In december 1977 nodigde Dr. Jeanne Hoff, een 39-jarige psychiater, een televisieploeg uit in haar huis in Manhattan. De volgende dag zouden ze haar vergezellen naar de operatiekamer voor haar geslachtsbevestigende operatie.

‘Jeanne worden: een zoektocht naar seksuele identiteit’ de resulterende documentaire over de ervaring van Dr. Hoff werd het volgende voorjaar op NBC vertoond Lynn Redgrave En Frank Veld als de gastheren.

‘Het is inderdaad een heel eenzaam second’, zei Dr. Hoff, een tenger figuur met schouderlang bruin haar, die avond. Ze voegde eraan toe: “De dingen die we met ons lichaam en ons leven doen, zijn zeer verontrustend voor de mensen om ons heen, en ik zie die angst en verwarring op hun gezicht geschreven, zelfs als ze mij al heel lang kennen.”

Haar keuze om een ​​operatie te ondergaan was een jarenlange voorbereiding. Haar keuze om naar de beurs te gaan, wat grote gevolgen had kunnen hebben voor haar levensonderhoud en welzijn, was echter gemakkelijker.

Ze wilde haar eigen problemen bij het vinden van zorg kenbaar maken, haar interacties met artsen die niet genoeg kennis hadden van transgenders. Ze hoopte dat haar ervaring de medische professie zou informeren.

In die jaren waren er weinig transgenderfiguren in de publieke belangstelling, maar wel opmerkelijk. Start jaren vijftig was het glamoureus Christine Jorgensen Overgang was bruisend tabloidnieuws, hoewel haar een paar jaar later een huwelijksvergunning werd geweigerd omdat haar geboorteakte haar als man identificeerde. In 1974, de schrijver van reisverhalen Jan Morris publiceerde ‘Conundrum’, een memoires van haar eigen transitie, met enige bijval. En in 1977 gained Renée Richards, de oogarts en tennisser, een gerechtelijk bevel om in de damesdivisie op de US Open te spelen.

Maar het televisiedebuut van Dr. Hoff werd vooral gemaakt als voorbeeld voor haar patiënten. Omdat velen zelf transgender of homoseksueel waren, leek het, zoals zij het uitdrukte, voor haar niet mogelijk om hen aan te moedigen openlijk, zelfverzekerd en vrij van schaamte te leven zonder dat zelf te doen.

Dr. Hoff, misschien wel de eerste openlijk transgenderpsychiater, stierf op 26 oktober in haar huis in San Francisco. Ze was 85. De oorzaak was de ziekte van Parkinson, zei Carol Lucas, een vriendin. Haar overlijden, dat destijds niet werd gemeld, was dat wel aangekondigd deze maand door Homosexual Metropolis Information.

Dr. Hoff had een privépraktijk in Manhattan en had ten tijde van haar transitie ook de praktijk overgenomen van Dr. Harry Benjamin, een in Duitsland geboren endocrinoloog die vaak wordt beschreven als de vader van de transgenderzorg in de Verenigde Staten. Toch is Dr. Hoff in de geschiedenis van die zorg niet zo bekend, als ze überhaupt bekend is.

Jules Gill-Peterson, universitair hoofddocent aan de Johns Hopkins Universiteit die seksualiteit bestudeert, en transgendergeschiedenis in het bijzonder, herinnerde zich verrast te zijn toen ze de archieven van Dr. Hoff tegenkwam: die ze aan het Kinsey Institute had gedoneerdtoen ze werkte aan haar boek uit 2018, ‘Histories of the Transgender Little one’.

“Het idee dat een transvrouw in de jaren zeventig openlijk het beroep van psychiater zou uitoefenen, is op zichzelf revolutionair, toen de beroepsgroep nog steeds worstelde met het depathologiseren van homoseksualiteit”, zei Dr. Gill-Peterson aan de telefoon. “Maar wetende dat je psychiater begreep hoe het was om in jouw schoenen te staan, was een vloedgolf.”

In haar onderzoek ontdekte Dr. Gill-Peterson dat Dr. Hoff met succes had gepleit voor de vrijlating van een zwarte transgendervrouw die tussen haar 15e en 30e jaar in een instelling was opgenomen omdat artsen haar bewering over haar genderidentiteit als ‘mentale retardatie’ hadden gediagnosticeerd. ‘waanvoorstellingen’ en ‘seksuele perversie’.

“Door al het bloemrijke taalgebruik van de rapporten is er een onmiskenbare moralistische afkeuring van haar verwijfdheid en homoseksualiteit,” schreef Dr. Hoff in haar analyse van de zorg voor de vrouw, “maar niet de geringste aanwijzing dat de diagnose transseksualiteit werd vermoed, ook al het was heel duidelijk uit de verstrekte particulars.”

In ‘Turning into Jeanne’ sprak Dr. Hoff over het reflexieve, hoewel minder destructieve, seksisme van haar eigen artsen, zoals de chirurg die vond dat haar borstimplantaten groter moesten zijn; hij was verbaasd, zei ze, dat ze er niet uit wilde zien als een showgirl.

Op een bepaald second in de documentaire vroeg mevrouw Redgrave Dr. Hoff naar haar gedachten over trouwen. Dr. Hoff zei dat ze een relatie had met een man, maar dat ze dacht dat de relatie de overgang niet zou overleven. (Het gebeurde echter niet.)

‘De huwelijksmarkt voor vrijsters van middelbare leeftijd is geen bullmarkt’, zei ze. “Ik ga niet dood van verdriet als het mij niet overkomt. Ik heb een interessant beroep. Ik heb een vol leven met vrienden die aanhankelijk en zorgzaam zijn. En dat, zo voegde ze eraan toe, was ‘heel veel beter dan het leven voorheen was.’

Dr. Hoff werd geboren op 16 oktober 1938 in St. Louis, het enige form van James en Mary (Salih) Hoff. Haar vader was arbeider en werkte in de jaren vijftig als bottelaar in een brouwerij. Dr. Hoff sprak niet veel over haar opvoeding, hoewel ze liet doorschemeren dat deze werd gekenmerkt door ontbering en afkeuring, zei mevrouw Lucas, een vriendin sinds de jaren tachtig. Haar vader, zo vertelde ze mevrouw Lucas, was een alcoholist.

‘Ik kreeg het gevoel dat ze zichzelf opvoedde,’ zei mevrouw Lucas. “Ze was zo slim, ze wisten niet wat ze met haar moesten doen.”

Dr. Hoff verdiende een halve beurs aan de Washington College in St. Louis, waar ze in 1960 een BA behaalde. Vervolgens behaalde ze een grasp in wetenschappen aan Yale, gevolgd door een MD in chirurgie aan het Faculty of Physicians and Surgeons in Columbia in 1963. Van 1971 tot 1976 keerde ze terug naar de Washington College, eerst als instructeur in pathologie en daarna als arts-assistent in de psychiatrie.

In de jaren tachtig verkocht Dr. Hoff haar praktijk en verhuisde naar Hudson, in de staat New York. Ze werkte voor een polikliniek voor de staat in het nabijgelegen Kingston, waar ze ernstig gehandicapte, langdurig psychiatrische patiënten behandelde, waaronder schizofrenen. Na ongeveer een half decennium verhuisde ze naar een groepspraktijk in Pittsburgh en ging uiteindelijk werken in Oakland, Californië, waar ze voorheen gedetineerden behandelde by way of een programma bij het California Division of Corrections. Haar laatste baan was in San Quentin, waar ze ter dood veroordeelde gevangenen behandelde. Ze ging in 1999 met pensioen nadat een gevangene haar had aangevallen.

“Ze herstelde niet goed van dat trauma”, zei mevrouw Lucas. ‘Ze zei dat ze niet boos kon worden, waardoor ze zou kunnen genezen, omdat hij een patiënt was. Ze maakte er grapjes over: ‘Ik dacht dat het vandaag zou gebeuren, maar het duurde maar een paar seconden.’ Ze was enorm meelevend”

Geen directe familieleden overleven.

Aan het einde van ‘Turning into Jeanne’ vroeg de heer Area aan dr. Hoff hoe ze behandeld zou willen worden. ‘Wat kunnen we doen om je te accepteren?’

Ze aarzelde niet in haar antwoord: ‘Het is misschien niet nodig dat je veel moeite doet om te leren over het accepteren van transseksuelen als je een algemeen principe hebt en dat is: ‘Bemoei je met je eigen zaken’, neem ik aan. Daar komt het op neer.”