Door Rachael Axelrod (WWF’s Senior Program Officer for Local weather, Communities, and Wildlife) en Elisabeth Kruger (WWF-manager voor het behoud van wilde dieren in het Noordpoolgebied)

© Nikki Sentinella / Nat Hab

Voordat we naar Churchill vlogen, onze Natuurlijke habitatavonturen groep kreeg te horen dat onze kansen om een ​​ijsbeer te zien veelbelovend waren, maar niets kon worden gegarandeerd – dit is tenslotte de natuur. Half november reisden we aan het einde van het ijsberenseizoen, de maand tussen half oktober en half november waarin de ijsberen van Nunavut en Manitoba langs de kustlijn van de Hudsonbaai zwerven, wachtend op de vorming van zee-ijs. Kom je te laat in Churchill, dan loop je het risico de beren te missen als ze zich diep in de bevroren baai wagen op jacht naar zeehonden.

Vijftien minuten na onze eerste dag ontdekten we al snel dat we de beren niet hadden gemist. We snakten gezamenlijk naar adem nadat onze chauffeur een beer in de verte had aangewezen, die langzaam over een bevroren vijver sjokte. Die eerste beer was er één van de bijna dertig die we die dag zagen. Tussen een paar sparrende vrouwtjes, verschillende familiegroepen moeders met welpen en talloze beren die in de zon lagen te luieren, waren er overvloedige waarnemingen.

© Nikki Sentinella / Nat Hab

We waren opgetogen en in battle. Deze reis naar Churchill was een unieke kans om ijsberen in hun natuurlijke habitat te zien – een ervaring die velen nooit zullen meemaken. Maar de aanblik van zoveel beren die langs de kustlijn van de baai rondzwierven, betekende ook iets anders: het zee-ijs had zich nog niet gevormd. Als gasten van Pure Habitat Journey’s klimaat vertrekwisten we dat dit reden tot zorg was.

© Nikki Sentinella / Nat Hab

IJsberen zijn gebouwd voor feesten en hongersnood. IJsberen zijn zeer efficiënte vergisters van zeehondenblubber, waarbij ze tot 97,4% van de geconsumeerde zeehondenblubber omzetten en alle energie die op dit second niet nodig is, opslaan als vetreserves die kunnen worden gebruikt als zeehonden schaars zijn. (1) Wanneer ijsberen toegang hebben tot een stabiel platform met zee-ijs, jagen ze op zoveel mogelijk zeehonden, waarbij ze de ponden verzamelen die ze tijdens de ijsvrije zomerperiode zullen overbruggen.

Zee-ijs is een complexe en dynamische habitat, maar naarmate onze wereld hotter wordt, zal het zich later blijven vormen en eerder smelten, waardoor het jachtseizoen voor ijsberen korter wordt en ze gedwongen worden steeds langere perioden te vasten. IJsberen kunnen slechts een beperkt aantal zeehonden eten gedurende de tijd dat ze toegang hebben tot zee-ijs. De opwarming als gevolg van de klimaatverandering stelt nu op de proef hoe lang ijsberen het zonder zeehonden kunnen stellen, nu de ijsvrije zomers in hun leefgebied steeds langer worden. Het zien van zoveel beren aan het einde van het seizoen aan land was een tastbare herinnering aan de zeer reële en actuele gevolgen van de klimaatverandering.

© Nikki Sentinella / Nat Hab

Wat dit punt naar voren bracht, was de mogelijkheid om je te verdiepen in het ingewikkelde ecosysteem dat de ijsberenpopulatie in stand houdt. De deskundige gids van Nat Hab, Nikki Sentinella, gaf inzichten van onschatbare waarde in het delicate evenwicht van het noordpoolgebied, en legde uit hoe elk onderdeel, van de kleinste micro-organismen tot de grootste zeezoogdieren, een cruciale rol speelt bij het ondersteunen van de manier van leven van de ijsbeer. Op dezelfde manier profiteren andere Arctische soorten van de beren. We keken hoe raven en vossen vlak achter de ijsberen aan liepen, klaar om zich te voeden met hun restjes. Het leren over de onderlinge afhankelijkheid van soorten in deze excessive omgeving onderstreepte de kwetsbaarheid van ecosystemen in het licht van de snelle opwarming van de aarde.

© Nikki Sentinella / Nat Hab

Dit was een diepgaande ervaring voor mij, aangezien ik normaal gesproken het grootste deel van het jaar vanuit een bureau in Washington DC aan klimaatveranderingsvraagstukken werk. Zoals mijn collega Elisabeth tijdens onze reis verschillende keren zei: “Het is één ding om iets intellectueel te weten, en iets heel anders om het te zien en te voelen.” Dit vatte mijn ervaring samen. Als je over klimaatverandering spreekt en schrijft, kun je je gemakkelijk verloren voelen in de omvang van het probleem. Maar de confrontatie met een arctisch ecosysteem dat zich niet snel genoeg aanpast aan ons snel veranderende klimaat voelde tastbaar op een manier die ik nog niet eerder had meegemaakt.

Voor Elisabeth, die vanuit het WWF-kantoor in Alaska dagelijks werkt aan vraagstukken rond de Noordpool en de ijsberen, was deze reis een kans om ijsberen als ijsberen veilig te observeren in hun natuurlijke habitat. Vaak, als ze tijdens haar werk ijsberen ziet, is haar eerste reactie ervoor te zorgen dat ze veilig is, wat inhoudt dat ze de beer moet afschrikken van mensen. Het is een echte traktatie om de beren zonder angst hun ding te zien doen.

© Nikki Sentinella / Nat Hab

Als vertegenwoordigers van WWF hadden we het voorrecht veel gesprekken te voeren met onze medereizigers. Deze discussies benadrukten het belang van gezamenlijke inspanningen bij het verzachten van en aanpassen aan de klimaatverandering. Met de achtergrond van de bevroren toendra achter ons voelden deze gesprekken zowel boeiend als pressing. De betrokkenheid en nieuwsgierigheid van onze groep waren inspirerend en we verlieten Churchill met een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid. We kunnen WWF, Pure Habitat Adventures, de stad Churchill, onze medereizigers en natuurlijk de ijsberen niet genoeg bedanken voor het bieden van zo’n unieke en onvergetelijke ervaring.

© Nikki Sentinella / Nat Hab

(1) Het beste, Robin. (2011). Verteerbaarheid van ringelrobben door de ijsbeer. Canadese Journal of Zoology. 63. 1033-1036. 10.1139/z85-155.