Het is verbijsterend. Hoe kan het dat er zoveel is overeenstemming onder Amerikanen over de noodzaak van strengere wapenwetten – 63 procent wil een regelrecht verbod op aanvalswapens – terwijl we hierin huge lijken te zitten huis van verschrikkingeneen schoollokaal vol afgeslachte kinderen om de hoek, zonder uitweg?
Maar momenten van een dergelijke verkeerde afstemming, wanneer de idealen van een kritische massa botsen met de regels die ons collectieve leven beheersen, kunnen ook aanleiding geven tot effectieve sociale bewegingen. De meesten van ons zijn niet bereid dit Amerikaanse ritueel nog langer te verdragen. De gezichten van die kinderen. De ondoorgrondelijke angst van die ouders, van die gebroken steden. De wrede passiviteit van politici. Tegelijkertijd overweldigend bewijsmateriaal uit landen als Australië en Groot-Brittannië laat zien dat het verminderen van het aantal wapens in een samenleving de mogelijkheid van massale schietpartijen verkleint – en, ik herhaal, dit is wat een meerderheid van de Amerikanen wil.
Het argument dat we hier al eerder zijn geweest, dat de wapenlobby een generatie politici op zak heeft, dat ons politieke systeem, en vooral de structuur van de Senaat, zal altijd een buitensporige invloed geven aan de absolutisten van het Tweede Amendement – het is allemaal waar. En toch, hoe vreselijk het ook is om te zeggen, we leren van elke moord. We komen dichter bij het soort beweging dat daadwerkelijk een verschil kan maken.
Vandaag relaxation mij één conclusie: de kinderen en ouders van ons land moeten de zomer gebruiken om zich lokaal te organiseren, een reeks nationale eisen op te stellen, en vervolgens weigeren in de herfst weer naar faculty te gaan totdat het Congres iets doet.
Laat het me uitleggen. Sociale bewegingen hebben twee elementen nodig om succesvol te zijn: verhaal en tactiek. Lenen van de politicoloog Joseph Nye, zouden we deze respectievelijk als zachte macht en harde macht kunnen beschouwen. Activisten moeten een meeslepend verhaal vertellen dat mensen meeneemt naar een nieuwe manier van denken en hen aanmoedigt om te handelen. Maar dat is niet genoeg. Er is ook het harde werk van het verzamelen van daadwerkelijke politieke macht om verschillende vertegenwoordigers te kiezen, wetten te veranderen en lobbywerk te stimuleren.
Als het om verhalen gaat, zijn degenen wier levens het meeste gevaar lopen bij massale schietpartijen de beste verhalenvertellers. Dit is een vreemd zwaar bevochten besef geweest. Dave Cullen, die verslag deed van de schietpartij in Columbine in 1999 en later schreef een boek erover, heeft gezegd dat in de dagen en zelfs weken na de aanval geen van de overlevenden over wapenbeheersing wilde praten. Hoewel een veelgehoord rechtse discussiepunt is dat spreken over nieuwe regelgeving onmiddellijk na een schietpartij de tragedie ‘politiseert’, besteden maar weinig mensen er meer zoveel aandacht aan. “Iedereen blijft ons vertellen dat dit niet het second is om politiek te zijn,” Kimberly Rubio verteld De New York Instances, twee dagen nadat haar dochter werd vermoord in Uvalde, Texas. “Maar het is. Het is.”
Het is één ding voor publieke figuren zoals Beto O’Rourke en Golden State Warriors-coach Steve Kerr om de emoties te uiten die veel Amerikanen hardop willen schreeuwen: Waarom blijft dit gebeuren? Doe iets! Maar het is iets heel anders om dit sentiment te horen van jongeren of de ouders van de slachtoffers. Dit zagen we na de 2018 schietpartij op de Marjory Stoneman Douglas Excessive Faculty in Parkland, Florida. Hoe anders klonk de beschuldiging in de snikkende stem van Emma Gonzalez, een middelbare scholier en een van de overlevenden: “Ze zeggen dat geen enkele moist de honderden zinloze tragedies die zich hebben voorgedaan had kunnen voorkomen. We bellen BS”, zei ze destijds. “Dat wij kinderen niet weten waar we het over hebben, dat we te jong zijn om te begrijpen hoe de overheid werkt. Wij bellen met BS.”
De Parkland-kinderen, zoals ze bekend werden, bouwden een van de krachtigste bewegingen rond wapenbeheersing tot nu toe, waaronder de March for Our Lives-bijeenkomst in Washington, DC, een van de grootste jeugdprotesten in de geschiedenis, slechts een maand na de schietpartij. Ze hielpen ook de gouverneur van Florida ervan te overtuigen een wetsvoorstel te ondertekenen dat de minimumleeftijd voor het kopen van een wapen verhoogde tot 21 jaar en de wachttijd verlengde tot drie dagen.
Maar nog een veelbelovende – en duidelijk onrustig-actie die ze uitvoerden nadat de schietpartij was geweest een nationale staking. Op 14 maart 2018 vroegen ze de leerlingen om om 10.00 uur de faculty te verlaten gedurende 17 minuten (voor de 17 slachtoffers in Parkland). De protesten waren ontroerend, maar gebeurden lukraak en slechts voor een korte, emblematische periode; ze werden een maand later herhaald, op de verjaardag van Columbine, en er waren zelfs enkele afzonderlijk georganiseerde studentenstakingen week. De stakingen van 2018 lijken nu misschien vergeetbaar, maar ze wezen wel op een tactiek die, bij agressievere inzet, echt onder de huid van sommige volwassenen zou kunnen kruipen.
En hier komt de harde macht om de hoek kijken. Eén ding dat we van de pandemie hebben geleerd, is dat de samenleving onder druk komt te staan als kinderen niet naar faculty gaan. Dit zou een staking tot een uiterst krachtige vorm van hefboomwerking maken. Een staking waarbij voldoende studenten betrokken zijn en die over dagen in plaats van minuten plaatsvindt, legt concrete druk op ambtenaren, van gemeentelijk niveau tot aan Washington. Als leerlingen niet naar faculty gaan, hebben ouders moeite om naar hun werk te gaan. Plotseling ondervinden onderbemande diensten – ziekenhuizen, metro’s – de gevolgen. Politici en lokale functionarissen hebben een puinhoop in handen – kinderen lopen achter bij het leren, ouders overbelast – en een sterke prikkel om aan een eis tegemoet te komen.
Ik kijk er niet naar uit om mijn eigen kinderen thuis te hebben of om ze een oneerlijke prijs te zien betalen voor verloren onderwijs. Ze hebben genoeg geleden tijdens de pandemie, en ze mogen niet in de frontlinie staan om een probleem op te lossen dat hun ouderen hebben gecreëerd. Maar de geschiedenis leert ons dat succesvolle bewegingen altijd moeilijke afwegingen vereisen. Neem het klassieke voorbeeld van de busboycot in Montgomery, Alabama, uit protest tegen de segregatie halverwege de jaren vijftig. 381 dagen lang, met grote final voor zichzelf, liepen en carpoolden de zwarte burgers van de stad en deden ze op andere manieren het harde werk om zichzelf te organiseren, zodat ze de bus konden vermijden. Dit soort zelfopoffering bouwde niet alleen een enorm gevoel van solidariteit op; het stelde hen ook in staat te winnen.
Het andere dat bewegingen nodig hebben is tijd. Dit zou de reden kunnen zijn dat de staking van 2018 geen grote influence heeft gehad. Het was een overhaaste reactie op de schietpartij in Parkland, die meer symbolisch dan strategisch aanvoelde. Handelen op momenten van verhoogd gevoel, zoals die waarin we ons nu bevinden, kan goed zijn voor de zachte macht en niet zo goed voor de opbouw van harde macht op de lange termijn. Het is allemaal te rauw. Welke emotie mensen op deze momenten ook aanmoedigt, neigt te verdwijnen naarmate de hectische nieuwscyclus zijn aandacht ergens anders op richt. Dit lijkt misschien contra-intuïtief, maar er is tijd nodig om als beweging te plannen en samenhang te creëren. Gelukkig staat de zomervakantie voor de deur.
Wat als leerlingen, ouders en leraren de komende drie maanden de tijd zouden nemen om te mobiliseren? Ze zouden duizenden lokale comités kunnen oprichten die de staking ondersteunen en beslissen over wat de nationale eis zou kunnen zijn – bijvoorbeeld een verbod op aanvalswapens. Ze zouden kunnen bedenken welke wederzijdse steun en kinderopvang ze nodig zouden hebben om de dagen en misschien weken door te komen die het Congres nodig zou hebben om in actie te komen. Ze zouden hun toewijding aan één idee, één tactiek kunnen versterken. Voor de jongste kinderen zouden de ouders het voortouw moeten nemen. Maar Parkland liet ons zien hoe toegewijd tieners zich kunnen inzetten voor het veiligstellen van hun eigen veiligheid en toekomst. Het zou enige tijd kunnen duren voordat de beweging haar krachten bundelde tot het nieuwe academisch jaar, waarna ze in één keer zou aanvallen.
Dit is uiteraard allemaal hypothetisch. Ik heb geen idee of zo’n dramatische actie, die wijdverspreide toewijding en opoffering van miljoenen mensen vergt, ooit daadwerkelijk zou kunnen plaatsvinden. Maar ik weet wel dat we op een kruispunt staan. De ondraaglijke geschiedenis van deze schietpartijen heeft ons uitgeput, maar heeft ons ook een idee gegeven van de weg vooruit. Hebben we genoeg verdriet geleden om erover na te denken?
Door Joseph S. Nye Jr.
Wanneer u through een hyperlink op deze pagina een boek koopt, ontvangen wij een commissie. Bedankt voor uw steun De Atlantische Oceaan.