Op 15 april werden we wakker met het nieuws dat er oorlog was uitgebroken in Soedan. Vanaf onze schermen volgden mijn familie, onze Soedanese gemeenschap en ik de media en WhatsApp-groepen, hongerig naar informatie over wat er in het buitenland gebeurde.

We keken van een afstand toe hoe de gevechten tussen de Soedanese strijdkrachten en de Speedy Help Forces Khartoem binnenstroomden, chaos veroorzaakten en de eens zo levendige en vertrouwde hoofdstad in een spoor van vernietiging veranderden. We zagen video’s circuleren op sociale media van bange passagiers die ineengedoken op de vloer van de internationale luchthaven van Khartoem zaten terwijl deze zwaar werd gebombardeerd. We zagen hoe artsen hun patiënten op brancards en bedden het Al Shaheeda Salma-ziekenhuis uitreden nadat het was gebombardeerd. Terwijl we de ontbinding op onze schermen zagen gebeuren, renden we naar onze telefoons om familie en dierbaren thuis te controleren.

Acht maanden later zitten we nog steeds aan onze telefoons gekluisterd terwijl Khartoem en andere delen van Soedan nog steeds lijden onder het bombardement.

In december waren bij de gevechten meer dan 12.000 mensen om het leven gekomen en 6,7 miljoen mensen ontheemd geraakt, in wat de humanitaire chef van de Verenigde Naties, Martin Griffiths, “een van de ergste humanitaire nachtmerries in de recente geschiedenis” heeft genoemd.

Ik heb met pijn gezien hoe steden in oorlogsgebieden zijn veranderd en mijn mentale beeld van ‘thuis’ is afgebrokkeld onder het spervuur ​​van raketten, artillerie en bommen. Internet als veel andere Soedanese households hebben we op een opgelegde afstand moeten rouwen om de dood van dierbaren, waaronder recentelijk mijn grootvader, die door de oorlog de toegang tot gezondheidszorg had verloren.

Vanaf het start van het battle hebben explosieve wapens huizen verwoest, waaronder het huis van mijn eigen familie, hele wijken en infrastructuur, zoals ziekenhuizen, scholen en waterzuiveringsinstallaties. Start november werd de monumentale Shambat-brug die Omdurman en Khartoem Bahri verbond gebombardeerd en vernietigd. Bestanden die burgers in staat hadden moeten stellen steden onder bombardementen te evacueren, zijn ingestort of te snel beëindigd, waardoor burgers in precaire situaties als gevolg van bombardementen feitelijk aan hun huizen zijn vastgepind.

Explosieve wapens omvatten een reeks oppervlaktewapens en vanuit de lucht gedropte wapens en andere munitie, waaronder luchtbommen, artillerie- en mortierprojectielen, en raketten en raketten. Deze wapens zijn vaak te onnauwkeurig, of hun explosieradius is te groot om in bevolkte gebieden te kunnen worden gebruikt zonder onrechtmatige willekeurige schade te veroorzaken.

De situatie in Soedan is slechts één voorbeeld van wat er gebeurt als er vijandelijkheden plaatsvinden in steden. We hebben ook Gaza, Syrië en Oekraïne, waar we zien dat het gebruik van explosieve wapens steden onleefbaar maakt.

In Syrië zijn recente beschietingen en luchtaanvallen in Idlib en Aleppo zijn ruim 120.000 mensen ontheemd geraakt, terwijl in Oekraïne de luchtaanvallen, raketaanvallen en andere munitie van de Russische strijdkrachten vitale havens en graanfaciliteiten hebben getroffen en scholen en ziekenhuizen en andere civiele infrastructuur hebben beschadigd.

Het wijdverbreide gebruik van explosieve wapens door het Israëlische leger heeft Gaza, zoals VN-secretaris-generaal Antonio Guterres het uitdrukte, veranderd in een “kerkhof voor kinderen”. Grote delen van ooit zo dichtbevolkte wijken zijn volledig met de grond gelijk gemaakt. Palestijnse gewapende groepen hebben ook duizenden raketten afgevuurd op Israëlische bevolkingscentra.

Explosieve wapens doden en verwonden niet alleen burgers, maar veroorzaken ook enorme schade aan elektriciteitsleidingen, watervoorzieningen en andere essentiële infrastructuur. Deze schade kan resulteren in zogenaamde weergalmende of langdurige effecten die nog tientallen jaren schade kunnen veroorzaken. Bovendien vormen niet-geëxplodeerde oorlogsresten een bedreiging voor burgers tijdens en na vijandelijkheden en verhinderen ze de veilige terugkeer van vluchtelingen en ontheemden.

Hoewel dit landschap van wanhoop en ondergang onvermijdelijk lijkt, een product van de oorlogvoering van de 21e eeuw, bestaat er potentieel voor actie op mondiale schaal om het gebruik van explosieve wapens terug te dringen.

Vorig jaar hebben 83 landen de Politieke Verklaring over het gebruik van explosieve wapens in bevolkte gebieden aangenomen, waarin voor het eerst officieel de noodzaak wordt erkend om dit probleem dringend en direct aan te pakken. De verklaring verplicht regeringen en legers om beleid en inzetregels aan te nemen die burgers beter beschermen tegen het gebruik van explosieve wapens in bevolkte gebieden. Het verplicht hen ook om nieuwe normen en standaarden te ontwikkelen tegen bombardementen en beschietingen in bevolkte gebieden.

Veel landen waarvan de burgers tijdens gewapende conflicten onder explosieve wapens hebben geleden, hebben de verklaring onderschreven, zoals Cambodja, de Centraal-Afrikaanse Republiek en Palestina. Het werd ook ondertekend door producenten en exporteurs van explosieve wapens, waaronder Frankrijk, Zuid-Korea, Turkije en de Verenigde Staten. Soedan heeft de schade die wordt veroorzaakt door explosieve wapens in bevolkte gebieden erkend en erkend, maar heeft zich nog niet verplicht om op nationaal niveau actie te ondernemen op foundation van de verklaring.

Hoewel de verklaring niet juridisch bindend is, is het een belangrijke stap in de pogingen om het menselijk lijden tijdens gewapende conflicten te beteugelen. Een effectieve uitvoering en een humanitaire interpretatie van de verklaring zijn van cruciaal belang en absoluut noodzakelijk voor de bescherming van burgers.

Meer staten moeten de verklaring ondertekenen en solidair zijn met households zoals de mijne, het Soedanese volk en al degenen die gevangen zitten onder het spervuur ​​van de oorlog. We moeten dit second aangrijpen en eraan werken om de principes van de verklaring hoog te houden om de verwoestende tol van explosieve wapens op burgers te verminderen.

De standpunten in dit artikel zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele standpunt van Al Jazeera.