Mijn kinderen gingen eind november voor het eerst sinds Halloween weer naar faculty. Ruim drie weken lang gingen openbare scholieren uit Portland, Oregon, niet naar faculty vanwege een staking van onderwijzers. In die periode misten onze kinderen elf dagen les.

Portland Public Colleges (PPS) is een van de grootste schooldistricten in de Pacific Northwest, met meer dan 49.000 leerlingen op 81 scholen. Afgelopen najaar gingen de leraren staken, terwijl het PPS-district en de Portland Affiliation of Lecturers het tegen elkaar opnamen aan de onderhandelingstafel over zaken als beloning, planningstijd, arbeidsomstandigheden en andere kwesties. Uiteindelijk bereikten de partijen op 26 november een voorlopig akkoord, waardoor leerlingen de volgende dag naar de klaslokalen konden terugkeren.

De households van PPS kregen slechts een paar weken van tevoren te horen dat de staking op 1 november zou kunnen beginnen. Door de leerlingen toegewezen laptops werden naar huis gestuurd, maar er werden geen lesplannen (on-line of fysiek) bij geleverd. Er werden elke dag free of charge lunches en ontbijten op faculty aangeboden, zodat de studenten geen maaltijden zouden missen.

Met zo weinig informatie en tijd om zich voor te bereiden, haastten PPS-ouders zich. Het herschikken van werk en kinderopvang, het proberen een nieuwe buitenschoolse routine voor te bereiden en het invullen van de lege plekken tijdens het lesgeven waren voor veel gezinnen zoals het mijne de hoogste prioriteiten.

In zekere zin deed deze plotselinge stopzetting van de schoolroutines me denken aan de begindagen van de pandemie – vooral aan het feit dat we geen idee hadden wanneer de leerlingen zouden terugkeren. Internet als in 2020 zorgden de onzekerheid en het gebrek aan routine ervoor dat ouders zich angstig en gestrest voelden. Elke nacht keek ik hulpeloos naar mijn e-mail op zoek naar nieuws. Toen de staking begon, vertelde het district ons dat het ons elke avond om 19.00 uur zou informeren of er de volgende dag faculty zou zijn.

Mijn man en ik hadden veel geluk. We hebben allebei een flexibele baan: ik als vervangende leraar die kan kiezen wanneer ik werk, en hij als eigenaar van een klein bedrijf met veel werknemers die de boel kunnen runnen zonder dat hij erbij is. De staking had gelukkig geen invloed op ons werk.

Andere gezinnen hadden niet zoveel geluk. Eén vriendin moest bijna al het betaalde verlof dat ze in de loop van het jaar had opgebouwd, gebruiken, zodat ze tijdens de staking thuis kon blijven bij haar kinderen. Een ander moest snel aan de slag en met twee andere ouders samenwerken om op weekdagen de kinderopvang in te ruilen, zodat iedereen zo min mogelijk werk zou missen.

Ons gezin profiteerde ook van mijn achtergrond in het onderwijs. Tijdens de pandemie kon ik me aanpassen aan de nieuwe rol van ouder die thuisonderwijs gaf, en tijdens de staking moest ik opnieuw een beroep doen op die vaardigheden. Ik ken veel andere ouders die geen leservaring hebben en niet weten wat ze moeten doen zonder geplande on-line reduce voor hun kinderen.

De eerste paar dagen van de staking voelden mijn kinderen geen angst of zorgen, alleen maar opwinding. Voor hen was het leuk dat ze onverwachte vrije dagen hadden. Als basisschoolleerlingen (8 en 11 jaar) hebben ze niet veel huiswerk, dus ze voelden niet de angst die oudere leerlingen zeker voelden. Omdat we niet wisten hoe lang de staking zou duren, zei ik dat we ons gewoon een paar dagen konden vermaken. (We hebben zelfs overwogen om lokaal een minivakantie te nemen, maar we konden het risico niet nemen in de wetenschap dat de faculty de volgende dag open zou kunnen gaan.)

Om mijn foundation te dekken, besloot ik dat als de staking de week daarop zou voortduren, we in de “thuisschoolmodus” zouden komen.

En ja hoor, de staking ging door. Dus maakte ik leeslogboeken en liet de kinderen hun normale 30 minuten per dag lezen. Ik liet ze ook inloggen op hun wiskundeplatforms op faculty en een paar reduce per dag volgen. Hoewel ze elke dag iets academisch deden, was ik nog steeds bang dat het niet genoeg was.

Op een dag bezochten we de leraren bij de piketlijnen. Ik vroeg hen of ze mij nog meer huiswerk konden sturen om het leerproces van de kinderen te ondersteunen. Ze vertelden me dat leraren tijdens de staking geen toegang hadden tot hun school-e-mail of educatief materiaal. Het was duidelijk dat we er alleen voor stonden.

Het was duidelijk dat mijn kinderen tijdens de staking een academische klap kregen, maar de sociaal-emotionele tol was ook aanzienlijk. Ook al regelden we telefoongesprekken en af ​​en toe een speelafspraakje met vrienden, het was niet hetzelfde als 30 uur per week bij hun klasgenoten zijn. Het duurde niet lang of de opwinding over de staking was verdwenen. Beide kinderen vertoonden tekenen dat ze zich depressief en angstig voelden. Zonder een reguliere schoolroutine begonnen hun motivatie en energie te vervagen.

Nu ze weer naar faculty gaan, is het verschil in hun welzijn enorm. Op het second dat ik dit schrijf, is het nog maar een paar dagen geleden dat de staking eindigde, en het is duidelijk dat het geluk en de energie van mijn kinderen dramatisch zijn verbeterd.

In deze situatie van een onverwachte lerarenstaking werden ons gezin en talloze anderen zwaar getroffen. Kinderen verloren niet alleen de toegang tot onderwijs dat door professionals werd gegeven, maar ook belangrijke relaties werden hen ontzegd. Duizenden ouders moesten plotseling hun leven opnieuw inrichten en probeerden de beste imitatie van een opvoeder te worden die ze maar konden. De les die we in Portland hebben geleerd, is dat consistentie in een onderwijsomgeving onze kinderen vertrouwen, geluk en een essentieel gevoel van kameraadschap geeft.

Stephanie McCoy is schrijfster en moeder in Oregon.