Door Mike Fitz

Als je een van de cams met wilde dieren of dierenthema’s op discover.org bekijkt, dan weet je dat ze een uitzonderlijke lens bieden waardoor we de levens van individuele dieren kunnen bekijken. Dankzij het leiderschap en de moederlijke toewijding van de gorilla Pinga kon haar gemengde familiegroep bij GRACE genezen van trauma. De Californische condor Inikio overleefde de bosbranden, maar werd voortijdig door een andere condor uit haar nest gezet. De legendarische bruine beer Otis is een typisch voorbeeld van een lang leven en aanpassingsvermogen bij beren.

Tijdens mijn livechats met berencam concentreer ik me veel op de levens van individuele beren en breng ik de ervaringen van die beren in verband met grotere ideeën. Als we begrijpen hoe Otis zich heeft aangepast aan een lagere rang in de berenhiërarchie, kunnen we bijvoorbeeld beter begrijpen hoe oude beren zich aanpassen aan veranderingen en uitdagingen.

Er is echter relatief weinig in de wetenschappelijke literatuur dat onderzoekt hoe persoonlijke connecties met individuele dieren de steun van een persoon voor natuurbehoud beïnvloeden. Er wordt zelfs beweerd dat dit een bijziende strategie, en de meeste inspanningen voor natuurbehoud richten zich op het soortniveau. De individuele dieren die we bekijken op discover.org hebben elk een grote en toegewijde aanhang, dus hoe kan onze connectie met individuele dieren onze steun voor het behoud van een soort beïnvloeden? A nieuw papierwaarvan ik co-auteur ben, constateert dat individuele en favoriete dieren een grote, positieve invloed kunnen hebben op onze houding ten opzichte van natuurbehoudsinspanningen.

Mijn onderzoekscollega’s bij dit undertaking ontwikkelden een on-line enquête onder berencamkijkers die beschikbaar was in de zomer van 2019 en de zomer van 2020. Toen deelnemers aan de enquête werd gevraagd of ze individuele beren konden identificeren, zei 14% van de kijkers ja, 56% reageerde soms en 30% zei nee. Kijkers die individuele beren konden identificeren, werd ook gevraagd hoeveel individuele beren ze konden identificeren. Eenentwintig procent van de respondenten gaf aan één beer te kunnen identificeren, 45% kon twee tot vier beren identificeren, 20% kon vijf tot zeven beren identificeren en 14% kon meer dan zeven beren identificeren. Op de vraag of ze een favoriete beer hebben, antwoordde 53% ja en 47% nee.

Dus wat betekenen die resultaten? Niet veel totdat we de antwoorden op vervolgvragen onderzochten. In het bijzonder werd aan de kijkers gevraagd om aan te geven in hoeverre ze het eens waren met de stelling: “Het vermogen om individuele beren te leren kennen en/of te identificeren beïnvloedt mijn bereidheid om natuurbehoudsprogramma’s te steunen.” De vraag werd gesteld op een schaal van 1 (helemaal niet mee eens) tot 7 (helemaal mee eens). Degenen die individuele beren konden identificeren, waren het op aanzienlijk hogere niveaus eens met deze stelling (4,86 ± 1,86) dan de respondenten die individuele beren niet konden identificeren (3,31 ± 1,80). Belangrijk is dat degenen die zeiden dat ze een favoriete beer hadden, een nog hoger niveau van steun voor het behoud van beren rapporteerden (5,01 ± 1,58). Deze resultaten komen overeen met nog een studie gebaseerd op hetzelfde onderzoek waaruit bleek dat het vermogen om individuele beren te identificeren een positieve invloed heeft op de bereidheid van een persoon om te betalen om individuele bruine beren te beschermen. Bovendien leverde het opzettelijk kijken naar de bearcams wanneer een specifieke beer op het scherm stond betere natuurbehoudsresultaten op volgens de onderzoeksresultaten (dat wil zeggen, als je zei dat je vaker naar de bearcams keek wanneer Otis of 503 of een andere favoriete beer op digicam was, dan was je meer waarschijnlijk verklaren dat u het behoud van beren steunde).

Een aparte reeks vragen in de enquête was bedoeld om de emotionele band van een persoon met bruine beren te evalueren through een statistische methode die Conservation Caring wordt genoemd. Dit is een numerieke maatstaf voor de positieve emotionele band van een persoon met zijn soort of plaats. Deze vragen lagen op een schaal van 1 (helemaal niet mee eens) tot 9 (helemaal mee eens). Een hogere rating duidde op een grotere emotionele band. Kijkers die individuele beren konden identificeren, hadden vital hogere zorgniveaus voor natuurbehoud (7,06 ± 1,68) dan kijkers die soms alleen individuele beren konden identificeren (6,81 ± 1,54) en kijkers die individuele beren niet konden identificeren (5,85 ± 1,70). Het niveau van zorg voor natuurbehoud steeg ook met het aantal beren dat iemand zei te kunnen identificeren.

Als u geen beren kunt identificeren op de berencamera, hoeft u zich geen zorgen te maken. Het is geen wedstrijd en ik zal blijven werken om iedereen de instruments en verhalen te geven waarmee we contact kunnen maken met individuele beren. Ik weet ook dat er veel mensen zijn die nog steeds veel om beren geven, maar niet zoveel nadruk leggen op het leren kennen van individuen. Wat belangrijker is, is dat we de individualiteit van wilde dieren erkennen en erkennen dat het geen automaten zijn die louter instinctief handelen. Ze denken en voelen en hun leven is belangrijk bij het behoud van hele soorten. Andere Otis-achtige beren die Otis-achtige dingen doen, zwerven door wilde gebieden van Noord-Amerika, en als we een gezonde leefomgeving voor Otis kunnen veiligstellen en behouden, zullen andere beren hiervan profiteren.

We hopen deze resultaten uit te breiden en meer te publiceren over de invloed van individuele beren op natuurbehoud. Ik ben ook geïnteresseerd in het onderzoeken hoe interpretatieve evenementen – zoals de livechats en vraag- en antwoordsessies die ik leid tijdens het berencamseizoen – mensen ertoe aanzetten actie te ondernemen om beren en andere dieren in het wild te beschermen. Het is tenslotte één ding om te zeggen dat u het natuurbehoud steunt, maar het is iets anders om actie te ondernemen.

Veel kijkers van discover.org weten dat het bekijken van wilde dieren through webcams een krachtige en betekenisvolle ervaring kan zijn. Met de statistische ondersteuning van deze en toekomstige research kunnen we misschien meer parken en beschermde gebieden inspireren om webcams te gebruiken en de levens van individuele dieren te interpreteren om meer steun voor natuurbehoud op te bouwen.

Ik wil graag de onderzoekers bedanken die deze studie mogelijk hebben gemaakt: Jeff Skibins (die dit artikel heeft opgesteld en de data-analyse heeft gedaan) en Lynne Lewis en Leslie Richardson (die een belangrijke rol hebben gespeeld bij het ontwerp en de implementatie van de enquête). Ik wil ook graag de Katmai Conservancy voor het dekken van de kosten om het papier through open toegang voor iedereen beschikbaar te maken.