De Amerikaanse minister van Defensie wordt onder de loep genomen nadat hij er niet in is geslaagd onmiddellijk zijn recente diagnose van prostaatkanker en een daarmee samenhangende ziekenhuisopname aan het Witte Huis bekend te maken. schending van het protocol waarvoor hij zijn excuses heeft aangeboden.

Maar terwijl de secretaris, Lloyd J. Austin III, als lid van het kabinet bepaalde verwachtingen koestert over wat hij publiekelijk moet onthullen over zijn gezondheid, en wanneer hij dat zou moeten doen, zijn deskundigen op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg die werken met patiënten met ernstige ziekten, zoals kanker, zeggen dat terughoudendheid gebruikelijk is – zelfs in het tijdperk van overmatig delen on-line.

“Ik zie het de hele tijd bij mijn patiënten”, zegt dr. Andrew Esch, senior onderwijsadviseur bij het Heart to Advance Palliative Care, een nationale gezondheidszorgorganisatie gevestigd in New York Metropolis. “Het is heel menselijk om niet te willen dat je voor de wereld zichtbaar wordt gemaakt.”

Er zijn veel redenen waarom mensen ervoor kunnen kiezen om hun ziekte in bepaalde contexten voor zichzelf te houden, zeggen consultants, maar sommige komen vaker voor dan andere. Privateness kan een coping-strategie zijn, zei dr. Itai Danovitch, voorzitter van de afdeling psychiatrie en gedragsneurowetenschappen bij Cedars-Sinai in Los Angeles, vooral in de eerste dagen na een diagnose, wanneer patiënten worden overspoeld met nieuwe informatie.

“Er zijn verschillende strategieën die we gebruiken om dingen te controleren die oncontroleerbaar zijn”, legde hij uit. “Een veelgebruikt mechanisme dat we gebruiken is het compartimenteren.” Hoewel compartimentering, of het gescheiden houden van bepaalde gedachten en emoties, vaak wordt verguisd, is het adaptief, zei dr. Danovitch. Het kan mensen bijvoorbeeld helpen om professioneel gefocust te blijven, zelfs als ziekte aanzienlijke stress veroorzaakt.

Dr. Danovitch waarschuwde echter dat als de compartimenten te ‘diep en gescheiden’ zouden worden, dit mensen ervan zou kunnen weerhouden de noodzakelijke behandeling te krijgen. Hij gaf het voorbeeld van een patiënt die geen vervolgonderzoek krijgt op een verdacht knobbeltje omdat het te stressvol is.

Anderen kunnen worstelen met hoe kwetsbaar het voelt om een ​​ziekte aan het licht te brengen, zegt Steven Meyers, professor en voorzitter van de afdeling psychologie aan de Roosevelt College in Chicago. Het kan zijn dat ze ontdekken dat er een stigma aan hun diagnose kleeft, waardoor ze openstaan ​​voor medelijden.

“Sommige mensen beschouwen gezond en fysiek in staat zijn als zeer centraal in hun rol of identiteit,” zei hij. “Die mensen zullen veel meer moeite hebben om publiekelijk te erkennen dat ze zich in hun inschatting verminderd voelen. Die mensen zullen zich er ook veel meer zorgen over maken dat ze anderen tot final zijn.”

Culturele en generatienormen kunnen ook van invloed zijn op de beslissing om informatie openbaar te maken, zei dr. Jesse Fann, medisch directeur psychiatrie en psychologie van het Fred Hutchinson Most cancers Heart in Seattle. Hij zei dat hij een algemene development had gezien waarbij jongere mensen die waren opgegroeid en doordrenkt waren van sociale media, zich gemakkelijker over hun diagnoses openden.

De heer Austin daarentegen, die 70 jaar oud is, is “hevig privé.”

Hoewel de consultants terughoudend waren in het voorschrijven van omstandigheden waaronder iemand zou moeten delen, zeiden ze dat bepaalde factoren de beslissing konden helpen beïnvloeden. Sommige krachtige argumenten voor het openbaar maken van een medische aandoening houden verband met het beschermen van uw eigen gezondheid.

“Ik valideer altijd iemands verlangen naar privateness, wat de redenen ook zijn”, zei Dr. Fann. “Maar ik leg ook uit dat het volledig geheimhouden van hun diagnose, of het feit dat ze er niet over kunnen praten, het voor hen juist moeilijker kan maken om hulp te vragen wanneer dat nodig is – heel concreet: een elevate krijgen naar de behandeling of een luisterend oor krijgen als je bent gestresseerd.”

Het op elkaar houden van de lippen kan ook leiden tot sociaal isolement.

“Eenzaamheid heeft een diepgaande invloed op hoe goed een patiënt kan leven met welke ziekte dan ook,” zei Dr. Esch. “De final van geheimhouding draagt ​​echt bij aan veel stress, veel angst en depressie.

Maar een andere overweging, naast de manier waarop het privé houden van een ziekte het persoonlijk welzijn kan beïnvloeden, is het recht van andere mensen om het te weten, zei Dr. Meyers, dat niet absoluut is.

“Niet iedereen hoeft alle particulars te kennen van iemands vertrouwelijke medische toestand,” zei hij. U kunt een ziekte aan een vriend vertellen, maar niet ingaan op de particulars van uw behandeling; of u kunt met uw werkgever praten over een levensveranderende diagnose, maar pas nadat u enige tijd heeft gehad om het langetermijnplan met uw arts te bespreken. (In het algemeen, de meeste werknemers zijn niet nodig om persoonlijke gezondheidsinformatie te delen.)

Dr. Meyers raadt aan uzelf af te vragen: is de persoon een “stakeholder” als het gaat om uw leven en uw welzijn, of slechts een “toeschouwer”? Toeschouwers hebben niet echt een “recht om te weten”, zei hij, terwijl belanghebbenden wel getroffen zullen worden, en daar moet rekening mee gehouden worden.

Met andere woorden: misschien wilt u uw directe familie over een diagnose vertellen, maar niet uw hele sociale netwerk.

“Voor degenen die het geluk hebben andere mensen in hun werk en privéleven te hebben die steun, hulp en zorg zouden bieden, zou openbaarmaking iets heel positiefs kunnen zijn,” zei Dr. Meyers. “Maar ieder individu moet echt de psychologische veiligheid en de praktische aspecten van kwetsbaarheid beoordelen.”