Gebouwd associate Oliver Fortescue deelde die van het bedrijf laatste onderzoek het onderzoeken van verschillende nationale benaderingen van kwaliteitsborging.

Nieuw-Zeeland heeft een “wetgevende aanpak die dicteert wat aanbieders kunnen doen”, zei hij, eraan toevoegend dat de praktijkcode van het land “zeer studentgericht is”. Australië hanteert ook een wetgevende aanpak en aanbieders eisen van agenten dat ze de nationale agentenopleiding voltooien.

Ierland hanteert volgens Fortescue een “lichte wetgevende aanpak”, inclusief een bepaling over een praktijkcode. Hij zei dat de praktijk elke één tot vijf jaar wordt gecontroleerd. Hij merkte echter op dat er volgens de beoordeelde gegevens zeer weinig agententraining plaatsvindt in het land.

Fortescue stelde dat veel van het werk dat wordt gedaan op het gebied van de Britse agentenregulering “gebaseerd is op aanzienlijke druk”.

“Het is feitelijk de sector die zegt: laten we iets doen voordat ons dit wordt overkomen,” zei hij, verwijzend naar de Nationale ethische codeeen gids voor agenten over verwacht gedrag en een hulpmiddel voor studenten.

De VS hebben vrijwillige accreditatie by way of AIRC. “Het is een wat ik een Rolls Royce-agentaccreditatiesysteem zou noemen”, aldus Fortescue. “Ze doen enorm veel antecedentenonderzoek”, waarvan een groot deel “veel verder gaat dan wat instellingen doorgaans doen”.

Fortescue voerde echter aan dat het voor velen buiten het bereik ligt, met een “flink prijskaartje” van ongeveer $10.000.

“Canada heeft een echte combine tussen provincies en territoria vanwege de aard van de plaats waar het onderwijs in de wetgevende macht zit met zijn openbare hogescholen en universiteiten”, vervolgde hij. Hij nam nota van de nationale agententraining die door ICEF wordt aangeboden en vermeldde Manitoba’s Internationale Onderwijswet,, die specifieke agentmanagementclausules heeft en een praktijkcode die een afspiegeling is van Australië en Nieuw-Zeeland.

Voorzitter en CEO van EduNova Shawna Garrett verwees naar een recente analyse van studievergunningen waarin het conversiepercentage van Nova Scotia werd vergeleken met de relaxation van het land, waar Nova Scotia 58% scoorde. “(Het) was de derde ergste in de hele regio”, zei ze.

EduNova heeft een aantal programma’s ontwikkeld om dit probleem aan te pakken, waaronder een trainingsprogramma voor agenten. Garrett zei dat ze ook financiering hebben ontvangen om een ​​trainingsprogramma voor Franstalige agenten voor Franstalige markten uit te voeren.

Daarnaast benadrukte ze het belang van het naar een regio brengen van de agentschappen. “We willen ervoor zorgen dat ze een goed begrip hebben van wat de universiteiten te bieden hebben (by way of) een persoonlijke ervaring in de echte wereld (hier).”

Joe Stokes, griffier en AVP van Worldwide at Technische Universiteit van Ontario, is van mening dat wat er momenteel gebeurt op het gebied van agentregulering in Ontario reactief is. Stokes zei dat hij vanwege die “mediahitte” gelooft dat er sprake is van een reactionaire aanpak namens de publieke sector.

Hij sprak over de ‘wij en zij’-factor tussen hogescholen, universiteiten en agenten, en zei: ‘We hebben niet altijd samen kunnen spelen’, en prees ‘sectorgedreven’ organisaties zoals EduNova.

Stokes maakte deel uit van een initiatief in Ontario om een ​​agentenraamwerk te ontwikkelen met ook aanbevelingen voor instellingen. Hij sprak over de noodzaak van gedeelde verantwoordelijkheid tussen agenten en instellingen. Hij uitte ook zijn bezorgdheid over het feit dat regelgeving voor aggregators “bijna onmogelijk te implementeren kan zijn en consistentie kan brengen over grote groepen van sommige agenten.”

“Ik denk dat Australië en Nieuw-Zeeland het het beste doen”

Luna Das, directeur klantpartnerschappen, Canada bij IDP Join, verklaarde: “Ook al heeft elk land de verantwoordelijkheid bij instellingen gelegd om hun agenten te laten werken, ik denk dat Australië en Nieuw-Zeeland dit het beste doen. Vooral Nieuw-Zeeland, dat veel aandacht besteedt aan het welzijn van de studenten en aan wat wij after-sales service noemen”, zoals ervoor zorgen dat studenten de juiste diensten krijgen.

Fortescue zei echter tegen de PIE: “Hoewel eerder onderzoek aantoonde dat agenten over het algemeen de voorkeur geven aan de zwaarder gereguleerde benaderingen in Australië en Nieuw-Zeeland, worden deze landen nog steeds geconfronteerd met dezelfde uitdagingen als andere bestemmingen, waarbij een klein aantal agenten en studenten zich onethisch gedragen. Als zodanig is het beste wat een sector of overheid kan doen het stimuleren van goede praktijken op het gebied van institutioneel administration.”

Waar het volgens Fortescue ‘harig’ kan worden, zijn de verschillende agentmodellen. “Er is veel moeite met het overstijgen van de traditionele agentmodellen naar aggregators, makelaars en zelfs weten wat een agent is.”

Das betoogde dat regelgeving en verantwoording veelzijdig zijn, omdat niet alleen aanbieders verantwoording nodig hebben, maar ook instellingen. “De afgelopen jaren hebben we gezien dat studenten steeds meer krijgen gedeporteerd. We hebben instellingen zien verdwijnen failliet. We hebben gezien dat er aanmeldingen van studenten binnenkwamen ingetrokken.” Ze zei dat er “slecht bloed en juridische problemen” kunnen zijn aan zowel de institutionele kant als de instanties.

Das gaf het voorbeeld van ‘scholar jumpers’, oftewel studenten die de ene instelling verlaten voor de andere. Ze benadrukte dat dit een genuanceerd gesprek is, omdat veel factoren een rol spelen bij een studentenoverdracht waar agenten geen controle over hebben.

Daarom is voor Das “het kennen van je klant erg belangrijk.” Ze raadde aan om tijdens hun reis verschillende contactmomenten met studenten te hebben om de beste pasvorm en het beste resultaat te garanderen. “Het leidt tot een beter resultaat voor de instelling en voor ons en leidt tot een betere klant.” Ze pleitte ook voor commissieblindheid om een ​​onbevooroordeelde student-first-benadering te bevorderen.

Fortescue vroeg zich af of de individualisering van Canada per provincie gemengde signalen naar de bronmarkten zou kunnen sturen, maar Stokes zei dat dit waarschijnlijk niet zou veranderen.

“In Canada hebben we dertien verschillende onderwijsjurisdicties”, zei hij. “Provinciale overheden gaan de zaken tot op zekere hoogte verwarren omdat we verschillende benaderingen hebben. Maar ik denk dat er kansen zijn voor regionale samenwerking.”

Hij voegde eraan toe dat het in veel provincies aan gezamenlijke inspanningen ontbreekt, waarbij “Ontario misschien wel de ergste is”. Stokes noemde Alberta en Saskatchewan als voorbeeld van mobilisatie om raden voor internationaal onderwijs op te richten.

Garrett besprak de mogelijkheid om een ​​nationaal kader te creëren by way of een orgaan als International Affairs Canada, dat “financiering opzij heeft gezet die vervolgens naar provincies, jurisdicties en regio’s zou kunnen worden gesluisd, en die ethische normen en aanbevolen praktijken voor agenten zou kunnen vaststellen”.

In een gesprek met The PIE deelde Fortescue mee dat hoewel bijna de helft van het CBIE-publiek de regulering van de institutionele praktijk steunde door middel van wetgeving en kwaliteitsaudits, “dit een goede coaching inhoudt en het duidelijk schetsen van de verwachte praktijken voor agenten, evenals transparant zijn met studenten over deze partnerschappen en wat zij van gecontracteerde agenten mogen verwachten”.

Om dit te bereiken, zo stelde Fortescue, moeten “ethische agenten, instellingen en overheden samenwerken om de integriteit van het systeem te waarborgen en de risico’s voor internationale studenten te minimaliseren”.

Hij concludeerde dat in dit opzicht de Britse aanpak, “met zijn grotere controle op de institutionele praktijk, waarschijnlijk de beste resultaten zal opleveren”.