen zelfs doorzichtige maskers dat therapeuten tactiele signalen gebruiken, zoals rietjes of tongspatels om de tongen van patiënten op hun plaats te duwen, of bijtplaten om de kaak op één lijn te houden. Therapeuten hebben creatieve oplossingen gevonden – sommigen gebruiken bijvoorbeeld video’s om het plaatsen van de tong te demonstreren – maar degenen die ik raadpleegde waren het erover eens dat maskers niet ideaal zijn. “Er is gewoon veel interferentie op zoveel niveaus dat ik denk dat er zeker kinderen zijn wier zorg negatief werd beïnvloed en wier vooruitgang waarschijnlijk werd vertraagd,” zei Levine.
Problemen in de logopedie werden verergerd door problemen buiten de therapie. Ouders vertelden me dat hun kinderen aarzelen om met een masker op te praten, waardoor ze zich moeilijker veilig kunnen voelen in hun vermogen om te communiceren. ‘Hij is nauwelijks te verstaan zonder een masker”, zei een moeder van een driejarige jongen in Iowa die vroeg anoniem te blijven. “Als hij niet wordt begrepen, zal hij niet het vertrouwen hebben om verder te praten.” En op de hielen van uitgebreid schoolsluitingenlijken kinderen sociaal angstiger te zijn; het kan veel langer duren voordat ze zijn opgewarmd voor therapeuten, zegt Craig Selinger, eigenaar van een bedrijf dat logopedie en bijlessen aanbiedt in New York Metropolis. “Hun verbale output is beperkter omdat ze zich ongemakkelijker voelen”, vertelde Selinger me. Dit is een bijzondere zorg voor autistische kinderen, voor wie therapie vaak meer gaat over het koesteren van betrokkenheid dan over het opbouwen van woordenschat, zegt Daniëlle Lindgreneen in Los Angeles gevestigde logopedist.
Veel ouders en logopedisten hebben moeite om enige vorm van huisvesting te krijgen. “Ze ziet geen oplossing; er is geen mogelijkheid om naar buiten te gaan of een doorzichtig gelaatsscherm te gebruiken”, zei Megan over de therapeut van haar zoon. “Als dat nodig zou zijn, zouden we elke dag vóór onze logopedie een sneltest doen.” Verschillende therapeuten en ouders vertelden me dat hun scholen of instanties geen duidelijke maskers verstrekten.
De CDC vermeldt geen spraak- of taalstoornissen Een van de aanvaardbare redenen voor vrijstelling van de richtlijnen voor maskers op faculty is dat veel scholen er geen toestaan – noch tijdens therapiesessies op faculty, noch terwijl de kinderen in de klas zitten. Zelfs als er vrijstellingen beschikbaar hadden kunnen zijn voor kinderen met een kwalificerende handicap, zeiden sommige ouders dat ze bang waren om erom te vragen, uit angst dat hun form door klasgenoten zou worden uitgesloten als een viraal risico.
Onder de gegeven omstandigheden negeerden sommige logopedisten eenvoudigweg de regels. De moeder uit Iowa met wie ik sprak, vertelde me dat zelfs als de openbare faculty waar haar zoon therapie krijgt een maskermandaat had, zijn logopedist hem zou toestaan dit tijdens de therapie af te zetten. “Ze zei dingen als ‘Het is ons geheimpje'”, vertelde ze me. (De wijk is nu masker-optioneel geworden). Twee therapeuten met wie ik sprak en die op openbare scholen werken, gaven toe dat ze af en toe hun masker naar beneden trokken om visuele aanwijzingen te geven. En waar mogelijk doen sommige ouders hun uiterste finest om de tekortkomingen van de zorg voor hun kinderen goed te maken, door honderd greenback per sessie uit te geven aan privétherapeuten die bereid zijn te oefenen met alleen een doorzichtig gelaatsscherm. Megan zocht naar zo’n therapeut in haar omgeving, maar die schijnen onmogelijk te vinden. Daarom verlaagde ze in januari haar uren tot 20 procent om haar zoon te helpen leren praten.
Hoewel de omstandigheden van kinderen met spraakachterstanden niet universeel zijn, is de lastige aard van COVID-rekening voor ouders van jonge kinderen dat wel. Veel zeer belangrijke ontwikkeling vindt plaats in de eerste paar jaar van het leven van een form, en is daarvoor een sleutelmoment vangen en aanpakken Ontwikkelingsvertragingen. Dat is de reden dat veel ouders goed nadenken over ogenschijnlijk kleine zaken, zoals: scherm tijdhoeveel woorden hun kinderen op een dag horen, en of het oké is om een form in time-out. Pandemische beperkingen voelen beangstigend en experimenteel aan voor ouders van kinderen in de jongste leeftijdsgroep, omdat ze dat ook zijn. Hen vragen erop te vertrouwen dat ze de ontwikkeling van hun kinderen niet zullen verstoren, is veel gevraagd.
Met de juiste behandeling op jonge leeftijd kunnen sommige kinderen met het Joubert-syndroom leren spreken. Start 2020 had Megan het gevoel dat haar zoon op het punt stond dit te doen. Nu weet ze niet zeker of hij dat ooit zal doen. ‘Het raam gaat dicht,’ zei Megan. Het is onmogelijk om te weten hoe het zou zijn gegaan als zijn zorg niet was verstoord. Megan zou willen dat ze nooit in een positie was geweest om zich af te vragen.