EdSurge kwam involved met Turner om meer te weten te komen over deze nieuwe wereld van gefragmenteerde aandacht en wat docenten kunnen doen om deze steeds meer afgeleide studenten te bereiken.

Beluister de aflevering op Apple-podcasts, Bewolkt, Spotify of waar je ook naar podcasts luistert, of gebruik de speler op deze pagina. Of lees hieronder een gedeeltelijk transcript, bewerkt voor de duidelijkheid.

EdSurge: Ik werd getroffen door uw punt in uw boek dat we nooit weg zijn van onze smartphones, zelfs niet als we ze proberen op te bergen. Wat bedoel je daarmee?

Jeanine Turner: Er zijn onderzoekers geweest die zeiden: ‘Zet gewoon je telefoon uit, dan is het opgelost.’ Maar het probleem is dat het het probleem niet oplost vanwege de asynchrone aard van berichtenverkeer, waardoor e-mails zich kunnen opstapelen. We kunnen teksten hebben waarop we moeten reageren. En de mogelijkheid daarvan betekent dat we in veel opzichten nooit volledig aanwezig kunnen zijn in een gesprek – omdat je altijd denkt aan een gesprek waarin je hoort te zijn, of aan een verwachting van iemand anders die achterin zit. van je geest. Of je praat met me over iets en het herinnert me eraan: ‘Oh, ik ben het vergeten. Ik moest een e-mail terugsturen of contact opnemen met deze andere persoon.’ En dus heeft het echt al onze communicatie ingewikkeld gemaakt.

Het is dus eigenlijk niet eens meer een individuele beslissing, need ik zou individueel kunnen beslissen dat ik nu met je wil praten, maar misschien moet mijn baas, misschien een collega, misschien een teamlid, misschien een familielid, mij bereiken en wil dat ik op dit second voor hen beschikbaar ben. En dan moet ik daar beslissingen over nemen. We kunnen dus echt niet bedenken hoe we in een silo opereren.

Je gebruikt hiervoor een zinsnede die je ‘gebudgetteerde aandacht’ noemt. Wat betekent dat?

Het is als we onze aandacht als een hulpbron beschouwen en dan proberen na te denken: ‘Oké, waar besteden we die aandacht dan aan om het beste te halen uit de relaties waar we echt om geven?’ Het helpt ons echt om ons te concentreren en deze bron van sociale aanwezigheid te begrijpen, en hoe we deze moeten benaderen.

Als we over deze technologieën beschikken, bevinden we ons in principe meestal in deze standaardstatus waarbij we onze telefoons tot onze beschikking hebben, of we zijn mogelijk op Zoom, maar we kijken ook of er een ander bericht binnenkomt. Dus we hebben het gevoel dat we dit daadwerkelijk kunnen doen en tegelijkertijd aan al deze gesprekken kunnen deelnemen. Maar wat we moeten onderkennen is dat we feitelijk een deel van onze aandacht aan het ene en een deel aan het andere besteden. En onze hersenen kunnen echt niet zo multitasken – niet om zoiets ingewikkelds te doen als het beheren van mijn relatie met jou en mijn relatie met iemand anders.

Daarom gebruik ik deze begrotingsmetafoor. Het is niet alleen moeilijk om prioriteiten in ons leven te creëren rond onze sociale aanwezigheid. Maar we moeten ook strategisch en doelbewust te werk gaan als we onze sociale aanwezigheid op de beste manier voor onze relaties willen inzetten.

Ik ben nieuwsgierig naar het idee dat we slecht zijn in multitasken. Maar ik geef toe dat ik dat ding heb gedaan waarbij ik in een Zoom-vergadering zat en ook mijn e-mail controleerde. Kunnen we niet allebei doen?

Dus we doen het, maar er gaat iets verloren, kwalitatief en qua relaties.

Als het een routinebericht is en ik heb vijftien keer met je over dit onderwerp gesproken, denk ik misschien dat ik tegelijkertijd mijn e-mail kan controleren. Maar als je denkt dat ik geen aandacht aan je besteed, zal dat een affect hebben op die relatie. Ze zien dat je geen aandacht aan ze besteedt. Uit het onderzoek blijkt dat zelfs als je je telefoon met de voorkant naar boven of naar beneden houdt, dit een affect heeft op wat mensen tegen je zeggen – over hoeveel ze besluiten verbinding te maken en te praten – omdat (ze zeggen minder) als ze denken dat ze niet krijgen aandacht.

Wat er gebeurt, is dat we het luisteren devalueren.

Hoe heeft dit zich in uw klaslokalen afgespeeld? Je geeft al meer dan twintig jaar les in Georgetown en je schreef dat je vroeger de klas binnenliep en iedereen aan het kletsen was, maar tegenwoordig zit iedereen op zijn telefoon of laptop computer in plaats van met elkaar te praten.

Wat er vroeger gebeurde, waren veel geïmproviseerde, terloopse vragen onder studenten, zoals: ‘Hé? Waar ben je in geïnteresseerd? Wat heb je zoal gedaan? Wat gebeurd er? Ga je dit weekend naar de wedstrijd?’ Dat allemaal.

Nu zijn studenten er mee gestopt. Ik heb zelfs studenten horen zeggen dat er een periode van twee weken is aan het start van de universiteit, terwijl het oké is om te zeggen: ‘Hallo, mijn naam is Jeanine. Ik kom van hier, waar kom jij vandaan?’ Maar daarna magazine je mensen tijdens de les niet meer onderbreken en iemand van de telefoon halen en praten.

Je komt naar de universiteit. Je bevindt je op een gloednieuwe plek. Je kent niemand. Maar je hebt al deze relaties met je middelbare schoolvrienden, dus je blijft gewoon met ze praten op je apparaat (op Instagram of Snapchat) en je hoeft niet eens persoonlijk nieuwe vrienden te maken.

En het is zo moeilijk om persoonlijk nieuwe vrienden te maken, en (studenten) weten nu niet hoe ze dat moeten doen. En in een klaslokaal is iedereen stil, en in het start is niemand interactief en betrokken. Dus tenzij de professor deze kennismakingsactiviteiten in elke klas organiseert – wat professoren volgens mij niet gewend zijn, maar dat wel nodig is – dan creëer je niet echt deze mogelijkheden voor relaties.

Laten we het over oplossingen hebben. Wat zijn enkele dingen die instellingen en docenten kunnen doen?

Je bevindt je in wat ik ‘competitieve aanwezigheid’ noem in een klaslokaal. Ik moet je ergens van overtuigen. Dus ik moet echt nadenken over: ‘Waarom geef je om dit onderwerp? Waarom moet je meer weten over dit onderwerp? Wat maakt het jou uit? Hoe kan ik het volledig related voor je maken?’

Het is zoiets als: ‘Hoe verkoop ik dit?’ Ik weet dat leraren zichzelf niet als verkopers willen beschouwen, maar je verkoopt in de klas of je probeert erachter te komen: ‘Hoe creëer ik een ruimte voor dialoog?’ En dat moet opzettelijk zijn.

Ik ga bijvoorbeeld woensdag mijn eerste les geven, en ik geef les aan studenten. En ik denk echt na over: ‘Wat ga ik woensdag doen om normen voor dialoog in die klas te creëren?’ En het is niet iets dat ik alleen kan creëren. Ik ga alle studenten vragen: ‘Wat voor soort les wil je hebben in de loop van het semester?’ ‘Denk eens na over wat je favoriete klas was, hoe was de dynamiek in die klas? Hoe praatten de mensen in die klas? Hoe heb je andere mensen uit die klas leren kennen? Wat kunnen we in deze klas doen om dat mogelijk te maken?’

Het zal niet aan mij zijn om die normen op te leggen. We moeten die normen samen creëren, en het lijkt heel raar om te doen. Waarom hoort dat eigenlijk bij een les? Maar als je een uitnodigende ruimte wilt creëren – een ruimte die zegt dat mensen zich op hun gemak voelen om te praten, mensen het gevoel hebben dat hun mening wordt gewaardeerd, en mensen zich vrij voelen om deel te nemen en zich te uiten – moet het een gezamenlijk gesprek zijn over hoe dat gaat gebeuren.

Ik denk dat leraren leerlingen altijd hebben moeten overtuigen om op te letten, maar je zegt dat het nu anders is?

Ik geloof absoluut dat elke leraar, elke presentator in een zakelijke situatie, als je de aandacht van mensen op jou wilt hebben, je moet weten dat je met die telefoon om de aandacht van die persoon concurreert, en die telefoon zal voortdurend zoemen. tijdens uw gesprek, en als mensen niet denken dat ze aandacht aan u moeten besteden in plaats van aan wat ze op hun telefoon doen, of als u steeds hetzelfde blijft zeggen, of als u niet voldoende stimulans hebt gegeven om waarom je naar mij zou moeten luisteren, dan gaan mensen iets anders kiezen.

Het publiek heeft meer keuzevrijheid, meer keuze dan ooit tevoren in de geschiedenis van presentaties. Dankzij dat apparaat kiezen ze elk second of ze aandacht aan jou willen besteden of aandacht willen besteden aan dat apparaat. En daardoor heb je nooit zo’n idee van een geboeid publiek. Je bent altijd aan het concurreren.

In uw boek merkt u op dat mensen denken dat ze kunnen multitasken tijdens vergaderingen, maar dat ze vaak informatie missen – vooral als de informatie uitdagend is of als de spreker iemand is met wie ze het niet eens zijn. Welke invloed heeft dit op de discussies in de reduce?

Ik heb dit onderzoek gedaan met een collega in Georgetown, waar proefpersonen naar dit NPR-verhaal moesten luisteren en tegelijkertijd deze inbox-activiteit moesten beheren. En wat we ontdekten was dat toen we ze later in het NPR-verhaal testten, als een vraag ging over een specifiek deel van dat verhaal dat zich afspeelde op hetzelfde second dat er een bericht binnenkwam, ze de vraag misten. Wat dus een uitdaging is, is dat we niet echt weten wat belangrijk is, maar dat we daar al zelf uit selecteren.

Ik denk dat de universiteit en het klaslokaal echt een ruimte zijn om te leren. En leren is moeilijk. En ik heb misschien toegang tot informatie waar ik me ongemakkelijk of ongemakkelijk bij voel. Maar hier moet het een veilige ruimte zijn, zodat ik beter kan begrijpen waar een ander vandaan komt.

We praten veel over diversiteit, gelijkheid en inclusiviteit, en we denken dat het zo gemakkelijk is om deze drie woorden samen te voegen. Maar als je diversiteit en inclusiviteit waardeert, dan moet je ook battle waarderen. Need als ik een afwijkende mening heb, maar ik voel me betrokken om die te delen, betekent dat dat jij, die een andere mening hebt, niet blij zult zijn met de mening die ik deelde. En je moet je betrokken voelen om je mening te delen. Dat betekent dus dat diversiteit en inclusiviteit conflicten vereisen en dat er een veilige ruimte wordt gecreëerd zodat we kunnen leren. Anders hebben we alleen maar numerous omgevingen waar niemand spreekt en niemand zich betrokken voelt. En dat is een tragedie.

En als dat gebeurt op onze universiteiten, als dat gebeurt op onze basis- en middelbare scholen, als die hulp gebeurt in onze onderwijsomgevingen die geacht worden ruimten te zijn om te leren, dan hebben we gefaald.