Hila Rotem Shoshani had haar vriendin Emily Hand uitgenodigd voor een logeerpartijtje in Kibboets Be’eri, Israël. De meisjes, toen 12 en 8 jaar oud, werden de volgende ochtend, 7 oktober, vroeg wakker met het geluid van donderende knallen – het start van de dodelijkste aanval in de geschiedenis van hun land.
Ongeveer zes uur lang verstopten Hila en Emily zich in de veilige kamer van het huis met Hila’s moeder, Raaya Rotem, 54, terwijl Hamas-aanvallers de kibboets onder de voet liepen. Toen stormden gewapende schutters binnen met geweren en messen en namen de drie mee naar een landschap van horror, langs dode lichamen en brandende gebouwen, naar een auto. Een van de aanvallers zag dat Hila een knuffeldier vasthield. Hij pakte het huge en gooide het opzij.
“Ik had hem de hele tijd in mijn hand. Ik heb het niet gemerkt”, zei Hila vrijdag in een interview in New York, voordat ze sprak tijdens een bijeenkomst ter ondersteuning van de overgebleven gijzelaars. “Als je bang bent, merk je het niet.”
Hila was een van de ruim dertig kinderen die op 7 oktober door Hamas werden ontvoerd en vastgehouden tot eind november, waarna zij, samen met tientallen volwassenen, tijdens een korte wapenstilstand werden vrijgelaten. Hila, nu 13, is de jongste van de teruggekeerde gijzelaars die zich uitspreekt over de barre omstandigheden waarin ze werden vastgehouden, en probeerde het lot van de meer dan 100 gijzelaars die in Gaza achterblijven onder de aandacht te brengen.
De angstaanjagende rit naar Gaza, omringd door Hamas-terroristen, was de eerste keer, zei Hila, dat ze zich volledig realiseerde hoe “echt dichtbij” het gebied was voor de gemeenschap waarin ze was opgegroeid.
Ze zei dat zij, haar moeder en Emily naar een huis in Gaza waren gebracht, waar ze met een paar andere gijzelaars in een donkere kamer werden geplaatst. Aanvankelijk bleef een gewapende bewaker in de kamer, maar verhuisde uiteindelijk naar de woonkamer.
‘Ze begrepen dat we niet zouden weglopen,’ zei Hila. “Buiten is het ook gevaarlijk – waarom zouden we vluchten?”
Ze werden gewaarschuwd om niet te proberen te ontsnappen, zei Hila, en vertelden dat “als we naar buiten gaan ‘de mensen daar je niet mogen, dus je wordt hoe dan ook vermoord.'”
Hun ontvoerders gaven hen weinig voedsel – op sommige dagen een halve pitabroodje en een beetje halva, op andere dagen bonen uit blik – en heel weinig water, vaak bronwater dat zo onsmakelijk was, zei Hila, dat ze zichzelf moest dwingen te drinken.
Soms aten de ontvoerders terwijl de gevangenen dat niet deden. Ze zei: “Er waren dagen dat er gewoon geen eten was, en ze hielden het voor zichzelf.”
Af en toe, zei Hila, hoorden ze de stemmen van andere kinderen en vroegen ze zich af of ze zich ergens anders in huis bevonden. Ze moesten toestemming vragen om de badkamer te gebruiken, en Hila leerde er het Arabische woord voor: hamam.
Eens zorgde een explosie vlakbij ervoor dat het raam van hun kamer brak, zei Hila, maar ze ontsnapten aan verwondingen.
Een paar keer, zo vertelde ze, werden ze midden in de nacht wakker en liepen ze haastig door de duisternis.
‘Ze zeiden eerst tegen ons: ‘Je gaat naar een veiliger plek’,’ zei Hila. “Maar we wisten niet of we zouden worden gedood.”
De meisjes moesten zwijgen. Emily werd negen en Hila’s eigen verjaardag naderde. Ze probeerden zich bezig te houden met tekenen of spelletjes.
“We speelden kaart, maar hoeveel kun je kaarten, de hele dag, elk uur?” zei Hila.
De vrijheid kwam plotseling, zei ze.
Ongeveer anderhalve maand na hun gevangenschap scheidden de ontvoerders de meisjes plotseling van Hila’s moeder.
‘Mijn moeder begon bang te worden dat er iets niet in orde was, dat ze haar niet meenamen,’ zei Hila, en voegde eraan toe: ‘en toen kwamen ze ons gewoon halen, en zij bleef.’
De meisjes werden vervolgens vrijgelaten en teruggestuurd naar Israël. De scheiding van moeder en type was in strijd met de voorwaarden van de ruilovereenkomst en leidde tot verontwaardiging in Israël. Uiteindelijk was Raaya dat wel enkele dagen later vrijgelatenweb na Hila’s 13e verjaardag.