Veel van de eersteklassers die de schietpartij op de Sandy Hook Elementary College hebben overleefd, zijn nu tweedejaarsstudenten op de middelbare college van mijn zoon. Als eerstejaars zit hij met een aantal van hen in een voetbalteam. De meeste middagen, terwijl ze hun korte passes en one-touch photographs beheersen, lijken die dag ver voorbij. Dan zal een moeder of vader tijdens een gesprek terloops een element uit hun vroege kinderjaren noemen – naar welke basisschool ze in de stad gingen – en we zullen het ons allemaal stilletjes herinneren.
Bijna tien jaar later, terwijl ik bij het voetbalveld sta, hoor ik nog steeds nieuwe verhalen van die dag.
Dat is het deel dat ik de mensen van Uvalde, Texas, niet zou willen vertellen als ik bij hen kon zijn terwijl ze hun nieuwe realiteit verwerken: wapengeweld heeft een lange staart. Er zullen dagen zijn waarop je stad, je kinderen, elk onderdeel van dit leven dat je doet, elke hoek van je verbeelding, het gevoel zullen hebben dat het alleen maar hoort bij de tragedie die je hebt meegemaakt.
Terwijl ik die laatste zin schreef, kreeg ik een sms van ons schooldistrict hier in Newtown, Connecticut: “Lees alstublieft de e-mail van de hoofdinspecteur.” Opnieuw heeft ze ‘droevig nieuws’ te delen, nieuws dat ik al kende, dit keer uit Texas, dit keer griezelig vergelijkbaar met ons verhaal hier: tot nu toe zijn 19 kinderen en twee docenten dood op een basisschool. In december 2012 liep een schutter een leerplek binnen en doodde twintig kinderen en zes volwassenen. Bijna tien jaar later is er niets veranderd wat een herhaling ervan kan tegenhouden. We zijn terug op dezelfde plek: kinderen die dood zijn in hetzelfde gebouw waar ze naartoe zijn gestuurd om te leren en te groeien.
De e-mail van de hoofdinspecteur waarschuwt ons voor de pijn die dit voor onze gemeenschap zal veroorzaken. Ze noemt adviseurs en de ‘overvloed aan voorzichtigheid’ die een ‘versterkte politieaanwezigheid’ op college rechtvaardigt.
College. Ik haal diep adem bij de gedachte mijn zoon daarheen te sturen. Dan herinner ik me dat hij vandaag waarschijnlijk niet minder (en niet meer) veilig naar college loopt dan gisteren. Alles verandert als er een schietpartij plaatsvindt, en toch verandert er nooit echt iets. Wapengeweld blijft bij ons, omdat we het toestaan. Onze leiders laten toe dat wapens de gedeelde ruimtes van ons dagelijks leven binnendringen. Deze week een college, twee weken geleden een supermarkt in Buffalo, New York. Onze antwoorden – lockdown-oefeningen, kits voor bloedcontrole in klaslokalen en gangen, eindeloze gedachten- en gebedsrondes – laten ons alleen zien dat we bereid zijn een niveau van wapengeweld te tolereren dat in een groot deel van de relaxation van de wereld ondenkbaar is. Op de vraag wat er nodig is om daadwerkelijk iets te veranderen, weigeren wij een antwoord.
We hebben rouwende moeders en vaders – mijn buren – gehoord die ons smeekten om met gezond verstand de wapenregulering aan te pakken. Sommige van mijn buren hebben lang en laborious gewonnen juridische strijd tegen een wapenfabrikant, en opstond de man die Sandy Hook zei was een hoaxen die hun leven tot een hel maakten, zelfs nadat het ergste al was gebeurd.
Ik ben trots op al die overwinningen. Maar ze beschermden die mensen in Buffalo of die kinderen in Texas niet. En ze zullen de mensen in de steden waar dit nog niet is gebeurd niet beschermen.
De voorjaarsvoetbalcompetitie onder 17 jaar in Newtown heeft laborious getraind. Voordat het nieuws over de schietpartij ons bereikte, waren ze in de late middagzon hun schoenen aan het rijgen en namen nog een ronde of een laatste stuk. Stel je deze kinderen voor, mijn zoon en zijn teamgenoten – en ga dan naar de noedels van de jazzband, keramisten aan hun wielen, players op Discord die nog een niveau hoger komen, kinderen die naar de vijver gaan om in een rij te gaan staan. Alle vrijheid van jong zijn, alle schoonheid van het kleine Amerika. Maar zulke schoonheid, dat weet ieder Newtown-kind, wordt maar al te gemakkelijk verbrijzeld.
En dat is het tweede wat mij namens de inwoners van Uvalde verplettert: ik wou dat ik hen kon vertellen dat zij de laatste rouwenden zullen zijn, de laatsten die zullen lijden.
Maar dat zullen ze niet doen, omdat ons land ervoor heeft gekozen om zelfs zijn jongste kinderen het risico te geven om te sterven. En zo voegt Uvalde zich bij onze lijst met steden.